Οι άνθρωποί μας είναι καθρέπτες του εαυτού μας

Μα πόσο απαραίτητοι είμαστε, ο ένας για τον άλλον; Αναγκαίοι θα έλεγα. Κανείς δεν μπορεί να ζήσει μόνος του, ό,τι άλλο αγαθό και να κατέχει. Είμαστε ίσως το πιο πολύτιμο δώρο ο ένας για τον άλλον. Και όλοι χρειαζόμαστε ανθρώπους δίπλα μας, ακόμα και αν πολλές φορές λέμε το αντίθετο. Να καταβροχθίζουν τη μοναξιά μας. Τον πόνο μας, να μας δίνουν αγάπη, ενδιαφέρον, νόημα. Και τους επιλέγουμε με ψυχή πρώτα. Γιατί πόσες φορές έχουμε μπερδέψει άτομα απ’ την εμφάνιση, μα ποτέ απ’ την ψυχή, ούτε και απ’ το χαρακτήρα. Δε συγκρίνονται έτσι πεζά οι άνθρωποι.

Και μπορεί η εμφάνιση να είναι κριτήριο για πολλά, ίσως και προϋπόθεση, τόσο απαραίτητη και σημαντική όσο ποτέ δε θα’ πρεπε, αλλά όταν επιλέγουμε άτομα, ξέρεις για να τους τοποθετήσουμε δίπλα μας, ποτέ μα ποτέ δεν τους επιλέγουμε με αυτόν τον τρόπο. Θέλουμε να επιλέξουμε άτομα για τα δύσκολα, άτομα που όχι απλά μας ταιριάζουν, αλλά μας γεμίζουν. Μας συμπληρώνουν. Άτομα τόσο μοναδικά, σαν εμάς. Που θα υπάρξουν σκληροί μαζί μας για να μας προστατέψουν, μα και θα μας κάνουν να γελάμε. Μέχρι δακρύων.

Μα πίστεψέ με, ο κάθε άνθρωπος αυτό το κάνει διαφορετικά. Όλοι οι άνθρωποι δε θα σε προστατέψουν με τον ίδιο τρόπο. Δε θα σου πουν τα ίδια πράγματα, δε θα είναι το ίδιο στήριγμα για σένα. Μα ακόμα και στα εύκολα, δε θα κάνουν τις πλάκες που θα σε κάνουν να γελάς, ούτε και θα σου μάθουν πώς να αγαπάς σαν τρελός, πώς να σκέφτεσαι σαν ενήλικας αλλά να νιώθεις σαν παιδί. Δε θα σου μάθουν όλοι τι πάει να πει έρωτας, μοναξιά και καλοσύνη. Μα πάνω απ’ όλα δε θα σου μάθουν όλοι τι πάει να πει δύναμη. Ψυχή. Τσαγανό.

Όλα αυτά είναι ο λόγος που περνάνε τόσα άτομα, τόσο διαφορετικά άτομα απ’ τη ζωή μας. Και έρχονται και φεύγουν και έρχονται άλλοι. Και γνωρίζουμε ξανά και ξανά. Και κάθε φορά ενθουσιαζόμαστε σαν να είναι η πρώτη φορά. Και σαν αυτή τη φορά να έχουμε βρει τα άτομα που πραγματικά ανταποκρίνονται σε μας, σε ό,τι είμαστε σε ό,τι θέλουμε να γίνουμε, σε ό,τι αγαπάμε.

Μα οι άνθρωποι απ’ τη ζωή μας είναι περαστικοί. Θα έρθουν, θα φύγουν και ξανά απ’ την αρχή. Και αλίμονο πρέπει και να φεύγουν και να τους διώχνουμε αν χρειαστεί.  Γιατί μπορεί να μη μας ταιριάζουν και να κολλάνε καλύτερα σε άλλον άνθρωπο. Σαν φίλος, σαν εραστής, σαν άνθρωπος που πρέπει να αλλάξει τη ζωή κάποιου άλλου.

Και μεγαλώνουμε και σιγά-σιγά, επιτέλους φτιάχνουμε ένα μεγάλο κύκλο, με γνωστούς, με φίλους, με συναδέλφους και συζύγους. Με τα πάντα μας. Με τους ανθρώπους μας. Γιατί οι ανθρώποί μας είναι τα πάντα μας. Οι άνθρωποί μας είμαστε εμείς. Γιατί είναι καθρέπτες του εαυτού μας. Και καθρεφτίζουν όλες τις ανάγκες μας, τους φόβους και τις προσδοκίες μας. Και όλα αυτά μέσα απ’ τα δυο τους μάτια, που με ένα βλέμμα, με ένα φιλί ή και με μια κουβέντα θα μας ημερέψουν ή θα μας νευριάσουν, και μάλλον το δεύτερο είναι και το πιο πιθανό. Και καλά θα κάνουν, για αυτό είναι και οι άνθρωποί μας. Γιατί τους δώσαμε το δικαίωμα μέχρι και να μας πληγώσουν. Μα και αυτό με αγάπη. Και οι παθιασμένοι μαζεύουν γύρω τους τρελούς, οι δειλοί αδιάφορους και οι ευαίσθητοι ρομαντικούς.

Και οι άνθρωποι αυτοί δεν είναι τέλειοι. Και ας είναι άνθρωποί μας και επιλογές μας. Επιλέγουμε όσους θα γεμίσουν πλήρως τα κενά μας και θα συμπληρώσουν σιγά-σιγά, ένας-ένας, όλα αυτά που λαχταράμε. Είναι λίγο εγωιστικό, ναι είναι. Μα όλους τους αγαπάμε, τους θέλουμε δίπλα μας σε όλα. Τόσο απόλυτα. Και η απώλεια ενός μπορεί να μας κάνει όσο κακό θα μας έκανε η απώλεια όλων μαζί.

Είναι δικοί μας, έτσι κτητικά. Και μπορεί να χρειάστηκαν χρόνια για να καταλήξουμε στον άνθρωπο που παντρευόμαστε, ή στον κολλητό που παρηγορούμε, αλλά αφού τους έχουμε βρει, ξέρουμε πραγματικά ότι δεν είμαστε διατιθέμενοι να τους αφήσουμε. Για κανένα, μα κανένα λόγο. Γιατί πριν απ’ όλα είναι το εμείς. Είναι σαν να αφήνουμε τον εαυτό μας και να προχωράμε παρακάτω. Αλλά ποσό μακριά να πας χωρίς το εγώ σου, και πού να πας.

Σε κάθε έναν αφήνεις ένα μικρό κομματάκι του εαυτού σου. Και αν προσπαθήσεις να φύγεις ή να αφήσεις κάποιο πίσω, το μόνο που θα καταφέρεις είναι να μείνεις λειψός. Και μπορεί να έχεις χίλια-δυο άτομα που λατρεύεις γύρω σου αλλά πάντα θα σου λείπει και αυτό το ένα το κομμάτι σου. Γιατί ήταν δικό σου, και τώρα σου έμεινε μόνο το κενό.

Για αυτό αν έχετε βρει τα άτομα που σας κάνουν ευτυχισμένους, που δείχνουν ποιος είστε, τι κουβαλάει η ψυχή σας, τι φοβάστε και τι αγαπάτε, αν αυτά τα δείχνουν οι ίδιοι οι άνθρωποί σας, να τους προσέχετε. Σαν τα μάτια σας. Και για το Θεό, μην τους αφήσετε ποτέ να φύγουν από δίπλα σας.