Πολύ θέλουμε, όχι πολλά!

Συνηθίσαμε να θέλουμε πολλά. Πολλά, όλα. Λίγο απ’ όλα. Να ζητάμε συνεχώς και να παίρνουμε όλα όσα αποζητάμε. Να έχουμε όσο πιο πολλά γίνεται κι είναι ανθρωπίνως δυνατό. Έτσι πιστέψαμε ότι θα νιώσουμε πλήρεις, ευτυχισμένοι. Κι αυτά αναζητάμε πάντα, τα πολλά -ή τουλάχιστον έτσι πιστεύουν οι άλλοι για εμάς.

Γιατί αυτό, αν ισχύει, μάλλον περιορίζεται στην πηγαία καταναλωτική μας ανάγκη, για υλικά που μας ενθουσιάζουν. Μα με τα συναισθήματά μας είμαστε αμείλικτοι! Θέλουμε πολύ, πάρα πολύ, απ’ όσα χρειαζόμαστε, μα όχι πολλά. Δε θέλουμε πολλά και τι να τα κάνουμε, άλλωστε; Είμαστε άνθρωποι της υπερβολής. Πολύς έρωτας, πολλά χαμόγελα, πολλοί καβγάδες. Μα και πολλά γέλια, πολλές αγκαλιές, πολύ φαί, πολλές βόλτες, πολλά ξενύχτια και ποτά. Όσα πιο πολύ έχουμε, απ’ όσα πράγματα λατρεύουμε, τόσο πιο χαρούμενοι γινόμαστε.

Μπορεί να ψάχνουμε συνέχεια κάτι παραπάνω να επιθυμούμε, μα στην πραγματικότητα να μην είμαστε ποτέ ευχαριστημένοι με όλα όσα έχουμε, μπορεί να φαινόμαστε άπληστοι πολλές φορές. Μα ο άνθρωπος είναι γεμάτος όνειρα, φιλοδοξίες κι ελαττώματα. Κι ένα απ’ αυτά είναι η θέλησή του  και κατατάξτε την εσείς στην ανάλογη κατηγορία. Είναι τόσο μεγάλη του ανάγκη, που ξεπερνά οποιαδήποτε άλλη. Και την έχει στο μυαλό του με τη μορφή που αυτός επιθυμεί. Μετά την επίτευξη του επιθυμητού, άλλωστε, μας ολοκληρώνει επιπλέον μόνο η απαραίτητη δόση αυτού.

Η καρδιά μας λειτουργεί σαν ένα είδος δείκτη, με πράσινες, κίτρινες και κόκκινες περιοχές. Και στο κόκκινο είναι σχεδόν ανενεργή, αδεια απ’ τα πράγματα που την κάνουν ζωντανή. Στο κίτρινο ή έχει επιτύχει κάποια μόνο, ορίζοντας μια σχετική επιτυχία ή έχει ορίσει αρκετά, μην έχοντας όμως εξασφαλίσει την ποσότητα που θα την έκαναν αυτό που θα ήθελε να είναι. Στο πράσινο, πάλι, έχει φτάσει σε μια σχετική, για τα δεδομένα της ζωής, πληρότητα. Μια ολότητα, που σίγουρα δεν είναι αυτό που θα αποκαλούσαμε «ιδανικό», αλλά μας προσφέρει όλα όσα χρειαζόμαστε πραγματικά τη δεδομένη στιγμή. Κι αυτό είναι μια σχετική, μικρή, ευτυχία.

