Περισσότερες θετικές σκέψεις, περισσότερα χαμόγελα

Σε αυτό το σήμερα που διανύουμε και σε αυτήν την πραγματικότητα που ζούμε, έχουμε κάποιες αυτόματες λανθασμένες συνιστώσες, που μετατρέπουν τις πιο απλές καθημερινές πράξεις σε δυσκολίες, σε δεύτερες σκέψεις, σε κακές εντυπώσεις.

Παρατηρούμε κάτι αρνητικό, παραδίπλα μας και βιαζόμαστε, με ό,τι έχουμε δει, να κρίνουμε, να θεωρήσουμε και να δικάσουμε. Ίσως δούμε και κάτι θετικό, μα κι εδώ η συμπεριφορά μας δε θα αλλάξει και πολύ. Θα εντοπίσουμε κάτι αρνητικό, κάτι που διαφωνούμε και θα το φέρουμε προ τετελεσμένων, κρίνοντας και καταδικάζοντάς το, χωρίς δεύτερη σκέψη.

Μα οι άνθρωποι κάτι πάθαμε, το παίζουμε αλάνθαστοι, αναπαριστούμε τους θεούς κι έχουμε γνώμη για τα πάντα! Δεν αφήνουμε τίποτα ασχολίαστο κι αδίκαστο. Κι αλίμονο, όλοι ας έχουμε άποψη. Αλλά πολλές φορές δεν μπορούμε να έχουμε, πώς να το κάνουμε. Δεν ξέρουμε τα πάντα και δε χρειάζεται κιόλας, αφού όλα τα θέματα δε μας αφορούν. Μα εμάς δε μας ενδιαφέρει αυτό, βρίσκουμε το νόημα στα ξένα ζητήματα, στις ξένες απόψεις, τις στήνουμε στη γωνία και τις πυροβολούμε μέχρι να παραδοθούν ή να ξεψυχήσουν.

Μπορεί να εντοπίσουμε ένα σχόλιο, μια φωτογραφία, μια λεζάντα, το παραμικρό που δε μας βρίσκει απόλυτα σύμφωνους, μπορεί και δικαίως. Μπορεί αυτό να προσβάλλει ηθικές αξίες, μπορεί απλά να υποστηρίζει μια άποψη που δεν την κατανοούμε. Ό,τι και να συμβαίνει, ό,τι και να ισχύει, δεν έχουμε λόγο να επιτεθούμε, να βρίσουμε, να σκορπίσουμε αρνητισμό γύρω μας. Μπορούμε απλά να εκφραστούμε, να τεκμηριώσουμε, όχι να κρίνουμε.

Πέφτουμε όλοι λίγο-πολύ στο τριπάκι της ασχολίας με ξένες ζωές. Ανακαλύπτουμε τα λάθη, τις ατέλειες, τις γκάφες και τις σχολιάζουμε, ως γνώστες, με την επιτομή των όσων λέμε εφαρμοσμένες πάνω μας. Αμ δε. Ούτε τα μισά απ’ όσα υποστηρίζουμε δεν εφαρμόζουμε εμείς οι ίδιοι.

Μα ο αρνητισμός φέρνει κακό κλίμα, φέρνει μιζέρια και κακοκεφιά, σε όλους. Ενώ η θετικότητα φέρνει φως, φέρνει γέλιο, φέρνει ψυχική υγειά. Γιατί εκπαιδεύεις τα μυαλό σου να βλέπει πάντα το καλό. Το θετικό στο καθετί. Κι έτσι καταφέρνεις κι εσύ ο ίδιος να αυτοβελτιώνεσαι. Με μικρά βήματα κάθε φορά, να διπλοσκέφετσαι κάθε κουβέντα που θα πεις, κάθε ατάκα που ποτέ δεν ξέρεις πόσο μπορεί να πληγώσει τον άλλον. Και με αυτό το ένα δεύτερο που θα σου κοστίσει μια δεύτερη σκέψη, θα κερδίσεις ένα χαμόγελο απ’ το συνομιλητή σου κι ίσως κι ένα «ευχαριστώ» ή μπορεί έτσι απλά να του φτιάξεις ολόκληρη τη μέρα.

Αν κάποιος έχει μια βελτίωση, πολύ μικρή, για ποιο λόγο να τον στήσεις στη γωνία μετρώντας στο μικροσκόπιο την πορεία του; Τι θα σου χαρίσει εσένα αν έκανε τρία κι όχι δέκα-τρία βήματα; Πώς αυτό θα βελτιώσει τη δικιά σου τη ψυχή και ψυχολογία; Δε θα το κάνει. Θα σου χαρίσει ίσως προσωρινά την ψευδαίσθηση ότι ο κόσμος δίπλα σου δεν πάει και τόσο μπροστά, μα εσύ, αν σκέφτεσαι έτσι, πάντα θα μένεις εκεί που ήσουν, πίσω.

