Οι καλοκαιρινοί έρωτες είναι καταδικασμένοι να αποτύχουν

Καλοκαίρι σημαίνει θάλασσα. Ατέλειωτες νύχτες στην παράλια, μπίρες και ξενύχτια. Μεθυσμένα φιλιά κάτω απ’ τα αστέρια και σφηνάκια μέχρι τελικής πτώσεως. Έτσι είναι το καλοκαίρι και γι’ αυτό το αγαπάμε όσο τίποτα. Ζούμε μια αυτόματη αλλαγή, στη συμπεριφορά, στις επιθυμίες μας, στην προθυμία και τις επιλογές μας. Είναι σαν να καταλαμβάνει το καλοκαίρι ένα μέρος της προσωπικότητάς μας. Έτσι, αυτόματα, με το που πατήσουμε το πόδι μας, για πρώτη φορά, στην παράλια.

Μα εκτός απ’ την ατίθαση και ανεξέλεγκτη όρεξη για θάλασσα, ποτά και ξενύχτια, έχουμε και την ανάγκη να ζήσουμε κάτι διαφορετικό. Ναι, να γνωρίσουμε κάποιον που δε μοιάζει με κανέναν προηγούμενο. Να ζήσουμε κάτι έντονο. Ένα μεγάλο έρωτα ίσως. Και είναι τόσο δα πιο εύκολο να το βρούμε. Γιατί εμείς ενσωματώνουμε το καλοκαίρι μέσα μας. Γινόμαστε αυτό που πάντα κρυφά θέλουμε να είμαστε. Αυθόρμητοι και ευδιάθετοι. Κοινωνικοί, δημιουργικοί, παρορμητικοί.

Γνωρίζουμε κάποιον και ζούμε έναν έρωτα απόλυτο. Όμορφα ηλιοβασιλέματα, φιλιά και βόλτες και περισσότερη θάλασσα. Εκμυστηρευόμαστε μυστικά που ο χειμώνας τα κρατούσε καλά μέσα μας, μα το καλοκαίρι τα έβγαλε στην επιφάνεια. Μαζί μ’ αυτά έφερε και λίγο αυθορμητισμό παραπάνω. Απ’ αυτόν που δε μας άφηνε ποτέ να ανοιχτούμε, ακόμα και σε άτομα που μας ενδιέφεραν. Μας ξύπνησε και λίγο θάρρος, ίσως και θράσος για να κάνουμε όλα όσα δειλιάζουμε. Όλα όσα μας εμποδίζουν να έρθουμε πιο κοντά σε ό,τι ονειρευόμαστε.

Μα όταν γνωρίσεις κάτι τόσο δυνατό, θες να ελπίζεις ότι θα κρατήσει. Ότι ακόμα και όταν επιστρέψετε στην καθημερινότητα του χειμώνα, θα συνεχίσετε να ζείτε μ’ αυτό το όμορφο συναίσθημα. Μα στην πραγματικότητα, το ξέρετε κι εσείς ότι αυτό δεν πρόκειται να συμβεί.

Ο λόγος είναι απλός. Η προσωπικότητα που ενστερνιζόμαστε το καλοκαίρι δεν μπορεί να συμβαδίσει με το χειμώνα, με τη ρουτίνα. Κι ας είναι αυτό που ο άλλος ερωτεύεται σε μας. Αυτήν την τρελή καθημερινότητα, τη γεμάτη έρωτα και άμμο και μουσικές στο τέρμα. Μα το καλοκαίρι, καλώς ή κακώς, δε διαρκεί για πάντα. Τελειώνει και παίρνει μαζί του αυτήν την ανεμελιά, τη λίγο παιδική. Μα αυτή, αγάπη μου, είναι η ομορφιά του καλοκαιριού. Ο λόγος που το κάνει τόσο μοναδικό.

Δεν είναι όμως η πραγματική ευτυχία. Μια ψευδαίσθηση είναι, σκηνοθετημένη με τέτοιο τρόπο, ώστε να μας ξεγελά κάθε φορά που τολμάμε να τη ζήσουμε. Ένα εργάκι, τόσο καλογυρισμένο που πιστεύουμε ότι είναι διαφορετικό από οτιδήποτε προηγούμενο. Που πιστεύουμε πραγματικά ότι θα κρατήσει.

Αλλά ο χειμώνας, η δουλειά, η ρουτίνα μας θυμίζουν ότι η ζωή δεν είναι μόνο βόλτες και γέλια. Είναι προβλήματα, είναι όλα τα εμπόδια που χρειάζεται να ξεπεράσουμε. Ίσως δε συμπεριλαμβάνει όλα τα όνειρα που κάναμε. Αλλά τουλάχιστον είναι η αλήθεια. Πιο πραγματική από οτιδήποτε άλλο. Το καλοκαίρι παρουσιάζουμε την καλύτερη εκδοχή του εαυτού μας. Μα όποιος ερωτεύεται αυτό, ερωτεύεται εμάς στα αλήθεια ή αυτό που θα θέλαμε να γίνουμε;

Γι’ αυτό προτιμότερος ο έρωτας ο νηφάλιος. Αυτός που θα σε κάνει να χάσεις το μυαλό σου αλλά θα είναι πραγματικός. Θα έχει τα θεμέλια να κρατήσει. Και αυτά δε θα στηρίζονται στον ενθουσιασμό ή σε μια προσωπικότητα φανταστική, αλλά στον έρωτα, τον αληθινό. Που μέσα από προβλήματα, βρίσκει τρόπο να σε ξεγελάσει στη μαγεία του.

Και δε λέω, το καλοκαίρι είναι ό,τι πιο ελεύθερο μπορείς να βιώσεις. Και τώρα, μπορεί αυτό να είναι που χρειάζεσαι, λίγη ελευθερία. Όμως μετά από κάποιο καιρό θα καταλάβεις ότι άνθρωπος που δε σε έχει γνωρίσει στα χειρότερά σου, δεν αξίζει τα καλύτερά σου. Κι αν κάποιος ερωτευτεί μόνο μια εκδοχή σου, την πιο χαρούμενη και ανέμελη, δεν ξέρω αν είναι ικανός να ερωτευτεί και σένα σαν σύνολο. Κάθε γωνιά που έκρυψες όλο σου το παρελθόν και όλους σου τους φόβους. Γιατί αυτά είναι άξια να ερωτεύεται κανείς.

Το καλοκαίρι αναδεικνύει την πιο φωτεινή πλευρά μας, ενώ ο χειμώνας μας γδύνει από ωραιοποιήσεις και μας ντύνει με την πραγματικότητα. Γι’ αυτό μην απογοητεύεστε στο τέλος. Γιατί όλοι το ξέρουμε, ήδη απ’ την αρχή. Οι έρωτες που ξεκινούν το καλοκαίρι, είναι καταδικασμένοι να αποτύχουν.