Και ήρθαν πολλοί στη ζωή μας κατά διαστήματα, και έταξαν, και είπαν, μα ποτέ δεν έπραξαν. Στα λόγια όλοι οι έρωτες είναι εύκολοι και παραμυθένιοι. Μα αυτές δεν είναι οι κατάλληλες λέξεις να χαρακτηρίσουν αισθήματα. Δύσκολοι θα έπρεπε να ‘ναι, δεσποτικοί, κραυγαλέοι. Κι άνθρωποι εμφανίστηκαν και μας έκαναν να πάψουμε να πιστεύουμε, να αγαπάμε, να εκτιμάμε. Μας έκαναν να απεχθανόμαστε λόγια που τους θύμιζαν, εκφράσεις που τους χαρακτήριζαν, στιγμές που τους καθιέρωσαν. Κι όλα αυτά γιατί έκαναν ένα μοιραίο λάθος∙ μας έδιναν λίγα. Να, λίγα από ‘δω και λίγα από ‘κει. Λίγη αγάπη τη μία μέρα, να ‘χουμε να ασχολούμαστε και λίγη αδιαφορία την επόμενη. Λόγια, λόγια, λόγια. Κι από πράξεις, από αποδείξεις ούτε λόγος. Αλλά είναι επιδεικτικός ο έρωτας, μάτια μου, και χωρίς αποδείξεις, μόνο εικασίες γίνονται κι υποθέσεις.

Σε έναν κόσμο με τόσους όμορφους ανθρώπους, ευγενικούς κι ερωτεύσιμους, κανένας δε θα ‘πρεπε να μένει με υποθέσεις. Να αμφισβητεί κάθε μέρα καθετί που του λένε, να προσπαθεί να αποκωδικοποιήσει συμπεριφορές κι ατάκες. Μα ο έρωτας φαίνεται, κάνει μπαμ! Δε χρειάζεται επιβεβαίωση. Και ‘μείς θέλουμε αυτόν κι ακόμα παραπάνω.

Κι όμως, καθόμαστε και περιμένουμε, τα «ίσως», τα «μπορεί» και τα «μάλλον» ενός μπερδεμένου κατά τα άλλα ανθρώπου, με φοβίες για δέσμευση κι άγνοια για το τι στα αλήθεια θέλει απ’ τη ζωή του.

Αλλά αφού δεν έχουμε όλα όσα αποζητάμε στην ποσότητα και την υπερβολή που ποθούμε, κάθε σχέση, καθετί ενδιάμεσο  είναι παροδικό. Εν τέλει, αργά ή γρήγορα, θα καταλήξουμε εκεί που μας δίνουν πολλά, χωρίς να το πολυσκέφτονται. Χωρίς να τους είναι δύσκολο, κουραστικό ή πιεστικό. Γιατί η αγάπη δεν είναι πιεστική, είναι δοτική. Και θα μας εμπνεύσουν όχι απλά να δώσουμε, μα να τους χαρίσουμε ό,τι ομορφότερο έχουμε, γι’ αυτούς και μόνο.

Κι ό,τι επιβεβαίωση κι αν χαρίζει στον καθένα αυτή η ποικιλία, δεν μπορεί να εξελιχθεί σε τίποτα παραπάνω. Εύκολα κατακτούν τα «πολλά» απ’ τους γύρω τους. Όμως άνθρωπο που να τους λατρεύει χωρίς περιορισμούς, που να τους κοιτά και να κρυφογελά, που να τους αγκαλιάζει και να τους διορθώνει ό,τι σπασμένο κάποτε υπήρχε μέσα τους, δύσκολα θα βρουν. Μα πάντα αυτό θα ψάχνουν.

Και πώς όχι, αφού η αγάπη, η δοτικότητα κι η αποκλειστικότητα συνθέτουν τα συστατικά των πιο περίτεχνα όμορφων σχέσεων.

Οπότε πάντα, το «πολύ» να αποζητάτε στη ζωή σας, την ποιότητα στο καθετί.  Αυτά θα σας κάνουν χαρούμενους κι όχι το «λίγο» από κάτι, που με το ζόρι σου δίνεται κι αυτό ούτε και την ανούσια ποικιλία.

Γιατί εμείς θέλουμε αγάπη και χρόνο, που ενώ για κάποιους είναι πάρα πολύς, για τους σωστούς δεν είναι καν αρκετός.