Τα διαδικτυακά προφίλ ενθουσιάζουν και ξενερώνουν εξίσου εύκολα

Ανέκαθεν μάθαμε να κρίνουμε απ’ αυτό που βλέπουμε. Τον άνθρωπο που μας αρέσει, που θέλουμε να φλερτάρουμε, τον υπάλληλο που συναναστρεφόμαστε, τη γειτόνισσα που συναντάμε, έναν τυχαίο περαστικό που τον ακούσαμε να ψιθυρίζει κάτι στο δρόμο. Βγάζουμε ολόκληρα συμπεράσματα από μεμονωμένες στιγμές ανθρώπων που ούτε καν γνωρίζουμε καλά-καλά.

Και σκεφτόμαστε, κρίνουμε και πράττουμε αναλόγως. Αναλόγως με αυτά που πιστεύουμε, όχι με αυτά που ισχύουν όμως. Κι όταν το θέμα επεκτείνεται στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης εκεί η κατάσταση γίνεται χειρότερη. Γιατί μπροστά από μια οθόνη όλα γίνονται ακόμα πιο απρόσωπα. Κάθε ψεγάδι για τα μάτια μας γίνεται τόσο απόλυτο που οδηγεί με μονόδρομο στην απόρριψη.

Γιατί ναι, αν τσεκάρεις ένα προφίλ ενός αγνώστου κατά τα αλλά ανθρώπου σίγουρα καθετί που έχει κατά καιρού ποστάρει δε θα ‘ναι ιδανικό για τα δικά σου προσωπικά γούστα. Θα παρατηρήσεις αναρτήσεις, φωτογραφίες, στίχους κι επιλογές που θα σε απωθήσουν μη συμφωνώντας, αν όχι διαφωνώντας μαζί τους. Μα αυτό ξεπερνάει την εξίσου λανθασμένη φιλοσοφία του να κρίνουμε κάποιον απ’ την εξωτερική εμφάνιση. Φτάνει σε σημείο να κρίνουμε κάποιον απ’ την πλασματική εικόνα που επιλέγει να πλασάρει. Γιατί κανένας μας δεν είναι στο 100% ό,τι φαίνεται στο προφίλ που έχει δημιουργήσει. Πάντα εμείς οι ίδιοι επιλέγουμε τι θέλουμε να δείξουμε και τι όχι.

Ναι, δημιουργούμε έναν προσωπικό λογαριασμό, συμπεριλαμβάνοντας σε αυτόν ό,τι εμείς με σιγουριά είμαστε ευχαριστημένοι να δείξουμε στον έξω κόσμο. Κάποιες δημοσιεύσεις που πιστεύουμε ότι θα αρέσουν, που θα κερδίσουν πόντους αποδοχής, που είναι στη μόδα, κάποιες που μπορούμε, γιατί κάποιες άλλες θα ήταν υπερβολικές για τα δικά μας στάνταρ, κάποιες που δε μας εκθέτουν. Μα όλα αυτά περνάνε από φίλτρα στο κεφάλι μας και καταλήγουν ως ένα τροποποιημένο αποτέλεσμα που έχει μόνο ένα μικρό ποσοστό σύνδεσης με την πραγματικότητά μας.

Και δε λέω, συχνά έχει κι ακριβώς τα αντίθετα αποτελέσματα. Εξιδανικευμένοι άνθρωποι κρυμμένοι απ’ το προσωπείο των μέσων, που με 20 φωτογραφίες και 30 αναρτήσεις έχουν καταφέρει να δώσουν μια ωραιοποιημένη εικόνα γι’ αυτούς, χωρίς απαραίτητα να ‘ναι και ρεαλιστική. Μα τουλάχιστον εκεί δεν απορρίπτεται κανείς απ’ την πρώτη στιγμή.

Αν όμως υπάρχει κάποιο ορθογραφικό σε μια φράση, αν αναρτηθεί κάποιο τραγούδι που δεν ανταποκρίνεται στη δική μας αισθητική, τότε θα βιαστούμε να προβούμε σε συμπεράσματα για αυτόν τον άνθρωπο, χωρίς να γνωρίζουμε το ελάχιστον γι’ αυτόν ή για όσα πραγματικά είναι. Άδικο δεν είναι;

Στην πραγματικότητα μπορεί να είναι ο πιο ενδιαφέρων άνθρωπος που έχουμε γνωρίσει. Σίγουρα θα υπάρχουν πτυχές του που δε γνωρίζουμε και σίγουρα αυτά που πλασάρει στο διαδικτυακό κόσμο δεν είναι το καλύτερο που έχει να προσφέρει. Και δε λέω πως ισχύει πάντα αυτό. Αλλά ούτε κι αυτοί που μας ταιριάζουν εικονικά, μας ταιριάζουν και στην πραγματικότητα. Κάνεις δεν μπορεί να έχει μια πλήρη άποψη για κανέναν αν δεν μπει πρώτα στη διαδικασία να τον γνωρίσει και να τον απορρίψει έπειτα αν δεν του αρμόζει ως άνθρωπος ή να το συμπαθήσει χωρίς καν να το περιμένει.

Οι άνθρωποι έχουν πολλές προοπτικές, πολλές εικόνες και πτυχές που δεν επιτρέπουν πάντα να γίνουν αντιληπτές. Τους βγαίνουν αυθόρμητα ανάλογα με τη συναναστροφή τους ή ανάλογα με τις συνθήκες που βιώνουν. Κι εμείς δεν τους γνωρίζουμε καν για να κρίνουμε το ποιόν τους με ένα κλικ και μια ανάρτηση. Σίγουρα δεν κρίνει καμία ανάρτηση μια ολόκληρη ιδιοσυγκρασία, ούτε μπορούμε να κατανοήσουμε ότι δε μας ταιριάζει ένας άνθρωπος σαν γνωστός, φίλος ή εραστής μας απ’ την εικόνα προφίλ ή εξωφύλλου του.

Γι’ αυτό πριν βιαστούμε να καταδικάσουμε ή να αποθεώσουμε, ας μπούμε στη διαδικασία μιας απλής γνωριμίας κι ας μην καταλήξει πουθενά. Καλύτερα απ’ το να καταδικάσουμε αυθαίρετα μια γνωριμία κι έναν άνθρωπο ικανό να μας αλλάξει ολόκληρη τη ζωή.