Ξαναβρίσκουμε το ενδιαφέρον μας όταν ο άλλος χάνει το δικό του

Πολλές φορές κι ειδικά στο κομμάτι του έρωτα, εκδηλώνουμε ο καθένας μας ένα συγκεκριμένο μοτίβο κινήσεων προσέγγισης. Όταν το ενδιαφέρον μας για έναν άνθρωπο γιγαντώνεται, δεν μπορούμε να το ελέγξουμε εύκολα. Διεκδικούμε και προσπαθούμε πολύ, μέχρι ν’ αποκτήσουμε χώρο και χρόνο με εκείνον που ποθήσαμε.

Αργότερα, όμως, μας πιάνει συχνά ένας φόβος μήπως δεθούμε παραπάνω απ΄όσο χρειάζεται και μια ανασφάλεια για το ποια θα είναι η εξέλιξη αυτής την ερωτικής περιπέτειας. Πριν καν προλάβει να υπάρξει κάτι στο παρόν, σκεφτόμαστε ήδη το μετά. Κάνουμε τα ίδια λάθη ξανά και ξανά. Ίσως, ξενερώνουμε με την παραμικρή αφορμή, βρίσκουμε πράγματα που δε μας αρέσουν και καταλήγουμε να αποκοβόμαστε από το συναίσθημα που νιώσαμε, είτε ήταν έντονο είτε επιφανειακό.

Μπορεί για κάποιους κάποτε να νοιαζόμασταν αρκετά, αλλά τώρα να μας είναι τελείως αδιάφοροι. Πέρασαν στη σφαίρα του δεδομένου σαν να μην ήταν ποτέ κάτι σημαντικό στη ζωή μας. Κι όντως μπορεί να μην ήταν κάτι τόσο σπουδαίο για εμάς.

Όμως, συνήθως δεν είναι όλα ιδανικά κι άψογα. Το μεγαλύτερο προσόν και ταυτόχρονα ελάττωμα του ανθρώπου είναι ο εγωισμός του. Παραμένει ήρεμος όσο νιώθει ικανοποιημένος, μα μόλις πληγωθεί συναισθηματικά, κάτι μέσα του ξυπνά και τον μεταμορφώνει σε αγρίμι. Και με αυτή τη σκληρή μορφή που παίρνει, εξαγριωμένος και βουτηγμένος στον εγωισμό, διεκδικεί όσα μέχρι πρότινος δεν τον ενδιέφεραν καθόλου. 

Ένας τρόπος να πεισμώσει ο εγωισμός ενός ερωτευμένου –ή πρώην ερωτευμένου ή κάπως χαμένου ή ακόμα και μπερδεμένου με το παρελθόν του–, είναι να δει τον άνθρωπο που τον ενδιέφερε, να προχωράει στη ζωή του με κάποιον άλλον. Να έχει ξεπεράσει το παρελθόν, ο έρωτας τους να έχει γίνει μια ιστορία πια και να έχει συνεχίσει σε κάτι εντελώς καινούριο που τον κάνει χαρούμενο και τον αλλάζει.

Το δεδομένο έχει μια γλυκόπικρη γεύση. Και το θέμα είναι πως δε μένει για πάντα δεδομένο. Μόλις βγάζει από πάνω του αυτή την ταυτότητα ως χαρακτηρισμό, οι ρόλοι αντιστρέφονται με μιας. Εκείνοι που ήταν υποτίθεται οι πληγωμένοι κι αδύναμοι της υπόθεσης, κάνουν την ανατροπή κι αλλάζουν τη ζωή τους προς όφελός τους. Γίνονται καλύτεροι ψυχικά και συναισθηματικά. Ενώ, όσοι το έπαιζαν αδιάφοροι κι ότι δεν τους νοιάζει και πολύ, χάνουν σταδιακά το γόητρό τους, πολλές φορές μετανιώνουν, αλλά είναι αργά. 

Η ζωή έχει τη συνήθεια να κάνει κύκλους. Δίνει και παίρνει. Αποδίδει μια σχετική δικαιοσύνη τόσο αυθόρμητα, όχι με την έννοια του κάρματος, αλλά εξαιτίας της ροής που προχωράει κι αλλάζει τα δεδομένα και τις εξελίξεις. Φέρνει πίσω όσα πήρε. 

Μοιάζουμε πολλές φορές αδύναμοι να διαχειριστούμε την απόρριψη. Φαίνεται πως μας ξεπερνούν εύκολα, σαν να μη νοιάζονται και πολύ να μας κερδίσουν ξανά και πηγαίνουν με μια ευκολία παρακάτω. Αρνούμαστε ν’ αποδεχτούμε αυτήν την εξέλιξη των πραγμάτων και αναπτύσσουμε αυτοπεποίθηση σαν άμυνα, δείχνουμε πως είμαστε άνετοι και ψύχραιμοι, μέχρι να εκπλαγούμε με τα ακόμα πιο απρόβλεπτα που μπορεί να συμβούν και τελικά να μετανιώσουμε για την ευκαιρία που χάσαμε κάποτε. Συνήθως, βέβαια, παίρνει χρόνο ν’ αποδεχτούμε τι συμβαίνει και να καταλάβουμε τον λόγο που δε μας έχουν πλέον ανάγκη. Σκεφτόμαστε τόσο εγωιστικά και μονόπλευρα. 

Από αντίδραση, λοιπόν, πολλές φορές αρχίζει να μας νοιάζει εκείνος που για μήνες ούτε που σκεφτόμασταν. Κι αντίθετα, μπορεί να μας θυμηθεί κάποιος που μας απέρριψε και δε μας σκεφτόταν για πολύ καιρό. Έχουμε μια υποσυνείδητη σκέψη και θεώρηση των πραγμάτων. Ότι αυτά που έστω και για μία στιγμή υπήρξαν δικά μας, μπορούμε να τα δούμε ή να τα φανταστούμε με κάποιον άλλον.

Άνθρωποι που ήταν οι άνθρωποί μας, τώρα όχι απλά δεν είναι δικοί μας, αλλά ανήκουν σε άλλους πια. Διατηρούμε μια κτητικότητα μαζί τους, που ενώ μπορεί να μην την εκδηλώναμε ποτέ, η απουσία τους απ΄τη ζωή μας μάς έκανε να τους ζητάμε πίσω, ανεξάρτητα αν εμείς ήμασταν εκείνοι που απομακρυνθήκαμε πρώτοι ή η απόφαση του χωρισμού ήταν δική τους. Η κτητικότητα υπάρχει μέσα μας και γίνεται ένα με το τέρας του εγωισμού μας.

Φτάνουμε, λοιπόν, στο σημείο να διεκδικούμε ό,τι κάποτε παρατήσαμε λες κι είναι απελπισμένα το δεδομένο μας.  Ο εγωισμός είναι αρκετά προβλέψιμος κι οι αντιδράσεις μας κρίνονται από το πόσο πολύ είχαμε πληγωθεί συναισθηματικά και κατά πόσο καταφέραμε να ξεπεράσουμε τον χωρισμό.