Σε μια κοινωνία ανασφαλή το να σ’ αρέσεις μοιάζει με επανάσταση

Ζούμε στην κοινωνία της εμπάθειας, του διαδικτυακού κραξίματος, του ανεξήγητου μίσους∙ εκφρασμένα με χίλιους-δύο τρόπους, κανένας απ’ τους οποίους δεν ικανοποιεί μια ανθρώπινη φύση με όση καλοσύνη κι ευγένεια θα όφειλε να τη χαρακτηρίζει. Μια εποχή που εκμεταλλεύεται την ανασφάλειά μας, στηρίζεται στην οριακά άφαντη αυτοεκτίμηση και τη λιγοστή σιγουριά που τρέφουμε για τον εαυτό μας κι οδηγεί την αυτό-αμφισβήτησή μας σε μια μηχανή χρήματος, ικανή να μας μασήσει και το τελευταίο μας ευρώ.

Ο κόσμος στην πραγματικότητα είναι ένα σύνολο εικόνων. Νοητών, πραγματικών, ηλεκτρονικών κι υποσυνείδητων. Εικόνες που βλέπουμε και θυμόμαστε για πάντα. Κι είναι τέτοια η δύναμη της εικόνας αυτής που αλλάζει τη ροή σκέψης, τη θέληση, την αγάπη για τους άλλους και κυρίως για τον εαυτό μας. Γιατί ορίζει το τέλειο, το δευτερεύον και το υποδεέστερο, τα κλειδώνει κι αφήνει τον άνθρωπο να προσπαθεί να φτάσει το ιδανικό χωρίς οδηγίες ή προειδοποιήσεις για το πώς κι αν κάποτε θα το καταφέρει.

Μα απ’ όλη αυτή τη μάταιη προσπάθεια για το αψεγάδιαστο, μια κοινωνία διαρκώς πεινασμένη για χρήμα μόνο κερδισμένη μπορεί να βγει. Άνθρωποι βλέπουν τις τέλειες ρετουσαρισμένες εικόνες, με τα πεινασμένα μοντέλα και τη χλιδάτη ζωή, τα ακριβά ρούχα και καλλυντικά, τα λιποβαρή σώματα, τα εντυπωσιακά αποτελέσματα των πλαστικών κι έρχονται όλα αυτά και γεννούν σε κάποια μυαλά την αίσθηση της σύγκρισης, του υποδεέστερου και της κατωτερότητας, σε μυαλά που αυτό το παιχνιδάκι της προβολής συγκεκριμένων εικόνων έπιασε τόπο. Ίσως να οφείλεται σε αδυναμία λήψης των πραγματικά σημαντικών πληροφοριών κι αποτυχία διαχωρισμού απ’ τα πρότυπα της κάθε εποχής.

Από ένα σημείο και μετά είναι και θέμα αυτοπεποίθησης. Χρειάζεται τσαγανό, δυναμική και λατρεία για την ψυχούλα σου για να μην αφήσεις καμία εικόνα κι επιρροή που από παντού σου σερβίρονται να σε παραδώσει σε έναν οίκτο για τον εαυτό σου. Να μπορείς να παρατηρείς, χωρίς να επιδρά όλο αυτό το τσίρκο εντυπωσιασμού στην αυτοεκτίμησή σου.

Να ξέρεις ποιος είσαι και να σ’ αγαπάς πραγματικά, όχι γιατί είσαι τέλειος αλλά γιατί ακριβώς δεν είσαι! Δε χρειάζεσαι το τέλειο σώμα, το αψεγάδιαστο πρόσωπο και το φοβερό κι ακριβό στιλ για να σ’ αγαπάς και κανείς στην πραγματικότητα δε σε προσέχει γι’ αυτά. Αυτά που γίνονται αντιληπτά, που θαυμάζονται κι αγαπιούνται, είναι η προσωπικότητα, το χαμόγελο, η αυτοπεποίθηση. Αυτά σε κάνουν να λάμπεις κι αυτά να ξεχωρίζεις.

Αλλά όχι, εμείς κολλάμε στις εικόνες. Σε αυτά που θα μας δώσουν λίγη λάμψη παραπάνω, θα φιξάρουν την όποια ατέλεια, σε αυτές τις διορθώσεις που θα αποσπάσουν τα περισσότερα like και θα μας κάνουν, θαρρούμε, αυτόματα και πιο χαρούμενους. Μα η ίδια η κοινωνία βγάζει κέρδος από καθεμία ανασφάλεια που εμείς ταΐζουμε μέσα μας.

Βγάζει κέρδος απ’ τη μόδα που αλλάζει συνεχώς, δημιουργεί νέα επαγγέλματα για την παραμικρή αλλαγή που θα χρειαστούμε, πουλάει προγράμματα, ρετούς, πλαστικές, εξαντλητικές δίαιτες, χαοτικές λύσεις για να επιτευχθεί μια αλλαγή που εν τέλει τίποτα δε θα αλλάξει πρακτικά. Γιατί δε θα αλλάξει το ποιοι είμαστε, ούτε το τι αξίζουμε.

Οι ανασφάλειές μας έγιναν εμπόριο σ’ αυτήν την ίδια την κοινωνία που από παιδί δε σου έμαθε να αγαπάς τον εαυτό σου και τον απέναντί σου, που δε σου έμαθε να μοιράζεσαι, να γελάς, να βρίσκεις τη χαρά σε μικρά πράγματα, να μη χρειάζεσαι να αλλάξεις για να σ’ αποδεχτείς, για να σου αρέσεις περισσότερο.

Γιατί σε αυτήν τη κοινωνία λείπει η ουσιαστική παιδεία, εκείνη που θα διδάξει στον άνθρωπο ότι ο εαυτός του είναι όλη του η περιουσία κι αν θέλει να τον βελτιώσει για να νιώσει ο ίδιος καλύτερα, είναι αποδεκτό. Όμως αν ξεφύγει κι η αλλαγή γίνει μονόδρομος, αν ψάχνει συνεχώς κάτι που να φταίει, αν τίποτα δεν τον ευχαριστεί κι η διάθεση και η αυτοπεποίθησή του διαφοροποιούνται ανάλογα με τις μόδες και τις τάσεις των καιρών, πια το παιχνίδι είναι χαμένο. Τρέχει πίσω απ’ την αλλαγή, η οποία πάντα θα τρέχει με ρυθμό που ο ίδιος δεν μπορεί να φτάσει.

Σε αυτήν, λοιπόν, την κοινωνία, που εκμεταλλεύεται και την παραμικρή ανασφάλεια για να δημιουργήσει μία ακόμη νέα ανάγκη κι άρα μια νέα πηγή κέρδους για ορισμένους, το να σ’ αρέσεις, να σε αποδέχεσαι, να πιστεύεις σε σένα και να το δείχνεις με θάρρος και θράσος, έχει φτάσει να ‘ναι πια μια πράξη επαναστατική. Εξέγερση απέναντι στα πρότυπά τους, μα κυρίως  βαθιά κι ειλικρινής αγάπη για τον εαυτό μας.