Ο έρωτας ψήνεται σε σιγανή φωτιά

Υπάρχουν άνθρωποι που ερωτεύονται μία φορά στη ζωή τους. Οι αδιανόητα ρομαντικοί κι αιώνια ερωτευμένοι, οι γονείς και οι παππούδες μας. Υπάρχουν άλλοι που δεν αργούν να βρουν έναν έρωτα που θα τους αλλάξει τη ζωή. Άλλοι ερωτεύονται κάθε μέρα, κάθε μήνα, ή συχνά-πυκνά και πληγώνονται εξίσου συχνά, πολλές φορές κιόλας, άσκοπα. Άλλοι κυνηγούν έναν έρωτα κι άλλους τους κυνηγά αυτός, με μανία. Τυχερός ή άτυχος ο καθένας, κανείς δεν ξέρει. Άλλωστε όλα είναι υποκειμενικά, θέμα οπτικής, ή πολλές φορές θέμα υπερβολής και εξιδανίκευσης.

Ο έρωτας πολλές φορές, λόγω της έντασης που κρύβει και της μαγείας με την οποία αυτό-ορίζεται, έχει περίεργες τάσεις. Αναζητείται πολύ και πολύ συχνά και φτάνει να ταυτίζεται με κάθε τυχαίο ενθουσιασμό, με κάθε ενδιαφέρον και κάθε φλερτ που τυγχάνει, από άτομα μπερδεμένα, ενθουσιασμένα, ή διψασμένα για έρωτα. Πάντως σίγουρα όχι ερωτευμένα. Γιατί, όχι, κανένα προφίλ, βλέμμα, ή ατάκα δεν είναι ικανό να προκαλέσει άμεσα αντίστοιχα συναισθήματα. Είναι ανίκανα μπροστά στην υπερβολή του έρωτα, δύο-τρία τυχαία γεγονότα να ονομαστούν έτσι. Χρειάζεται δύο ανθρώπους που έχουν μιλήσει, έχουν γνωριστεί, υπάρχει χημεία κι αμοιβαία διάθεση φλερτ. Δε βολεύεται σε βλέμματα, δε συμβιβάζεται σε προφίλ και διαδικτυακές συζητήσεις. Απαιτεί επαφή και θάρρος και λόγια. Χωρίς υπερβολές κι ακραίες διαθέσεις για γενίκευση και υπερανάλυση των πιο απλών.

Έχουμε φτάσει να χάνουμε το νόημα του έρωτα. Απλές γνωριμίες ονομάστηκαν έρωτες. Μα ο έρωτας θέλει χρόνο, γιατί κανένας κεραυνοβόλος έρωτας δεν επέζησε εκτός φαντασίας και παραμυθιών. Ο πραγματικός έρωτας κρύβεται στην πραγματικότητα και φυλάσσεται απ’ τον ρεαλισμό. Ωμές πράξεις και λόγια, που ανεξάρτητα του είδους και της ύπαρξης ρεαλισμού, δεν κρύβονται στο φόβο του ψέματος, στο φόβο του ιδεατού.

Όλα θέλουν χρόνο. Τα πάντα. Για να ξεθωριάσουν, για να φουντώσουν,  για να δημιουργηθούν. Δεν μπορεί λοιπόν ο έρωτας που βρίσκεται στο κέντρο όλων, να δημιουργείται τόσο αυτόματα και μίζερα. Με την προβολή μιας φωτογραφίας, με την ανταλλαγή σχολίων, ή βλεμμάτων. Θέλει κάτι παραπάνω απ’ αυτό. Θέλει τόλμη και κότσια, μα και ειλικρίνεια και συζητήσεις, και λίγες εξομολογήσεις και φιλιά και χημεία. Τα θέλει όλα σε ισόποσες μαγικές δόσεις, τα θέλει όλα, πολύ. Κι εμείς μιλάμε για έρωτες που ποτέ δε θα εξελιχθούν έτσι. Γιατί τους ονομάσαμε τόσο βιαστικά για να γεμίζουμε κενά και να χρησιμοποιήσουμε μια λέξη πιο συχνά απ’ ότι πραγματικά της αρμόζει.

Εσύ που θεωρείς έρωτα αυτό το συναίσθημα που βιώνεις, ανάλυσέ το ίσως και λίγο παραπάνω. Δεν υπάρχουν ούτε χρονοδιαγράμματα, μα ούτε και κανόνες. Μπορεί όλα αυτά που ακούς να μη συναντιούνται στη δική σου περίπτωση. Μα ο έρωτας χρειάζεται και βασίζεται στην ίδια τη γνωριμία. Στην ουσιαστική γνώση του άλλου, στα μικρά πράγματα που παρατηρείς και σ’ αρέσουν. Σε κάθε μικρή κίνηση που αυθόρμητα σου προκαλεί γέλιο κι ευεξία. Στο άγχος το γλυκό που κάθε φορά σε ντύνει. Βρίσκεται στη γνώση όλων των ατελειών, που ενώ τις κατανοείς, έχεις συμφιλιωθεί κι ουσιαστικά δε σε ενοχλούν, ουσιαστικά είναι ένας λόγος παραπάνω να θέλεις τον άλλον, λίγο παραπάνω.

Μπορεί λοιπόν να υπάρχεις γοητευμένος, ενθουσιασμένος και τρελός γι’ αυτήν τη γνωριμία. Αν περάσει χρόνος και συζητήσεις και διάθεση. Αν περάσει ο καιρός κι εξελιχθεί, χωρίς βιασύνες και ντροπές, τότε μόνος σου θα είσαι σίγουρος για το τι νιώθεις.  Μα σίγουρα ο έρωτας δεν είναι μόνο θέμα χρόνου, μα κυρίως ουσιαστικής επικοινωνίας κι αμοιβαιότητας σε όλα τα επίπεδα. Έτσι θα ξέρεις κιόλας, έτσι μόνο θα είσαι σίγουρος.

Γιατί εν τέλει, προτιμάμε έναν ρεαλιστικό, τρελό έρωτα, παρά ένα καλοστημένο και γρήγορο παραμύθι. Προτιμάμε την πραγματικότητα απ΄ τις άσκοπες σκέψεις.

Προτιμάμε τον έρωτα απ΄ την ουτοπία.