Για κάποιους πάντα θα μπορούμε

Όλοι μας ζούμε ακολουθώντας κάποια στοιχεία που θεωρούμε ορθά. Έχοντας κάποιες βάσεις στη ζωή μας. Όσον αφορά στο «εγώ» μας, τις θεωρίες μας, τις απόψεις που έγιναν τρόπος ζωής κι ύπαρξης. Κάπως έτσι, έχουν επιλεγεί κι οι άνθρωποί μας. Με βάση τι θέλουμε να μας προσφέρουν και να τους προσφέρουμε εξίσου. Με βάση, όπως πάντα, τις προτεραιότητες και τις επιλογές μας.

Λίγο-πολύ να ξεχωρίσουμε αυτούς τους ιδιαίτερους! Όχι τίποτα τυχαίους, τους ανθρώπους αυτούς που ήρθαν και αρνήθηκαν με κάθε δυνατό τρόπο να φύγουν, που δε δείλιασαν να μας αγαπήσουν μέχρι θανάτου. Οι γονείς μας, που μας έβαλαν προτεραιότητα της ζωής τους, χωρίς δεύτερες σκέψεις κι ενδοιασμούς. Που μόνο θυσίαζαν και θυσίαζαν για να μας βλέπουν χαρούμενους. Οι φίλοι μας, που έγιναν οικογένεια και στηρίγματα. Τα αδέρφια μας, που γνωρίσαμε ολόκληρη τη ζωή δίπλα τους.

Αυτοί που δε χρειάζονται ούτε μία λέξη για να μας πάρουν αγκαλιά, αλλά μας νιώθουν και σαν μαγνήτης η ψυχή μας τους τραβάει προς το μέρος μας. Οι έρωτες της ζωής μας. Όχι οι περαστικοί, που ήρθαν, έφυγαν και ξεχάστηκαν. Μα αυτοί  που ήρθαν μέσα στη βαβούρα και μας έμαθαν τη γαλήνη. Που ακόμα κι αν φύγουν, θα μείνουν κάπου μέσα μας να μας θυμίζουν ότι ποτέ δεν πρέπει να σταματάμε να πιστεύουμε στους ανθρώπους, στην αγάπη και -οι πιο τολμηροί- στην ευτυχία.

Και μπορεί για λίγα χρόνια να περιπλανηθείς σε μια ζωή με φευγάτους τύπους που θα θελήσουν ανεπιτυχώς να εισέλθουν στη λίστα των πιο λατρευτών σου ανθρώπων. Μα αυτούς ποτέ δεν τους πρόσθεσες εσύ μόνος σου κι ούτε είχες την πρόθεση κι από πριν. Μέχρι που μια μέρα ξύπνησες, μην μπορώντας να φανταστείς τι θα γινόταν, πώς θα ένιωθες αν ξαφνικά τους έχανες, πώς θα ήταν χωρίς αυτούς. Εκεί κατάλαβες τι είναι η αγάπη και τι αξίζει να κάνεις για τα στηρίγματα της ζωής σου. Για αυτούς που ξηλώνουν καθετί παροδικό και το κάνουν μόνιμο κι ασφαλές. Έγιναν ένα σπίτι για το χαμόγελό σου.

Κι αν για κάποιον θα έκανες τα πάντα, θα ήταν αυτοί. Θα έβαζες και την ευτυχία τους πάνω απ’ τη δική σου. Όχι για να δείξεις κάτι, ούτε σε αυτούς μα ούτε και σε κανέναν άλλον. Μα το ένιωθε η ψυχούλα σου κι άμα το πει αυτή, έχει δίκιο! Και χατίρια θα κάνεις, που ποτέ άλλοτε δε θα ‘κανες, κι υποχωρήσεις -ίσως κι άδικες-, εκπλήξεις κι αγκαλιές, βοήθεια και κυρίως στήριξη.

Και θα περάσεις μαζί με τον άλλον όλα αυτά που δε θες ποτέ να συμβούν σε κανέναν. Τα δύσκολα. Όχι τα καθημερινά «δύσκολα». Τα ζόρικα. Εκείνα που δεν έχουν λύση. Και θα κουραστείς, και θα εκνευριστείς κι ίσως και να μπουχτίσεις, αλλά ποτέ μα ποτέ, δε θα παρατήσεις. Ποτέ δε φεύγεις. Γιατί είναι το «σπίτι» σου. Κι ακόμα και αν φλέγεται, θα γίνεις φωτιά να την ενισχύσεις.

Και πολλά απ’ αυτά «τα πάντα» που θα κάναμε, ίσως δε μας ωφελούσαν ή ίσως και να μας στενοχωρούσαν, στην προσπάθεια να χαροποιήσουμε «αυτούς». Και τι πειράζει, όμως; Η υποχώρηση είναι το κλειδί της αγάπης. Ανούσια πράγματα για να τα σκεφτόμαστε και πολύ, αυτά που δε μας αλλοιώνουν. Ό,τι θέλησε ο άνθρωπος ποτέ είναι άλλους ανθρώπους. Κι αυτά δεν κερδίζονται με υπολογισμούς περί συμφέροντος και θεωρίες περί ισότητας και πάρε-δώσε. Μικρός τρόπος να σκέφτεσαι, κι έχουμε φτιαχτεί για μεγάλα πράγματα.

Τα πιο αληθινά χαμόγελα είναι τα χαμόγελα των αγαπημένων μας. Και μπορεί μερικές φορές να είναι δύσκολο να το κατανοήσουμε, μα η ευτυχία τους μας ενδιαφέρει πάντα πιο πολύ. Και μας κάνει πραγματικά ευτυχισμένους καθετί πάνω τους που ουρλιάζει ευχαρίστηση, ειδικά αν υπήρξαμε λόγος και μέρος αυτής.

Εμείς έχουμε φτιαχτεί να αγαπάμε και να βοηθάμε. Είτε αυτό περιλαμβάνει κάτι απλό και καθημερινό -όχι όμως δεδομένο- είτε κάτι σημαντικό και μεγάλο. Και σημασία δεν έχει και τόσο πολύ. Αλλά αν η αγάπη μας, μας οδηγεί στο να χαρίζουμε και να προσφέρουμε, βαδίζουμε στα χνάρια της αισιοδοξίας. Γινόμαστε καλύτεροι, πρώτα για τον εαυτό μας, μα και συγχρόνως για όλα τα άτομα της ζωής μας, που ποτέ δε σταμάτησαν κι αυτοί να προσπαθούν για μας.

Υ.Γ. Ένα μεγάλο ευχαριστώ αξίζει στον καθένα απ’ αυτούς που ποτέ δε σταμάτησαν να μας κάνουν χαρούμενους που υπάρχουμε στη ζωή τους. Δίνουν νόημα ακόμη και σε ό,τι άσχετο με αυτούς κάνουμε. Μας κάνουν καλύτερους ανθρώπους, χωρίς καν να το ζητήσουν ή να το προσπαθήσουν.

Και μια υπενθύμιση: Για σας πάντα θα μπορούμε. Τα πάντα. Αρκεί να μας το ζητήσετε, ή και χωρίς.  Σας αγαπάμε.