Πότε πάψαμε να είμαστε άνθρωποι;

Η δυναμική της ανθρωπότητας έχει δώσει στον καθένα το δικαίωμα, να κάνει ό,τι θέλει, να γράφει ό,τι θέλει και να ανεβάζει ό,τι θέλει. Να καταστρέφει ανθρώπους και ζωές, για να ικανοποιήσει τις δικές του ανώμαλες τάσεις. Η αρρώστια της απανθρωπιάς έχει φτάσει να βλάπτει ακόμη και μικρά παιδιά. Και ποτέ δεν κατάλαβα γιατί να υπάρχει τόση κακία στον κόσμο. Γιατί εγώ σαν ανθρώπινο ον, με ευαισθησίες κι αισθήματα, να επιλέγω να κάνω κακό σε κάποιον άγνωστο. Χωρίς λόγο, χωρίς αιτία. Πιο άρρωστο πράγμα δεν έχω ξανακούσει στη ζωή μου.

Μα δεν είναι έτσι φτιαγμένος ο άνθρωπος, λέω. Μα υπάρχουν βιαστές, δολοφόνοι, παιδεραστές, σκέφτομαι. Δεν είναι πια θέμα κακίας. Είναι θέμα επιδημίας, αρρώστιας. Ένας κακοήθης όγκος που μας τρώει τα σωθικά. Όλους μαζί και τον καθένα ξεχωριστά.

Ποτέ δεν πεθύμησα πολλά. Ποτέ δε ζήλεψα. Τα νιάτα, την ευτυχία, τα χαμογέλα. Μα τώρα ξέρω, ότι ο κόσμος δεν είναι καλός. Δεν είναι καν ανθρώπινος. Ζηλεύει, πονάει κι επιθυμεί την ευτυχία του άλλου. Κι είναι διατεθειμένος να την κλέψει απ’ αυτόν. Σήμερα λέγεται μπλε φάλαινα. Αύριο κίτρινο ελάφι. Μεθαύριο κάτι άλλο.

Τώρα όμως δεν τον νοιάζει. Τι να τον νοιάζει. Ο άνθρωπος έχει την κακή συνήθεια να μην τον νοιάζει για τίποτα, εφόσον, φυσικά, δε βλάπτει τον ίδιο. Συμβαίνει πολύ μακριά του και δεν αφορά άτομα που νοιάζεται κι αγαπάει. Αύριο όμως; Αύριο θα κάνει οικογένεια και παιδιά. Θα δημιουργήσει μια όμορφη ζωή και θα ζει ευτυχισμένος σε ένα όμορφο σπίτι. Και τότε τα παιδιά του θα μεγαλώσουν. Θα κάνουν παρέα με άτομα που δεν εγκρίνει πάντα. Δεν είναι δύσκολο να συμβεί. Μπορεί να συμβεί. Και τότε θα τον απασχολήσει -μόνο τότε. Η ζωή είναι περίεργη. Η ζωή κάνει κύκλους και μπορεί να συμβεί το οτιδήποτε. Κάτι το όποιο τώρα ούτε μπορεί να το φανταστεί.

Μα δεν είναι τόσο μακριά του.Ήρθε η ώρα, πέρα από ατομιστές που όλοι, λίγο πολύ, είμαστε -δεν το αρνούμαι- να νοιαστούμε για έναν άγνωστο, ναι, ένα άγνωστο παιδί, που αποφάσισε να αυτοκτονήσει. Ένα παιδί. Να αυτοκτονήσει. Το παιδί, συνώνυμο της χαράς, να αποφασίσει να πεθάνει. Ένα απ’ τα χειρότερα σενάρια που θα μπορούσα να σκεφτώ.

