Θέλει τόλμη να ντυθείς στα κόκκινα

Λένε ότι τα χρώματα συνδέονται με τη διάθεση του ανθρώπου. Κι αυτός τα επιλεγεί ασυνείδητα ή και με κάποιο σκοπό, ανάλογα με την αισιοδοξία του, τη χαρά, το μόχθο, τη ζήλια, το μυστήριο που νιώθει ή θέλει οι άλλοι να αισθανθούν. Αναλόγως την όποια πνευματική, ψυχολογική ή σωματική κατάσταση βρίσκεται, μια ορισμένη χρονική στιγμή.

Το κίτρινο είναι το χρώμα της τρέλας, το πράσινο της ισορροπίας, το μπλε της ηρεμίας, το μοβ της θλίψης, το άσπρο της ελπίδας. Και πολλές φορές χωρίς καν να το καταλάβουμε, αφήνουμε τον ψυχισμό μας να πάρει απλές, καθημερινές αποφάσεις, υπονοώντας όσα οι λέξεις δεν ήταν ποτέ ικανές να εκφράσουν επαρκώς. Και βάφουμε τα δωμάτια αναλόγως των προθέσεών μας, ή ντυνόμαστε ανάλογα με το πώς νιώθουμε και τι θέλουμε να πετύχουμε, ή χρωματίζουμε ανθρώπους στο μυαλό μας, αναλόγως των χαρακτηριστικών τους.

Το κόκκινο είναι το χρώμα της ζωής. Δεν αφορά μόνο αισθήματα και διάθεση, αλλά ρέει έναν πηγαίο ερωτισμό, την αίσθηση δυναμικότητας και σιγουριάς. Αισθήματα επιθυμητά από κάθε άνθρωπο. Χρώμα έντονο, μα όχι τυχαίο. Όσο βασικό είναι, τόσο κι ιδιαίτερο. Κρύβει τη διαχρονικότητα που κανένα άλλο δεν κατάφερε να κερδίσει και την έχει διατηρήσει σε ποσοστά κι εμφανίσεις, που μπορεί σε συχνότητα να μην αγγίζουν την απολυτότητα του μαύρου, μα σίγουρα το υπερνικούν στην τόλμη και στην ηθελημένη πρόκληση εντύπωσης.  Γιατί όσο και να αγαπάμε το μαύρο, ως συμβολισμό της ψυχής και των «σκοτεινών» πλευρών μας, λατρεύουμε το κόκκινο, ως αντικατοπτρισμό της αισθητικής και των επιθυμιών μας.

Μια εμφάνιση στα κόκκινα, είτε περιορίζεται σε ένα απλό κραγιόν, είτε σε ένα κατακόκκινο φόρεμα, ίσως σε συνδυασμό, είτε σε ένα κουστούμι ή και μια γραβάτα, δεν μπορεί σίγουρα, να φορεθεί από όλους και όλες. Θέλει δυναμισμό και τόλμη, σε πλήρη ισορροπία, τόσο για να μην ξεπεράσει τα όρια, όσο και για να μην παραμείνει μόνο προσπάθεια και τίποτα παραπάνω. Γιατί το κόκκινο είναι χρώμα που δε χαρίζεται. Ή θα φορεθεί και θα σε απογειώσει, ή θα σε φορέσει αυτό και θα σε αφήσει απλά μια κατακόκκινη περιπλανώμενη φιγούρα.

Το θέμα είναι να είσαι άνετος με αυτό που φοράς! Είτε πρόκειται για εσώρουχα, είτε για μανό, είτε για ρούχο ή και παπούτσι. Χρειάζεται –ίσως και να απαιτεί– να αποδώσεις την πιο δυναμική μορφή του εαυτού σου. Γιατί κρύβει μια ζωηράδα και μια ζωντάνια, που δίνουν βαθμούς ωριμότητας στους άνδρες που το τολμούν και πόντους θηλυκότητας σε κάθε γυναίκα που ξέρει να το φορέσει. Και λέω ξέρει, γιατί πολύ εύκολα μπορεί να συσχετισθεί η υπερβολή μαζί του. Είτε υπερβολικά προκλητικές κι έντονες εμφανίσεις ή άκαιρες κι άκυρες χρήσεις του, σε μη αποδεχτές περιστάσεις. Ή ακόμη και κατάχρησή του, οδηγώντας το σε υπερπροσπάθεια, με σκοπό την απόδειξη της αυτοπεποίθησης και της σιγουριάς που, εν τέλει, δεν έπεισε κιόλας.

Γιατί, μεταξύ μας, κανένα χρώμα δεν μπορεί από μόνο του ούτε να ομορφύνει έναν άνθρωπο ούτε και να τον καταρρακώσει. Ο καθένας για τον εαυτό του είναι και πρέπει να δουλεύει με αυτόν, για αυτόν. Να πιστεύει σε αυτό που είναι και να εργάζεται για ό,τι θέλει να γίνει. Να νιώθει ευτυχής και να κυνηγά ό,τι θέλει, μη συμβιβάζοντας τον εαυτό του για τίποτα λιγότερο απ’ αυτό που επιθυμεί. Να έχει πάθος κι όρεξη και να μη θέλει να αλλάξει για να γίνει αρεστός. Να του αρέσει όπως είναι. Γιατί είναι ήδη υπέροχος.

Κι αν το κόκκινο δεν είναι το χρώμα που μπορεί να τον αναδείξει, σίγουρα είναι κάποιο άλλο. Γιατί όλοι ψάχνουμε αυτό το «κόκκινό» μας. Που μπορεί να μην είναι απαραίτητα κόκκινο, μα θα μας κάνει να νιώθουμε άνετοι κι ιδιαίτεροι. Επιτυχημένοι κι ευχαριστημένοι. Αυτό είναι το «κόκκινο» του καθενός. Και δεν είναι, ούτε και θα είναι ποτέ θέμα εμφάνισης, μα τόλμης, δυναμισμού κι αγάπης, βαθιάς αγάπης για αυτό που είμαστε.

Γιατί αυτό το χρώμα συμβολίζει, στα μάτια μου, την αυτοπεποίθηση, που όλοι πρέπει να αποκτήσουμε. Ντυθείτε στο χρώμα της ψυχής σας, λοιπόν, όποιο κι αν είναι αυτό.