Φτάνει να αποδεχτούμε οι ίδιοι τον εαυτό μας

Είναι φορές που κάποιοι άνθρωποι δε δρουν δίκαια και ίσα. Γίνονται αλαζόνες και ενώ φαίνενται να μας λατρεύουν, μετά από λίγο δείχνουν σχεδόν σαν να μας αντιπαθούν. Δε μας χαρίζονται σε τίποτα, είναι αυστηροί και συχνά μας πληγώνουν με τη συμπεριφορά τους, χωρίς να το πολυσκεφτούν κιόλας. Αλλάζει τόσο γρήγορα η στάση τους απέναντί μας, που ούτε καν πιστεύουμε πόσο γρήγορα μπόρεσε να γίνει μια τέτοια αλλαγή.

Θα βρεθεί κάποιος να προσέξει το ένα και μοναδικό πράγμα που δεν του αρέσει και θα παραλείψει όλα όσα συμφώνησε, θα τα θυσιάσει όλα για αυτό το μικρό πραγματάκι που λέγεται «λάθος». Όσα σωστά και να κάνεις, αυτός θα δει το λάθος σου και θα μείνει σε αυτό. Και δε φταίει βέβαια ο ίδιος πάντα. Η αγνωμοσύνη είναι συχνό χαρακτηριστικό συμπεριφοράς. Βρίσκεται πλάι με τον εγωισμό και αναμειγνύεται έντονα με την ανάγκη για αγάπη και επιβεβαίωση.

Καθημερινά βρίσκουμε λόγους για να λάβουμε επιβεβαίωση κι ας μην το συνειδητοποιούμε. Τη θέλουμε και τη ζητάμε. Σαν να τη χρειαζόμαστε για να ζήσουμε, λες και την απαιτούμε για να μας αγαπήσουμε, μήπως καταλάβουμε ποιοι είμαστε και τελικά να μας αποδεχτούμε ακριβώς έτσι. Και τη ζητάμε μόνο απ΄ αυτούς που εμπιστευόμαστε τυφλά και μας νοιάζει η γνώμη τους πραγματικά. Ακόμα κι αν η άποψή τους μας ενοχλήσει στο τέλος, εμείς παρ΄όλα αυτά θέλουμε να ακούσουμε τη γνώμη τους και να πάρουμε τη αποδοχή τους.

Και θα μας τη δώσουν, θα μας επαινέσουν για όσα καταφέραμε, θα μας χαμογελάσουν πιο γλυκά, θα μας επιβεβαιώσουν έντονα για το πόσο υπέροχοι υπήρξαμε. Και κάπου εκεί, λίγο πιο μετά, μια μέρα, ένα μήνα, ίσως και ένα δευτερόλεπτο αργότερα, θα μας πάρουν πίσω όσα είπαν. Δε θα μας επαινέσουν ούτε καν για την προσπάθεια, μα θα την ονομάσουν αποτυχία. Δε θα καταλάβουν καν πόσο σκληρά φέρονται, μα θα γίνουν ακόμα πιο απαιτητικοί μαζί μας. Γιατί από τη στιγμή που μας ξέρουν υποτίθεται καλά κι είναι δικοί μας άνθρωποι, πιστεύουν πως μπορούν να φέρονται όπως θέλουν κι εμείς δε θα παρεξηγηθούμε.

Και πράγματι δεν είναι πως παρεξηγούμαστε, αλλά φθειρόμαστε συναισθηματικά και κυρίως απογοητευόμαστε. Όσο περισσότερο μετράνε για εμάς αυτοί οι άνθρωποι, τόσο περισσότερο μας επηρεάζουν τα λεγόμενά τους που καταλήγουν αρκετές φορές να γίνουν αιχμηρές σκέψεις μέσα μας και να μας ταλαντεύουν για τα λάθη που κατά τη γνώμη τους κάναμε.

Την αξία που θέλουμε να νιώσουμε για τον εαυτό μας τη ζητάμε έντονα απ’ τους γονείς μας, εκεί που υπάρχει τυφλή εμπιστοσύνη, εκεί που υπάρχει ωμότητα και αυστηρότητα συνδυασμένη με άπειρη αγάπη. Κι αν αυτοί καταφέρουν να μας πληγώσουν με όσα πουν, θα μας πειράξει δέκα φορές παραπάνω. Επιβεβαίωση ζητάμε περισσότερο από εκείνους που εμπιστευόμαστε και αγαπάμε. Κι είναι στιγμές που οι αντιδράσεις τους μας γρατζουνούν σε κάθε λέξη τους και ο ενθουσιασμός μας διακόπτεται απότομα.

Όσο καλοί κι αν είμαστε, όση προσπάθεια και να κάνουμε, η κριτική παραμένει κριτική. Ωστόσο, πρέπει κάποια στιγμή να μας αποδεσμεύσουμε από όλες αυτές τις παρατηρήσεις κι απ΄την ανάγκη μιας ακόμα επιβεβαίωσης. Χρειάζεται να σταματήσει να μας ενδιαφέρει τόσο πολύ. Δεν υπάρχει λόγος να μας καθοριζει η γνώμη των άλλων. Μπορεί να μη σταματήσουν να μας λένε τη γνώμη τους, αλλά είναι στο χέρι μας να μην επηρεαστούμε και να μη ζητήσουμε τη γνώμη τους υποχρεωτικά ως κατεύθυνση για να πάρουμε αξία και αποδοχή.

Κι αν το καλοσκεφτούμε, γιατί την έχουμε τόσο ανάγκη; Ποια η διαφορά στο αποτέλεσμα των γεγονότων; Καμία επιβεβαίωση δε θα μας κάνει ποτέ πιο σίγουρους ή πιο χαρούμενους. Δε σημαίνει πως θα μας κάνει καλύτερους, ούτε πως ξαφνικά θα μας αγαπήσουμε παραπάνω. Η αγάπη προς τον εαυτό μας χρειάζεται να είναι μια εσωτερική υπόθεση ανεξάρτητη των συνθηκών και των εξωτερικών προθέσεων των υπολοίπων -όποιοι κι αν είναι αυτοί. Αν εστιάσουμε στη γνώμη τους θα σκεφτόμαστε τι κάναμε σωστό και τι λάθος και θα χάσουμε την ουσία, που είναι να είμαστε καλά μέσα μας και να εμπιστευόμαστε τις επιλογές μας.

Ας αποδεσμευτούμε απ’ τη γνώμη του κόσμου. Ό,τι και να κάνουμε ο κόσμος θα συνεχίσει έτσι κι αλλίως να λέει τα δικά του -είτε είναι αρνητικά είτε θετικά. Και πολλές φορές ξέρουμε πως τα περισσότερα απ΄όσα ακούγονται προκύπτουν από παρερμηνείες και είναι ψευδής υποθέσεις. Κι αυτό που μπορούμε να κάνουμε είναι κυριολεκτικά τίποτα. Χρειάζεται μόνο να σταματήσει να μας νοιάζει. Να μην έχουμε ανάγκη καμία γνώμη για επιβεβαίωση. Να μας ενδιαφέρει ο σκοπός μας κι η επίτευξή του και να μας αρκεί που βάζουμε τα δυνατά μας και κάνουμε την προσπάθειά μας να φτάσουμε πιο κοντά στο όνειρό μας.