Και για όσους δε γνωρίζουν για τι πράγμα μιλάω, η μπλε φάλαινα πρόκειται για ένα διαδικτυακό παιχνίδι, που σίγουρα, μόνο παιχνίδι δεν είναι. Είναι ένα φιάσκο, που έχει σκοπό την έκθεση του εαυτού μας, τον αυτοτραυματισμό και τον θάνατο. Μια κακόγουστη ιδέα που σκορπά τον θάνατο. Που στοχοποιεί κυρίως εφήβους και μέσω δοκιμασιών με διαβαθμισμένη δυσκολία και πρόκληση καταλήγει σε μια τελική δοκιμασία. Μια δοκιμασία-εφιάλτη που στην πραγματικότητα πρόκειται για αποστολή αυτοκτονίας.

Αλλά το όλο θέμα, βρίσκεται αλλού. Το πρόβλημα δεν είναι μόνο το άρρωστο μυαλό κάποιων ατόμων. Είναι η κινητοποίηση των γονέων. Είναι η αγάπη των νέων ατόμων για τον εαυτό τους. Είναι ο τρόπος διαχείρισης του διαδικτύου.

Ο κίνδυνος υπάρχει. Και δυστυχώς, πάντα θα υπάρχει. Αλλά πρέπει να αρχίσουμε να φερόμαστε όπως μας αξίζει. Να είμαστε οι γονείς, στους οποίους τα παιδιά μας, μπορούν να στηριχθούν και να μιλήσουν. Να μη δείχνουμε κατακριτικό χαρακτήρα, αλλά κατανόηση κι αγάπη. Να τους μάθουμε ότι ο εαυτός μας είναι ό,τι ομορφότερο έχουμε. Και για κανέναν, μα κανέναν λόγο, δεν πρέπει να τον παραμελούμε, ή να τον πολεμάμε. Να μας μιλάνε, για τα πάντα. Ο μόνος τρόπος να είμαστε πραγματικά δίπλα τους είναι αυτός.

Ό,τι έχει να κάνει με το εγώ μας, δεν είναι παιχνίδι. Ό,τι έχει να κάνει με τους γονείς, τους φίλους, τη πραγματική ζωή -ναι, αυτή τη ζωή εκτός διαδικτύου- δεν είναι παιχνίδι.

Αυτή η αρρώστια που υπάρχει γύρω μου, αυτή του μυαλού και της ψυχής, με τρομάζει. Δεν το κρύβω. Αλλά πιο πολύ με τρομάζει η αδυναμία των ανθρώπων. Οι άνθρωποι, ήξερα, είμαστε δυναμικά όντα, που αποφασίζουμε κι επιλεγούμε τη ζωή. Έχουμε κρίση και συμπόνια. Μα αδυνατούμε να προστατέψουμε τους γύρω μας, τα πιο λατρευτά μας πρόσωπα, αυτά που αγαπάμε όσο τίποτα. Ναι, είναι δύσκολο να τα πείσουμε ότι είναι όμορφα. Ότι είναι ικανά κι έξυπνα. Ότι αξίζουν πολλά. Μα είμαστε οι μόνοι που μπορούμε να τους το δείξουμε.

Μια ζωή θα βρίσκουμε εμπόδια. Ανθρώπους που δεν πιστεύουν σε εμάς, που μας αντιπαθούν ή ίσως απλά δε νοιάζονται. Θα προσπαθήσουν να μας πείσουν ότι αξίζουμε λιγότερα, ή ότι ζούμε και διασκεδάζουμε μέσα απ’ το μίσος για τον εαυτό μας. Ότι η ζωή μας είναι ένα παιχνίδι. Η ζωή είναι όντως ένα παιχνίδι, αλλά πάντα η τελική δοκιμασία θα είναι μία: η επιβίωση κι η ευτυχία.

Ο άνθρωπος δεν είναι πιόνι. Και σίγουρα δεν είναι ικανός, να ορίζει κάποιον άλλον -ή δε θα’ πρεπε να είναι-, να τον καθοδηγεί, να τον διαλύει. Οπότε την επομένη φορά, είτε πρόκειται για ένα παιχνίδι, είτε για μια προσβολή, είτε για ένα σχόλιο μίσους, θυμήσου ότι αξίζεις τα πάντα. Κι αυτή είναι η μόνη αλήθεια που θα ‘πρεπε να δέχεσαι, χωρίς καμία αμφιβολία.