Στον έρωτα η ξεφτίλα είναι να μην ξεφτιλίζεσαι

Τι και αν έχεις ό,τι ζητάς. Ποτέ δε θα ‘ναι αρκετό. Πάντα θα θέλεις κι άλλα. Πάντα όλοι θέλουμε κι άλλα. Και κάνουμε και λάθη, και πισωγυρίσματα, και παίζουμε με ανεστραμμένους κανόνες, και τα πάντα. Γιατί πρόκειται για έρωτα και παιχνίδια κυριαρχίας κι εγωισμού.

Ξεφτιλίκι, παιδί μου, να ‘χεις να θυμάσαι. Να γεράσεις και να λες «τα έζησα όλα, ρε γαμώτο»! Πήγες και στις πέντε το ξημέρωμα σπίτι του και τον παρακάλεσες κι έκλαιγες μπροστά του με λυγμούς. Γνήσιος έρωτας που θέλει να δείξει την ύπαρξη και την υπόστασή του. Έτσι αναγνωρίζεται. Θέλει κι ένταση, και τσαγανό, και τσιρίδες, κι απειλές. Να τον νιώσεις στο πετσί σου το φόβο ότι θα χάσεις τον άλλον. Αυτόν που αποδυναμώνει τα άκρα σου και προκαλεί πόνο στο κορμί σου που μοιάζει με τρέμουλο.

Έλεος, σα μικρό παιδάκι, θα πούνε. Έτσι σε κάνει ο έρωτας. Και χτυπιέσαι σαν να ζητάς επίμονα το γλυκό ή το παιχνίδι σου πίσω. Και θα κλαις μέχρι να το αποκτήσεις. Έτσι σε κάνει και έτσι πρέπει.

Η ξεφτίλα βέβαια απ’ την άλλη είναι τελείως υποκειμενική. Και το χειρότερο είναι όταν χαρακτηρίζει ανθρώπους, προσωπικότητες. Ξεφτίλες είναι αυτοί που μας κοροϊδεύουν, οι είρωνες και ξερόλες που νομίζουν ότι μπορούν να κυριαρχούν τις ζωές των άλλων. Αυτοί που ξυπνάνε αισθήματα, αλλά φοβούνται να τα ανταποδώσουν. Είναι αυτοί που κρύβουν κακία μέσα τους, υποσυνείδητα ή κι όχι. Είναι να χάνεις αξιοπρέπεια για τα λεφτά, για τη δόξα. Να θυσιάζεις ανθρώπους μέχρι και την ευτυχία σου. Τον ορισμό της ξεφτίλας κάπως έτσι τον έχω στο μυαλό μου.

Αλλά ο έρωτας είναι ένα παιχνίδι με διαφορετικούς κανόνες. Κι εδώ όλα ανατρέπονται. Πάσο δεν υπάρχει και σε κάθε γύρο τα παίζεις όλα για όλα. Με την ελπίδα ότι με λίγη τύχη -ίσως να ‘ναι και του πρωτάρη- θα ρεφάρεις. Όμως κινδυνεύεις να τα χάσεις κι όλα. Αλλά άπαξ και μπεις στο παιχνίδι θα παίξεις όλους τους γύρους που σου αντιστοιχούν. Μέχρι να κουραστείς, να ξενερώσεις και να αποχωρήσεις. Αλλά αν εθιστείς; Τι γίνεται; Τζόγος είναι ο έρωτας. Και ποιος ξέρει πού και πώς θα καταλήξει.

Γι’ αυτό, λοιπόν, καλή η αξιοπρέπεια -απαραίτητη κιόλας, δε λέω, -αλλά αν δε ρισκάρεις πώς θα είσαι σίγουρος; Και αν δε ρισκάρεις, θα μετανιώνεις. Υπάρχει τίποτα χειρότερο από χαμένα «αν», τύψεις κι ένοχες; Δεν υπάρχει. Ξεφτίλα να μην ξεφτιλίζεσαι και λίγο για χάρη του έρωτα. Άνθρωπος είσαι, αγαπάς, θυμώνεις, διεκδικείς. Ζεις, ρε.

Γιατί, λοιπόν, μια ζωή την έχουμε κι αλίμονο αν δεν κάνουμε ό,τι εμείς θέλουμε σε αυτήν. Να τη φτάσουμε στα άκρα, να προχωρήσουμε σε άκαιρες επιλογές που θα μετανιώσουμε και θα φτάσουμε σε άβολες καταστάσεις. Ναι, καταλάβατε, ρεζίλι θα γίνουμε -ας γίνουμε.

Και τηλέφωνο θα πάρουμε και θα ξαναπάρουμε  -ναι, στις 45 κλήσεις σταματάμε- και μηνύματα θα στείλουμε -απελπισμένα, απειλητικά, υβριστικά, όλα επιτρέπονται. Και θα παρακαλέσουμε για συγχώρεση αν μετανιώσαμε για κάτι, λάθη όλοι κάνουμε. Κι αν δεν τη δεχτείτε τη συγγνώμη μας, δεν έγινε και κάτι. Μπορεί απλά να μπούμε στο σπίτι σας ενώ λείπετε ή και να απειλήσουμε πως θα σας κάψουμε το αμάξι. Απλά, καθημερινά πράγματα απόδειξης της αγάπης μας. Μην τρομάζετε, καψούρηδες είμαστε, όχι επικίνδυνοι -ή μήπως είναι το ίδιο;

Να μετανιώνουμε δε θέλουμε. Δύσκολο πράγμα να μένεις πίσω κι ο άλλος να έχει φύγει ή και να ‘χει προχωρήσει. Και πώς συνηθίζεται η απουσία; Και γιατί να τη συνηθίσεις, αφού δε θες; Μη μείνεις συμβιβασμένος για να σώσεις λίγη αξιοπρέπεια. Να τα ‘χεις κάνει όλα για να κρατήσεις κάποιον δίπλα σου. Τη ζωή σου κοίτα να σώσεις, δηλαδή, και την καρδούλα σου. Ό,τι θέλεις να κάνεις. Και να σταματήσεις εκεί που ο εαυτός σου θα σου πει, «ως εδώ, αυτό ήταν». Θα έρθει σαν εσωτερικό ηχητικό μήνυμα και θα ηχήσει στη ζωή σου σαν ενοχλητικό ξυπνητήρι. Και θα διώξει καθετί περιττό από δίπλα σου. Αλλά μέχρι τότε, δίνε. Δίνε συνεχώς, αγάπη, έρωτα, φιλιά και χάδια. Δίνε υπερβολικά, σου λέω, και μην το πολυσκεφτείς.

Άνθρωποι μένουν μόνοι συνεχώς. Χιλιάδες, εκατομμύρια. Γιατί άφησαν άτομα να φύγουν. Και δεν υπάρχει πιο αποπνικτικό συναίσθημα απ’ τη μοναξιά. Τρέξε στις σκάλες να τον προλάβεις τον άλλον. Στα αεροδρόμια, στους σταθμούς, στα σπίτια. Τρέξε πριν φύγει μακριά. Και σ’ αφήσει με ένα «μακριά» που κάποτε ήταν το «κοντά» σου. Γι’ αυτό το «κοντά» να ξεφτιλίζεσαι, λοιπόν, φίλε μου.