Μη μας πιέζετε άλλο, είμαστε λίγο πριν το μπαμ!

Ανεχόμαστε πολλά καθημερινά. Πολύ περισσότερα απ’ όσα θα έπρεπε. Ανεχόμαστε τις πιέσεις του καθενός∙ στη δουλειά, στο σπίτι, στη βόλτα μας. Ανεχόμαστε την απουσία επιχειρημάτων, την κακή συνεννόηση, την έλλειψη επικοινωνίας, την αγένεια, την κακία. Μα όλοι έχουμε μια κόκκινη νοητή εσωτερική γραμμή, όπου εκεί τερματίζει το κοντέρ της ανεκτικότητάς μας. Όπου εκεί κάθε επιπλέον πίεση, έστω κι ελάχιστη, θα έχει καταστροφικά αποτελέσματα.

Άλλοι το προκαλούν ηθελημένα. Αντιπαθητικοί, πιεστικοί, ή απλά αυτοί που θέλουν να μας βλέπουν να φτάνουμε στα όριά μας και να ξεσπάμε. Υποτιθέμενοι φίλοι, γνωστοί ή συγγενείς, που χτυπάνε και ξαναχτυπάνε το σάκο του μποξ, τοξικοί για μας, για την υπόλοιπη ζωή μας, ακόμα και για την άποψη για τον εαυτό μας. Μας χαλάει η συναναστροφή μαζί τους, γιατί αντί να μας χαλαρώνει, μας προκαλεί νευρικότητα, άγχος και κακοκεφιά. Μα κάνει να σκεφτόμαστε μήπως κάνουμε εμείς κάτι λάθος, μήπως παραείμαστε χαλαροί, ελεύθεροι, ίσως κι ευτυχισμένοι.

Το ίδιο και κάποιοι σύντροφοι, παλιοί και μακροχρόνιοι, που μας έχουν βάλει πια στο τριπάκι του δεδομένου κι έχουν απαλλαγεί απ’ την ανησυχία της φυγής μας -δεν τη σκέφτονται καν. Κι όποια πιεστικότητα, ξεχασμένο απωθημένο και τάση κυριαρχίας έχουν, την εκτονώνουν στον άνθρωπό τους, χωρίς να σκέφτονται πώς νιώθει, πόσο τον πειράζει, πόσο –κι αν– αντέχει. Μα ίσως και νέοι, που έχουν την εντύπωση ότι έτσι θα κρατηθεί μια σχέση, ότι έτσι θα μας περιορίσουν και θα τους προσφέρουμε ασφάλεια. Ότι έτσι θα μπουν τα θεμέλια για κάθε νέα και σωστή αρχή. Αμ δε!

Άλλοι πάλι, χωρίς καν να το καταλαβαίνουν, μας μεταφέρουν σε στενούς δρόμους, σε αδιέξοδα, για να αποφύγουν πιθανή σκέψη μας για κάποιο άλλο σταυροδρόμι της ζωής μας. Σύντροφοι που δε συνειδητοποιούν ότι όταν είμαστε χαρούμενοι, σε ένα σταυροδρόμι που ίσως μας λάχει, θα επιλέξουμε την προκαθορισμένη πορεία. Μα με πίεση, γκρίνια και πείσματα, θα ψάξουμε να βρούμε νέο δρόμο, όσο στενό κι αν είναι το πέρασμα που θέλουν να μας παγιδεύσουν. Η πίεση έχει γίνει μέρος της επικοινωνίας κι αρχίζει με μικρές μπουκιές να καταβροχθίζει τη σχέση, μέχρι να μην έχει μείνει τίποτα άλλο πια για να τραφεί.

Μα και κάποιοι φίλοι, που με τα χρόνια έβγαλαν τέτοιες συμπεριφορές -ή τις είχαν πάντα μα εμείς πια αλλάξαμε και δεν τις ανεχόμαστε. Και το χειρότερο; Δεν κατανοούν τη συμπεριφορά τους, ό,τι και να κάνουν σε μας το θεωρούν φυσιολογικό, μην εντοπίζοντας καν την πίεση που προκαλούν, σαν να μη μας ξέρουν.

Γιατί κανείς απ’ αυτούς δεν καταλαβαίνει. Είμαστε λίγο, τόσο δα λίγο, πριν απ’ το μεγάλο μπαμ! Πριν τα παρατήσουμε όλα κι αποχαιρετήσουμε για κάποιο διάστημα φίλους, συγγενείς και συντρόφους. Ολομόναχοι κι ελεύθεροι. Σκέψεις φυγής κι απομόνωσης, που –καλώς η κακώς– σε μια τέτοια φάση ανακυκλώνουμε συνέχεια. Και πώς να μην το κάνουμε. Έχουμε αρχίσει να χάνουμε τον παλιό καλό εαυτό μας.

Ενδιαφερόμαστε διαρκώς για τους άλλους, τι θα έπρεπε να κάνουμε, να πούμε, να υποστηρίξουμε. Τι θα έπρεπε να ακολουθήσουμε για ένα «φαίνεσθαι», για να είναι όλοι ευχαριστημένοι, όλοι εκτός από μας.

Γιατί εμείς ζούμε απ’ τον αυθορμητισμό και την παιδικότητα. Ζούμε από μικρές καθημερινές κι ανέμελες στιγμές. Θέλουμε την αυτοκυριαρχία του «είναι» μας και κανένα δε θα αφήσουμε να μας τη στερήσει. Κανένα να μας βάλει σε καλούπια και να μας πιέσει για να περάσει το δικό του. Θα βάζουμε εμείς δικούς μας στόχους, δικά μας χρονοδιαγράμματα επίτευξής τους, δικούς μας όρους και συνέπειες. Ζητάμε μόνο ελευθερία, πραγματική, μακριά από καθοδηγημένες ενέργειες, από αρνητικό κλίμα κι από κακόβουλες ή καταπιεστικές προθέσεις.

Γι’ αυτό όποιος και να είναι αυτός που εισβάλλει στην ιδιωτικότητά σας και κυρίως στην ηρεμία σας, να τον αποβάλλετε απ’ την καθημερινότητά σας πριν σας αποβάλλει αυτός απ’ την ανεξαρτησία της δικής σας πραγματικότητας.

Έχουμε μία ζωή, καμία όρεξη για μη αποδεκτές συμπεριφορές και κανέναν λόγο να συμβιβαζόμαστε σε μια καθημερινότητα πιεστική και αγχώδης.

Σε μια ζωή που δε μας ταιριάζει.