Τα είχαμε σχεδόν καταφέρει

Σχεδόν.

Ναι, θα μπορούσαμε. Όμως όχι, δεν τα καταφέραμε. Δεν ξέρω γιατί -και μάλλον ούτε κι εσύ. Δεν ξέρω τι έλειψε. Τι κάναμε λάθος. Κάτι πρέπει να ήταν. Και προσπάθησα τόσες φορές να το βρω. Μάταια. Απλά δεν τα καταφέραμε. Τα αφήσαμε όλα στη μέση. Μία ιστορία με αρχή και μέση, αλλά δίχως τέλος.

Τόσα «αν» παραμένουν. Οι ζωές προχωράνε και για τους δυο μας, όμως, οι στιγμές μας παραμένουν. Δεν πρόκειται και να φύγουν. Θα είναι εκεί να μας θυμίζουν την ευτυχία που παραλίγο να ζήσουμε, τη ζωή που παραλίγο θα μοιραζόμασταν, τα «αν» που παραλίγο να πέθαιναν και να μας άφηναν μόνο χαμόγελα κι όχι πόνο. Αλλά όχι. αυτό το αδίστακτο το «παραλίγο» δεν πρόκειται να μας εγκαταλείψει. Θα είναι εδώ να μας θυμίζει ότι χάσαμε. Ήττα και για τους δυο μας.

Ποτέ δεν κατάλαβα αν σε ένοιαζε όσο και μένα. Ξέρεις, ότι ηττηθήκαμε. Ότι δε μοιραστήκαμε. Ότι δεν τα καταφέραμε. Γιατί, διάολε, θα πονούσε πιο πολύ αν δε σε πόνεσε όσο εμένα.

Κανείς δε σε κατάλαβε ποτέ και πώς, άλλωστε; Τόσο κλειστός και απόμακρος. Ουδέτερος, έκρυβες καλά τα πάντα. Από συναισθήματα μέχρι επιλογές. Και μόνο μία νύχτα σε κατάλαβα. Γιατί ανοίχτηκες. Όχι από μόνος σου. Βοήθησε λίγο και το ποτό. Θα ‘θελα να ξαναγίνει αυτό τόσο πολύ. Για να σε καταλάβω και μόνο. Δε θέλω τίποτα άλλο πια από σένα. Τίποτα, μόνο να σε καταλάβω. Και να μάθω πώς είσαι, πώς περνάς. Σε μια φιλική, κατά τα άλλα, κουβέντα.

Μάλλον όχι, δε θα ‘θελα. Μάλλον υπήρχε λόγος που το «παραλίγο»  ήταν ό,τι ζήσαμε. Άγνωστος, βέβαια, αλλά θα υπάρχει. Και δε θέλω κάτι από σένα πια. Μου αρκεί να σε σκέφτομαι και να μένεις στο παρελθόν. Γιατί εκεί ανήκεις. Αλλά, ρε γαμώτο, εκείνη τη νύχτα χαμογελούσες πιο πολύ. Ήταν λες και ένιωθες πιο πολύ. Είχες ξεπαγώσει κι ένιωθες, για πρώτη φορά. Και δεν είναι ότι μου άρεσες περισσότερο. Το ίδιο με πριν. Ίσως απλά γιατί έβλεπα το χαμόγελό σου και σε ένιωθα πιο δίπλα μου. Σε καταλάβαινα τόσο δα παραπάνω. Κι ήλπιζα για μια ακόμη φορά.

Ε, μόνο ήλπιζα άλλωστε. Τόσο καιρό αυτό έκανα. Ότι, ναι, τώρα είναι διαφορετικά. Σίγουρα θα είναι διαφορετικά. Αλλά να σου πω κάτι, ποτέ δεν ήταν. Κι αυτό που κατάφερα ήταν να χάσω τον εαυτό μου. Μου έδωσες δυο στιγμές. Καλές. Πολύ καλές. Αλλά δε δίνουν πίσω τόσους μήνες. Όχι. Για δυο νύχτες που μου ανοίχτηκες κι ήσουν άλλος. Ναι, ήσουν άλλος. Αλλά θα έπρεπε να ήταν κάθε μέρα έτσι. Όχι μία νύχτα, δυο, τρεις. Και ώς να δικαιολογήσεις τόση αδιαφορία; Μα έμαθα από σένα πολλά. Έμαθα να θέλω αποδείξεις, όχι μόνο λόγια. Έτσι φαίνεται ο έρωτας, ρε μωρό μου. Τα βαρέθηκα τα λόγια.

Και είναι απογοητευτικό, ξέρεις. Να αγαπάς τόσο πολύ έναν άνθρωπο κι αυτός να μη σου δίνει την ευκαιρία να του το δείξεις. Να μην ξέρει τι θέλει από σένα κι εσύ πάντα να γνώριζες τόσο καλά. Άδικο. Κι άρχισα να αμφιβάλλω για σένα, για ό,τι συνέβαινε, για ό,τι έλεγες και στο τέλος και για μένα την ίδια. Γιατί δεν ήσουν ικανός να βάλεις ένα οριστικό τέλος ή μια ολοκαίνουρια αρχή. Πολύ απόλυτα πράγματα αυτά, κι εσύ ήσουν πάντα της μέσης.

Και τώρα μένεις μέσα μου, σε μια γωνίτσα μικρή, μικρή για να αντιστοιχεί σε ό,τι μου έδωσες εσύ. Σε μια γωνιά, όμως, σαν αυτές που σε κάνουν να νιώθεις σαν το σπίτι σου. Γιατί εν τέλει αυτό ήταν κι ό,τι είχαμε. Κάτι λίγο, που με έκανε να νιώθω τόσο οικεία.

Πάντα σε θυμάμαι και γράφω για σένα. Κι όμως μετά απ’ όλα αυτά, ακόμα με κάνουν να χαμογελάω και να θέλω να μαθαίνω για σένα. Ίσως το να είσαι καλά να μου αρκεί, να με κάνει χαρούμενη κάτι τόσο απλό. Γιατί τόσος έρωτας δεν μπορούσε να εξαφανιστεί. Έπρεπε να γίνει αγάπη. Το πιέσαμε πολύ για να, αλλά μας δε μας βγήκε. Μια ανάμνηση έμεινε, που θα θέλαμε να ήταν κάτι παραπάνω. Να μη διακοπτόταν παρά τα τόσα λάθη. Γιατί μας άξιζε κάτι παραπάνω.

Δεν είμαστε φτιαγμένοι για να τα καταφέρουμε εμείς, μωρό μου. Είμαστε φτιαγμένοι να προσπαθούμε όσο δεν πάει, μέχρι να τα παρατάμε. Ψάχνοντας τι είναι λάθος και ξανά απ’ την αρχή, σε ένα παιχνίδι σωστού και λάθους που είχε καταντήσει μονότονο απ’ τα τόσα λάθη. Και χωρίς έπαθλο. Ποτέ. Μόνο ήττες.

Θέλω, όμως, το καλύτερο για σένα. Βλέπεις, για κάποιους ανθρώπους, σαν εσένα, θα νοιαζόμαστε πάντα με όλη την ψυχή μας. Χωρίς έρωτα πια, αλλά με νοσταλγία. Όχι τόσο για σένα. Για τις στιγμές. Γι’ αυτό κι αυτό είναι για σένα. Στον τόσο χαμένο κόπο, στα τόσα επαναλαμβανόμενα λάθη. Στην ιστορία αυτή που έληξε χωρίς ποτέ να τα καταφέρουμε. Δεν πειράζει, όμως. Να σε προσέχεις.