Στο παιχνίδι του εγωισμού όποιος κερδίζει, χάνει

Ο κάθε άνθρωπος στη ζωή του κάνει επιλογές. Αυτές οδηγούν στη ζωή που ζει και προέρχονται απ΄ τα πιστεύω του. Ξέρεις, μικρά πραγματάκια που ζουν στο κεφάλι του, τον κυριαρχούν κι υποσυνείδητα τον οδηγούν σε καλές ή κακές επιλογές. Και μετά τον αναγκάζουν να ζει με αυτές. Ή τον προκαλούν να τις αλλάξει.

Πέρα όμως από κάθε άποψη, υπάρχει μια αξία που κάθε άνθρωπος ζει με αυτήν. Νομίζω ότι είναι απ’ τις λίγες που τον συνοδεύουν σε όλη τη διάρκεια της ζωής του κι έχει μια ιδιόρρυθμη δύναμη: Να τον οδηγεί, αν τη χρησιμοποιήσει, σε πολύ ορθά ή σε πολύ λανθασμένα αποτελέσματα. Θέλει ιδιαίτερη τέχνη η αναλογία. Η αναλογία του εγωισμού που θα προσθέσεις σε κάθε κίνησή σου. Που με μια στιγμιαία απόφασή σου μπορεί να κρίνει τη ζωή σου ολόκληρη. Ανάλογα τη δόση του εγωισμού που θα δώσεις στις κινήσεις σου, θα στιγματιστούν οι πράξεις σου.

Κι έτσι απλά μπορεί να σε κάνει ένα δυστυχισμένο άνθρωπο. Γιατί έχει τη δύναμη να σε κρατάει αιχμάλωτό του. Και να μη σ’ αφήνει να κάνεις καμία κίνηση. Μια ιδιαίτερη φυλακή, που ο ίδιος σου ο εαυτός δε σ’ αφήνει να δραπετεύσεις. Και γουστάρεις να μένεις φυλακισμένος. Να είσαι αιχμάλωτος του εγωισμού σου.

Για να κάνεις εκείνο το τηλέφωνο, να πεις εκείνο το «μου λείπεις», εκείνο το «σ’ αγαπώ». Να πεις εκείνη τη συγγνώμη που τόσο τη φοβάσαι. Να ανοίξεις το στόμα σου και να ξεδιπλώσεις την ψυχούλα σου, αλλά δεν το κάνεις. Γιατί θες να προστατέψεις τον εαυτό σου απ’ την απόρριψη, ή ακόμα χειρότερα την αδιαφορία -πώς να την αντέξεις; Μα δεν τον προστατεύεις. Ίσως να τον καταδικάζεις κιόλας.  Τα βάζεις κάτω, τα ζυγίζεις, μα πάντα νικητής βγαίνει αυτός. Κι εσύ νομίζεις ότι κερδίζεις την αξιοπρέπειά σου, την περηφάνια σου. Ότι άντεξες, ότι τα κατάφερες, ότι είσαι υπεράνω κι έτοιμος να μην ξανακοιτάξεις πίσω. Ποτέ ξανά.

Μα θα σου πω κάτι και να με πιστέψεις. Χάνεις. Μπορεί να κερδίζεις την υποτιθέμενη αξιοπρέπειά σου, αλλά χάνεις τη ζωή, την ευτυχία, τα άτομα που είναι ικανά να σε κάνουν ευτυχισμένο. Χάνεις εκείνους που είναι ικανοί να σε μάθουν να αγαπάς, μα κυρίως να αγαπιέσαι. Τι πιο δύσκολο απ’ αυτό. Να σε μάθουν να δέχεσαι αυτήν την αγάπη, που την αντιμετωπίζεις με καχυποψία, θυμό κι άρνηση.

Μην με παρεξηγείς, δε λέω να χάσεις κάθε ίχνος εγωισμού. Να είσαι εγωιστής, όσο πρέπει για να σε αγαπάς. Για να μένεις μακριά από ταξικούς ανθρώπους, μακριά από καταστάσεις που σου μαυρίζουν την καρδιά. Να κρατάς πάντα λίγο για να τον χαρίσεις με γενναιοδωρία στον εαυτό σου, μα αυτόν που περίσσεψε, ξεφορτώσου τον. Πνίξ’ τον. Αυτόν, όχι την αγάπη, που τόλμησες να νιώσεις.

Λάθη θα γίνουν. Θα κάνεις, θα κάνει, όλοι θα κάνουμε. Μα η ζωή είναι γεμάτη από ευκαιρίες, από διλήμματα κι επιλογές. Και πίστεψέ με, δεν είμαστε ικανοί πάντα να καταλάβουμε το σωστό, πόσο μάλλον να το επιλέξουμε. Αυτή είναι η ομορφιά μας. Η ατέλειά μας. Μάθε να συγχωρείς χωρίς εγωισμούς και να αγαπάς χωρίς όρια και περιορισμούς. Γιατί μόνο έτσι θα κερδίσεις τη ζωή. Θα έχεις προσπαθήσει, θα έχεις δώσει, θα έχεις δοθεί. Θα έχεις γκρεμίσει τα τείχη σου και θα κάνεις υποχωρήσεις στο βωμό της ευτυχίας σου.

Διεκδίκησε την ευτυχία σου. Μέχρι εκεί που υπάρχει σεβασμός. Αν χαθεί ο σεβασμός, χάνεται κι η αξιοπρέπειά σου κι αυτό είναι άλλο. Δεν πρόκειται πλέον για εγωισμό αλλά για μαζοχισμό. Εκεί πρέπει να εμφανίσεις τον κατάλληλο εγωισμό για να μη σε καταρρακώσεις. Για να φύγεις μακριά απ’ ό,τι σε μαραζώνει και σε ισοπεδώνει.

Μα αν έχεις το θράσος που χρειάζεται για να διεκδικήσεις τη ζωή σου, ξεπέρασε ντροπές, εγωισμούς κι αμφιβολίες. Δε χρειάζεται να είσαι νικητής σε αυτό το παιχνίδι. Είναι επικίνδυνο πολύ. Καλύτερα να χάσεις. Γιατί, αγάπη μου, όποιος κερδίζει σε αυτό το παιχνίδι, το παιχνίδι του εγωισμού, στην πραγματικότητα χάνει.