Ξεχνάμε τα πάντα και κρατάμε μόνο όσα μας ενδιαφέρουν

Ναι, εμείς είμαστε αυτοί οι άνθρωποι. Αυτοί μωρέ, που ξεχνάμε τα πάντα. Πολλές φορές σας εκνευρίζουμε. Τις περισσότερες θα έλεγα. Αλλά ποτέ, μα ποτέ δε μας θυμώνετε. Γιατί αυτή η αφηρημάδα μας, χτίζει και την προσωπικότητά μας. Είναι κομμάτι μας, μαζί με τις χαμένες πληροφορίες που με καλοσυνάτη διάθεση μας χαρίσατε κι εμείς με ακόμα πιο καλοσυνάτη ασυνέπεια, αγνοήσαμε.

Έτσι είμαστε και δεν μπορούμε και να αλλάξουμε. Γιατί είναι λες και φιλτράρουμε κάθε είδους πληροφορία που μας δίνεται από ερωτικού, κοινωνικού μέχρι κι ιστορικού περιεχομένου και το κατατάσσουμε σε ένα είδος εσωτερικής λίστας. Μόνο που πολλές φορές δυστυχώς, ακόμα κι αξιοσημείωτες πληροφορίες, κατατάσσονται στις χαμηλότερες θέσεις.

Δεν το κάνουμε επίτηδες ούτε σας αγνοούμε. Λειτουργούμε υποσυνείδητα κι αυτόματα. Απορρίπτουμε καθετί που ειπώθηκε σε λάθος στιγμή, καθετί που δε μας ταρακούνησε την κοσμοθεωρία μας και καθετί που δε δώσαμε αρκετή σημασία κι ούτε καν μπήκαμε στον κόπο να το ξαναρωτήσουμε κιόλας. Βαριόμαστε εύκολα και γρήγορα.

Κάποιοι θα έλεγαν πως είναι απ’ τις πιο ενοχλητικές συνήθειες και δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω. Ενοχλητικοί, κουραστικοί, μα αξιαγάπητοι. Δύσκολα θα αντισταθείς σε αυτήν την επιλεγμένη αφέλεια. Πολλοί θα την μπερδέψετε με ανοησία, μα δε θα μπούμε καν στον κόπο να αποδείξουμε το αντίθετο. Η ζωή το έχει αναλάβει αυτό και δε θα μας απογοητεύσει, είμαι σίγουρη.

Μέσα απ’ αυτήν την αφηρημάδα, ρέει η προσωπικότητά τους σαν χείμαρρος. Γιατί άνθρωποι αφηρημένοι είναι χαμένοι στον μικρόκοσμό τους. Εσύ μπορεί να μην το καταλαβαίνεις πάντα, αλλά ζουν σε διαφορετικές διαστάσεις, όπου αυτοί επιλέγουν κάθε φορά. Χαμένοι στη δημιουργικότητά τους, είναι άνθρωποι ιδεαλιστές κι ονειροπόλοι. Συγκεντρώνουν ό,τι πληροφορία έχει νόημα γι’ αυτούς και μόνο και τις τοποθετούν σε μικρές καθημερινές στιγμές, δημιουργώντας μια ρεαλιστική, μα παραμυθένια καθημερινότητα. Τόσο μοναδικοί όσο κι αυτοί. Και θα μου πείτε όλα αυτά προκύπτουν από δυο γεγονότα που ξέχασαν;

Μα φυσικά. Εκπέμπουν μια παιδικότητα. Και τι πιο ειλικρινές κι αυθεντικό από ένα παιδί; Παιδιά είμαστε και δε θυμόμαστε τι μας λέτε, γιατί, πού και πώς. Όπως τα παιδιά θυμούνται το φαγητό, τα παιχνίδια και τις βόλτες τους μόνο, κάπως έτσι κι εμείς. Για έρωτες θέλουμε να θυμόμαστε πάντα, στιγμές άπλες μα ιδιαίτερες, φαΐ και βόλτες. Απλά παιδιά είμαστε, απλά πράγματα ζητάμε.

Κι η επανάληψη ποτέ δεν ήταν σύμμαχός μας, γιατί δεν πρόκειται ποτέ να καταφέρει να φυτέψει περιττές πληροφορίες στο μυαλουδάκι μας, είναι ήδη φορτωμένο με ό,τι μας χρειάζεται και μας είναι απαραίτητο. Θα τα πείτε, θα τα ξαναπείτε, μα εμείς δεν πρόκειται ούτε να αλλάξουμε ούτε καν να βελτιωθούμε. Με ειλικρίνεια και βλέμμα μετάνοιας θα σας κοιτάμε, και τα ερωτηματικά θα είναι απλωμένα σε όλο το μήκος της συζήτησης, που δεν καταλάβαμε.

Μα τα σημαντικά τα αποτυπώνουμε και δε χρειάζεται να τα ακούσουμε δεύτερη φορά. Μια περίεργη ιστορία που μας τράβηξε το ενδιαφέρον, ένα όνομα που το αναζητούσαμε ώρες κι ώρες, την ηθοποιό με το αγαπημένο μας κούρεμα. Τέτοια πράγματα θέλουμε να θυμόμαστε. Μη μας μπερδεύετε εσείς.

Τέτοια αξιαγάπητα πλάσματα είμαστε. Και μπορεί να μη θυμόμαστε κάτι που όντως θα έπρεπε. Μια απαραίτητη καθημερινή πληροφορία, ρε παιδί μου. Μα θα θυμόμαστε για πάντα το αγαπημένο χρωματιστό ριγέ τζάκετ των παιδικών μας χρόνων κι ας ήμασταν τρία με το ζόρι. Θα θυμόμαστε να αναγνωρίσουμε τη γεύση της αγαπημένης μας σοκολάτας που δοκιμάσαμε χρόνια ολόκληρα πριν! Μα έχει υπογεύση μέντας κι άρωμα πορτοκαλιού, θα πούμε και θα μας μουντζώνετε εσείς με αγανάκτηση και γέλια. Για πάντα θα θυμόμαστε ένα τυχαίο πρωινό που σηκωθήκαμε, είδαμε τηλεόραση και παίξαμε επιτραπέζια. Και δεν είχε κάτι ιδιαίτερο ή διαφορετικό εκείνη η μέρα. Μα τη θυμόμαστε με λεπτομέρειες λες κι ήταν χθες. Αλλά απ’ το πραγματικό χθες, δε θυμόμαστε ούτε με ποιον βγήκαμε.

Περίεργοι είμαστε τελικά, πολύ. Αστεία περίεργοι. Μα πώς να μας κρατήσεις κακία, που έτσι είμαστε και δεν μπορούμε και να αλλάξουμε; Μα είμαι σίγουρη ότι δε θα θέλατε να μας αλλάξετε κιόλας. Γιατί να αλλοιώσεις κάτι τόσο διαφορετικό; Το θέμα είναι να μην είμαστε όλοι το ίδιο. Το θέμα είναι να μας θυμίζετε εσείς τα απαραίτητα, ώστε να μπορούμε εμείς περίτεχνα να τα ξεχνάμε.

Μας ξέρετε εσείς και μας αγαπάτε. Κι απαιτείτε να μείνουμε έτσι, να μείνουμε τα «παιδιά» της παρέας, να μας μαλώνετε κι εμείς να σας κρατάμε μούτρα. Για να νευριάζετε κι εμείς μετά να σας κάνουμε να γελάτε. Και πάλι, όλα απ’ την αρχή. Κι έτσι να κυλάει η ζωή μαζί μας.