Μπορείς, όμως, να πεις ένα «μπράβο» και να σκάσεις ένα μεγάλο χαμόγελο. Να μιλήσεις με ευγένεια κι όντως να παραδεχτείς την όποια βελτίωση, αγνοώντας την ελάχιστή της πορεία. Δεν πειράζει, έτσι ξεκινάει, αλλά τουλάχιστον εξελίσσεται.

Άλλες φορές κρίνουμε γιατί κάποιος ασχολείται με πράγματα που δεν έχουν και τόση σημασία «γιατί υπάρχουν και πιο σοβαρά προβλήματα στον κόσμο». Δε ζει κανείς εκτός εποχής. Όλοι –ή σχεδόν όλοι–, κατανοούμε τα πραγματικά προβλήματα, τις δυσκολίες, τις λύπες που μας τυχαίνουν, δεν είμαστε ούτε ανεγκέφαλοι ούτε αφελείς. Όμως γιατί αυτό θα έπρεπε να μας σταματά απ’ το να ασχολούμαστε με άλλα, ασήμαντα έστω πράγματα, αφού μας κάνουν χαρούμενους; Η σοβαροφάνεια κι η συνεχής ενασχόληση με άλυτα ζητήματα το μόνο που θα καταφέρει είναι να μας προκαλέσει άγχος και μιζέρια.

Ξέρεις, δεν έχει πάντα σημασία το αποτέλεσμα, μερικές φορές αρκεί η απόφαση. Αρκεί η αλλαγή της σκέψης μας. Και μόλις δούμε κάτι το διαφορετικό, κάτι που ευχαριστεί κάποιον άλλον, δε θα ‘πρεπε καμία αρνητικότητα να του ασκούμε. Μα ίσα-ίσα να μας εμπνέει για αυτήν την αλλαγή της δικιάς μας σκέψης, για αυτή την αλλαγή της πορείας, να μας εμπνέει και για μια δική μας αλλαγή πορείας. Την πορεία της αυτό-βελτίωσης.

Ακόμα και την αναζήτηση του πάθους μας στη ζωή. Αυτής της μικρής ασχολίας που θα μας γεμίσει κέφι και χαρά. Αν μπορούμε να αλλάξουμε το ελάχιστο από ένα πράγμα της καθημερινότητας θα μας βελτιώσει την όλη ψυχολογία, την όλη διάθεση. Θα μας κουρνιάσει πλάι στη θέληση για ζωή και θα μας κάνει πιο παθιασμένους ανθρώπους.

Γιατί βαρέθηκα να βλέπω ανθρώπους να κρίνουν, να γίνονται ειρωνικοί, να λένε μεγάλα λόγια, να βρίζουν το διαφορετικό, να επιτίθενται χωρίς λόγο και δικαίωμα, βαρέθηκα να ακούω παλαιομοδίτικες απόψεις και στερεοτυπικά μυαλά να μιλάνε με απόλυτη σιγουριά θέτοντας το υποκειμενικό ως το αντικειμενικότερο όλων.

Από εδώ και πέρα θα ‘θελα περισσότερους θετικούς ανθρώπους, με ζωηρή αύρα, που να ενθουσιάζονται με την επιτυχία του άλλου κι όχι, δε θα ζηλεύουν. Θα εκτιμούν όσα κατάφερε. Άνθρωποι που έχουν σκοτώσει τον αρνητισμό και πορεύονται με την ευγένεια και την υποστηρικτικότητα. Έχουν νέες ιδέες που δε χωράνε στα στενά πλαίσια της φοβίας και της αυτό-λύπησης.

Απαιτεί ανθρώπους με όνειρα, με δυναμική, με θέληση να γίνουν καλύτεροι οι ίδιοι πρώτα, χωρίς κακία, χωρίς μίσος για ό,τι δεν υποστηρίζει τις δικές τους βλέψεις, αλλά με δεκτικότητα και επιχειρηματολογία. Εγώ θα ήθελα δίπλα μου τέτοιους φίλους, τέτοιους γονείς, τέτοιους συνάδελφους, τέτοιους ανθρώπους.

Γίνε αυτός ο άνθρωπος. Γίνε αυτό που θες να δεις κι εσύ στο πλάι σου.