Να μη σε πιάνει κανένας έρωτας κορόιδο

Οι σχέσεις σίγουρα για να κρατήσουν και να εξελιχθούν χρειάζονται υπομονή και προσπάθεια. Χρειάζονται καθημερινές υποχωρήσεις, σε ακόμα και σε πράγματα που πιστεύουμε ότι έχουμε δίκιο, ακόμα. Χρειάζεται να σκεφτόμαστε δύο και τρεις φορές, αν αξίζει μια γνώμη και μια σκέψη την πρόκληση διαμάχης, χωρίς επιπλέον αίτια. Χρειάζεται επιμονή, σε ό,τι σε άλλες συνθήκες, δε θα είχες καθόλου.

Κάτι δίνουμε και κάτι παίρνουμε πάντα. Δεν μπορεί να τρέφεις εγωιστικές τάσεις όντας καλά σε μια σχέση γιατί θα λήξει, και μάλιστα άδοξα, εκεί που δεν το περιμένεις. Εκπέμπεις καλή διάθεση και φρεναρίσματα νεύρων και παίρνεις αγάπη, ηρεμία κι ευτυχισμένες σχέσεις. Δεν έχει συνταγή πάντα, αλλά δυο-τρία υλικά είναι η βάση- είναι απαραίτητα.

Όταν κάνεις και υπομονή κι ανέχεσαι πολλά, απλά φρόντισε μην πέσεις θύμα του ίδιου του ανθρώπου σου. Παραείναι εύκολο κι ούτε που θα το πάρεις είδηση. Σε τυφλώνει ο έρωτας και η καθημερινότητα και ξεχνάς ίσως πώς υπήρξες πριν, που σίγουρα ίδιος δε θα μπορούσες να υπάρξεις, αλλά καμία μετάλλαξη δε δικαιολογείται ούτε από τον πιο δυνατό έρωτα. Η ανοχή και η υπομονή θα πρέπει να είναι στα πλαίσια δύσκολων στιγμών, ημερών, κάποιας προκείμενης κατάστασης, δύσκολης, που χρήζει στήριξης. Η ανοχή σου, φίλε μου, θα πρέπει να είναι στα πλαίσια της υποχώρησης γιατί το άλλο άτομο έχει τις μαύρες του, ή καταλαβαίνεις τα νεύρα του ή απλά επιλέγεις μια αθώα υποχώρηση, γιατί δεν υπάρχει όρεξη για καυγά- ειδικά για το τίποτα. Μέχρι εκεί όμως.

Όλες οι σχέσεις δεν είναι έτσι. Τα παραπάνω παραδείγματα ήταν αρκετά αθώα μπροστά στο επιτηδευμένο ψυχολογικό πόλεμο που πολλά ζευγάρια ανταλλάσσουν καθημερινώς, φέρνοντας τη σχέση στο χείλος του γκρεμού και ύστερα μαζεύοντάς την πάλι πίσω. Τη σώζουν, ίσως τελευταία στιγμή, αλλά και να τη σώσουν απ’ το τέλος μια μέρα δε θα το καταφέρουν και ίσως δε θα θέλουν κιόλας. Γιατί η συνήθεια δρα διαφορετικά σε κάποιους. Τους τυφλώνει και τους κουράζει. Επιθυμεί την επιδίωξη του προσωπικού καλού από ένα σημείο και μετά και χάνει τη συλλογική μορφή της σκέψης, που διακατέχει όλα τα υγιή ζευγάρια. Όλα είναι θέμα ισορροπίας, λεπτών γραμμών και ήρεμων και συλλογικών αποφάσεων.

Κάποιοι άνθρωποι είναι έτσι από παλιά και άργησαν να εκδηλωθούν. Είναι κτητικοί και εγωιστές, το έβγαλαν στη φόρα όταν η σχέση πέρασε ήδη πολλά, όταν το δέσιμο έγινε πολύ δυνατό, όταν θεώρησαν τον άλλον αρκετά δεδομένο ώστε να ξέρουν ότι δε θα φύγει από κοντά τους. Κι έτσι, με έναν κεκαλυμμένο ψυχολογικό πόλεμο, επιτίθενται καθημερινά στον άνθρωπό τους. Αυτόν που κατά τ’ άλλα αγαπούν, θαυμάζουν και σέβονται, πετώντας και ατάκες του στυλ «με ανέχεται», που πάνω στην πλάκα και στη ροή λόγου μπορεί να λέγονται, αλλά φοβάμαι πως πολλές φορές ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Και οι ίδιοι το ξέρουν καλύτερα. Έτσι βγάζουν την ανασφάλειά τους για ό,τι κάνουν κι όπως φέρονται.

Γιατί καλά όλα αυτά, αλλά πολλές φορές η υποτιθέμενη ανοχή που δείχνει ο ένας είναι απλά στο μυαλό του άλλου κι όχι πραγματική. Γεμίζουμε τότε ενοχές, δεύτερες σκέψεις κι αμφιβολίες για το αν κάνουμε κάτι κακό, αν φερόμαστε σωστά και κατά πόσο μας αγαπά και μας αντέχει ο άλλος, κρατημένος απ’ αυτήν την αγάπη και μόνο. Ίσως επειδή νομίζουμε ότι δεν είμαστε αρκετά καλοί, είτε γιατί όντως φέρουμε με αρνητική διάθεση.

Σε μια σχέση δε θα έπρεπε να τίθεται καν θέμα αντοχής κι ανοχής. Ίσως μόνο καθημερινών υποχωρήσεων και πάλι, σε θέματα της ελάχιστης σημασίας κι όχι σε θέματα σημαντικά για το ίδιο το άτομο και τη μεταξύ τους σχέση. Όλα σ’ αυτή τη ζωή είναι θέμα ισορροπιών και πόσο μάλλον για το αν μια σχέση θα μπορέσει να σε εξελίξει, μα χωρίς να σε αλλοιώσει. Έχε μια πιο αντικειμενική ματιά και θα καταλάβεις τι είδος σχέσης έχεις. Γρήγορα όμως- πριν χάσεις τον εαυτό σου.