Πάμε να φύγουμε οι δυό μας

Πάντα ονειρευόμουν τα ατελείωτα τα ταξίδια. Ξέρεις, από εκείνα που βλέπεις στις ταινίες και λες να βρω έναν άνθρωπο και απλά να φύγουμε. Για ένα ταξίδι χωρίς προορισμό. Για ένα ταξίδι που ίσως και να ‘ναι μια απόδραση. Απ’ τα πάντα. Και απλά να ζήσω αλλού. Να ζήσω πραγματικά μια φορά. Όπως ποτέ δε θα τολμήσω εδώ. Γιατί αυτό το «εδώ» πάντα θα μας δημιουργεί χίλια δυο προβλήματα.

Να μην έχω ανάγκη τίποτα και κανέναν. Μόνο ένα αμάξι, τον άνθρωπό μου και τον έρωτά μας. Αυτό χρειάζομαι τώρα. Απλά να φύγω. Και όχι, δεν είναι δειλία, ούτε και θυμός. Είναι απλά ό,τι χρειάζομαι. Γιατί αν φύγω, δε θα χρειάζεται να εξηγώ και κυρίως δε θα χρειάζεται να μη με καταλαβαίνουν. Και ας είναι και δείλια. Αν είναι να είμαι μαζί σου, με αποκαλώ και δειλή.

Σαν ταινία θα είναι, απ’ αυτές τις παλιές, κλασσικές. Όχι χαζορομαντική, δε θα μας ταίριαζε. Να ξυπνάμε και να κοιμόμαστε μαζί. Το αμάξι να είναι το σπίτι μας και η επομένη μέρα το κίνητρό μας. Και ο δρόμος θα μας καθοδηγεί μόνος του. Θα επιλέξουμε τα αγαπημένα μας τραγούδια και θα παίζουν για ώρες. Βασικά εγώ θα επιλέξω τα δικά μου για να μην βαριέμαι ποτέ. Και θα βάλω και κάτι λίγα δικά σου, για να μπορώ να σου γκρινιάζω ανελέητα. Για μια ακόμη ευκαιρία να με πάρεις αγκαλιά.

Και θα μαλώνουμε κάθε μέρα. Χωρίς εξαίρεση. Θα κάνω πως φεύγω για να τρέχεις από πίσω μου. Λες και πού θα πήγαινα μονή μου; Αλλά να, κάθε φορά το κάνεις και εγώ κάθε φορά το λατρεύω. Και όλο θα λέμε ιστορίες, με αν και γιατί. Και θα τρωγόμαστε και θα φιλιόμαστε. Σου είπα θέλω να ‘ναι σαν ταινία. Αν και για μας τους δυο, μόνο ταινία θα μπορούσε να ήταν. Όχι καλοστημένη, με σενάριο και φώτα και συντελεστές. Πιο πιθανόν να ήταν αυτοσχεδιασμός, με ατάλαντους ηθοποιούς που θα γελούσαν με κάθε ατάκα. Και τίποτα τέλειο δε θα υπάρχει, στο υπόσχομαι. Αλλά θα το ζούμε εμείς. Τι πιο τέλειο απ’ αυτό. Για μας λοιπόν, θα είναι κάτι το μοναδικό. Το τέλειό μας.

Όλο βόλτες να ‘ναι η ζωή μας. Βόλτες, μουσικές και μέρη. Όσα είδαμε και όσα θα δούμε. Και μπύρες και χαζές συζητήσεις κάτω απ’ τα αστέρια. Και άπειρες φωτογραφίες, τόσες που θα γεμίζουν άλμπουμ. Για να μη μας ξεχάσουμε ποτέ. Να μη χρειάζεται να προσπαθήσω ποτέ για να μας θυμηθώ. Τόσες αναμνήσεις θέλω, για να μη χρειαστεί να μου ξαναλείψεις ποτέ. Ακόμα και αν περάσουν τα χρόνια και καταλήξουμε σε διαφορετικά σημεία.

Να έχω να θυμάμαι όχι τόσο εσένα, αλλά κυρίως έμενα. Πώς ήμουν μαζί σου. Ό,τι και να γίνει μετά.  Εγώ θα υπήρξα τόσο ελεύθερη όσο ποτέ δε θα μπορούσα μονή μου. Γιατί η μεγαλύτερη ελευθερία που κατοχύρωσα ήταν το εμείς. Και τελικά δεν ήμουν δειλή που έφυγα. Αλλά δειλή αν από φόβο, αρνιόμουν να το ζήσω. Και τόσο δειλή δε θέλω να υπάρξω.

Ξέρω ότι αν φεύγαμε όλα θα ‘ταν αλλιώς. Γιατί εδώ μας τρώει το παρόν, μας κουράζει, μας πνίγει. Κι εγώ δε θέλω να πνίγω στον έρωτά μου. Να τον αναπνεύσω θέλω, να με γεμίσει ενέργεια και ζωή. Γι’ αυτό σου λέω, πάμε να φύγουμε. Όπου θέλεις αρκεί να ‘ναι αρκετά μακριά. Το ξέρω, θέλει δύναμη η φυγή. Πώς να αφήσεις το δεδομένο και το σίγουρο; Αλλά υπήρξαμε καλύτεροι από τέτοιος φόβους. Δε με περιόριζαν πιο παλιά, που ήμουν μόνη μου. Κανείς και τίποτα. Θα το κάνουν τώρα, που θα έχω και εσένα;

Γι’ αυτό άνοιξε μια βαλίτσα, βάλε ό,τι ξεχασμένο όνειρο ποτέ δεν πίστεψες ότι θα τολμήσεις, ένα χάρτη με τους πιο σκοτεινούς δρόμους της ψυχής σου, όσα φιλιά δε μου έδωσες ακόμα και το μαύρο σου το φούτερ, που τόσο το αγαπώ. Γιατί κρυώνω πολύ τα βράδια και μυρίζει τόσο εσύ.