Να ερωτευτούμε μπας και γίνουμε καλύτεροι

Ζούμε και κάνουμε λάθη. Κάποια που αναγνωρίζουμε κι εμείς ως ελαττώματά μας κι άλλα που παρατηρούν συνήθως οι γύρω μας -και κατά πάσα πιθανότητα έχουν δίκιο. Άλλοι νευρικοί, άλλοι υπερόπτες, άλλοι συμβιβάζονται, άλλοι δεν ξέρουν πώς να αγαπούν, άλλοι δεν ξέρουν πώς και πότε να φεύγουν. Αλλά πιο σημαντικά, άλλα όχι τόσο, μα όλα μπαίνουν στο ίδιο μπαούλο και μας απασχολούν απ’ τη στιγμή που τα παρατηρήσουμε μέχρι να τα αντιμετωπίσουμε.

Γνωρίζουμε ανθρώπους, ερωτευόμαστε κι ό,τι ελάττωμα έχουμε τα ξεσπάμε εκεί. Γιατί, δεν μπορεί, «αν είναι αμοιβαίο, θα μας αντέξουν όπως κι αν φερθούμε, ό,τι κι αν κάνουμε, ό,τι κι αν πούμε, αφού μας αγαπάνε δε θα φύγουν». Έτσι σκεφτόμαστε. Γιατί μόλις βρούμε ανθρώπους να μας ταιριάζουν, μόλις νιώσουμε τον άτιμο τον έρωτα, τον τραβάμε απ’ τη μία, ύστερα απ’ την άλλη, τον εξαντλούμε, τον περιφρονούμε, τον φτάνουμε στα άκρα, γιατί πιστεύουμε ότι όλα θα τα αντέξει. Μα δεν τα αντέχει.

Ο έρωτας είναι για να μας ομορφαίνει -και στην όψη και στην ψυχή. Είναι για να μας δίνει την ευκαιρία να αντιμετωπίζουμε ό,τι μας απασχολεί, να βλέπουμε μέσα απ’ τα προβλήματα και να μην κολλάμε σε αυτά. Είναι η αρχή της αυτοβελτίωσης, της προσωπικής εξέλιξης, που δεν έχει στρατηγικό σκοπό να κρατήσει το άλλο άτομο, ούτε να το προσεγγίσει έτσι, απλώς εμπνέεται και συμβαίνει. Είναι δείγμα υγείας. Υγείας της σχέσης, λογική εξέλιξη κάθε ποιοτικής κοινωνικής συσχέτισης που μέσα απ’ τη συζήτηση και την κατανόηση μας βελτιώνει.

Κανείς δε μας το ζητά. Κανείς δεν το απαιτεί. Κανείς δεν έχει ανάγκη αυτό για να μας αγαπά. Μα το ίδιο ισχύει για όλους τους ανθρώπους κι όλες τις σχέσεις. Αν με κάποιον φίλο μας τσακωνόμαστε συχνά, δεν υποχωρούμε ποτέ, βάζουμε τον εγωισμό μας πάνω απ’ όλα και γινόμαστε εγωκεντρικοί και νευρικοί, πιθανότητα αυτή η φιλία να μην έχει τα φόντα να συνεχίσει για πολύ καιρό ακόμα. Έτσι είναι οι ανθρώπινες σχέσεις, ζουν μέσα απ’ την αυτοβελτίωση των μελών τους, γιατί έτσι διορθώνονται κι οι ίδιες. Παίρνουν κάτι καλό για να προσφέρουν κάτι εξίσου καλό ή και καλύτερο. Και όσα πιο πολλά θετικά στοιχεία προσθέτεις σε μια επαφή, τόσο περισσότερο χρόνο και διάρκεια προσθέτεις σε αυτήν.

Όσοι ερωτεύονται στην αρχή προβάλλουν την καλύτερη εκδοχή τους, το μέγιστο όριο της υπομονής και της κατανόησής τους. Όμως μετά, όταν αισθανθούν σίγουροι, κάνουν το λάθος κι αφήνονται πλήρως. Γιατί εξασφαλίζουν την αγάπη που χρειάζονται και θεωρούν ότι την κατοχύρωσαν χωρίς να χρειάζεται να προσπαθήσουν άλλο πια. Το θέμα είναι να ξεκινάς με μια καλή βάση και να εξελίσσεσαι πάνω σ’ αυτήν, όσο περισσότερο αντέχεις.

Ο έρωτας θα ‘πρεπε να μας εμπνέει. Να κοιτάμε τον άλλον και να μας καίει η ανάγκη να γινόμαστε καλύτεροι -για ‘κείνον, για μας, για το «μαζί» μας. Να λέμε «κοίτα πόσα αξίζει» και να προσπαθούμε κι άλλο. Να παλεύουμε στις μαυρίλες μας να βρούμε φως, να φωτίσουμε τη ματιά και το χαμόγελό τους. Γιατί με αφορμή εκείνον τον έρωτα θέλουμε να ξεπεράσουμε τον εαυτό μας.

Άκου: με αφορμή. Δεν περιορίζουμε ένα πρόβλημά μας για να μας αγαπάνε περισσότερο ή για να μείνουν μαζί μας. Απλά η θετική τους επιρροή μας εμπνέει, εκείνοι μας κάνουν την όλη διαδικασία πολύ πιο εύκολη. Γινόμαστε καλύτεροι άνθρωποι κι όλο αυτό συμβαίνει τόσο φυσικά, όσο φυσικά τους ερωτευτήκαμε, όσο φυσικά θελήσαμε να γίνουμε όσο καλύτεροι είναι δυνατόν.

Τίποτα δεν είναι ιδανικό κι ο καθένας έχει συγκεκριμένα όρια ανοχής. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν μπορούν να αλλάξουν, υπάρχουν κάποιοι που δεν ερωτευτήκαν αρκετά για να πάρουν το έναυσμα της αλλαγής. Γιατί υπάρχουν κι αυτοί που δε θέλουν μόνο βελτίωση αλλά αλλαγή. Μα αν είναι κατάλληλος ο άνθρωπος, αν έχει όρεξη κι υπομονή, αν το λέει η ψυχούλα του κι αγαπά πολύ, ίσως μόνο έτσι να επιτυγχάνεται η αλλαγή.

Για τους υπόλοιπους, η αγάπη θα συνεχίζει να είναι αυτό το έναυσμα να βγάλουν προς τα έξω την πιο λαμπερή εκδοχή τους. Κι είναι απ’ τις πιο όμορφες φυσικές συνέπειες των γεγονότων. Είναι δείκτης έρωτα κι υγιούς συνύπαρξης η δίψα για βελτίωση.

Ας είναι το έναυσμα κι η αγάπη για τον εαυτό μας. Ας είναι αυτή άλλη μια αιτία κι αφορμή για να απομακρύνουμε ό,τι μαύρο κρύβουμε και να το αντικαταστήσουμε, μπορεί όχι με λευκό μα ίσως με ένα σκούρο μπλε, ένα βαθύ κόκκινο ή ένα μυστηριώδες μοβ. Με κάτι πιο χαρούμενο, βελτιωμένο και πολλά υποσχόμενο. Για μας -κι ύστερα για όλους τους άλλους.