Το ξενύχτι του φοιτητή

Η καλύτερη εποχή στη διάρκεια της ζωής μας, λένε, η φοιτητική περίοδος -κι όντως είναι. Το μόνο διάστημα που δε χρειάζεται να ανησυχείς για τίποτα. Μοναδικός σου σκοπός και μέλημα να ζεις κάθε λεπτό της καθημερινότητας και να προσθέτεις σε αυτό χρωματιστές νότες γέλιου και χαράς.

Παρεΐστικα ξημερώματα με κρασί, ρετσίνα, βότκα ή κι όλα τα παραπάνω μαζί. Να ξενυχτάτε σε ταράτσες ή σε σαλόνια ακούγοντας ό,τι σας κατέβει στο κεφάλι, από βαρύ λαϊκό μέχρι τζαζ και μπλουζ, ανάλογα με το φλέγον ζήτημα που χρειάζεται συζήτηση κάθε φορά ή ανάλογα τη μουσικοχορευτική διάθεση του καθενός. Και κάπως έτσι ανακαλύπτετε νέες νότες και νέα είδη χορού, ώστε να μπορείτε να ξευτιλίζεστε σε κάθε τόπο κι ώρα, κρατώντας το παιχνίδι της επικοινωνίας με τα μάτια σε άλλο level.

Κι όσο πιο πολύ αυξάνονται οι παρατηρήσεις από γείτονες, τόσο πυκνώνουν οι μαζώξεις που καταλήγουν σε κάτι άδεια μπουκάλια κρασί, σε άφθονο φαΐ που συνοδεύει εξαιρετικά το οποιοδήποτε πιοτό κι ατελείωτες συζητήσεις. Νύχτες με «αν», με «γιατί», με «θα έπρεπε». Μα και με πλάκες κι αστεία, που τους φουσκώνουν όλους από γέλιο και οικειότητα.

Τόση πολύ οικειότητα, σε τόσο λίγο χρονικό διάστημα. Αυθεντικοί φοιτητές. Βρίσκουν άτομα που τα γνωρίζουν μήνες ή και μέρες και κάνουν πράγματα μαζί που κανονικά θα προϋπέθεταν χρόνια επαφής. Γιατί γνωρίζουν, αγαπάνε ή μισούν, απορρίπτουν, δέχονται και προχωράνε μπροστά. Καμία ανάγκη από κανέναν. Άτομα που θέλουν και βρίσκονται εκεί. Δεν πιέζονται, ούτε απ’ το χρόνο ούτε απ’ τον τόπο που βρίσκονται. Μόνο ωθούνται σε αυτό κι αυτούς που γουστάρουν πραγματικά.

Ζουν μαζί τους όσα δε θα ήθελαν να ζήσουν μόνοι τους. Όσα φοβούνται ή ονειρεύονται. Όσα δε θα είχαν καμία απολύτως αξία αν ήταν μόνοι τους. Γιατί δε θα είχαν τα δουλέματα, τις σφιχτές αγκαλιές και τις φωτογραφίες να αποτυπώνουν την κάθε στιγμή με τον πιο άσχημο δυνατό τρόπο. Και να έρχονται και να παρέρχονται γκρίνιες, τσακωμοί, βρισίδια και ρεζίλια.

Κι εντός κι εκτός σπιτιού κυριαρχεί η ίδια κατάσταση. Ξευτιλίκια και χαμόγελα. Πειράγματα και κοροϊδέματα με τα εγκεφαλικά θέματα του καθενός. Με την αποτύπωση κάθε σκέψης με τέτοια ακρίβεια και χωρίς κανένα φίλτρο. Δε μας ενδιαφέρει τι θα σκεφτούν. Ξέρουμε, δε θα κρίνουν. Είμαστε αρκετά σίγουροι ότι γνωρίζουν όσα χρειάζεται και δεν έχουν ανάγκη κι από πολλές εξηγήσεις. Γιατί πολύ απλά αυτοί ποτέ δεν παρεξηγούν. Και να μουτρώσουν, θα είναι παροδικό, όσα και τα διαστήματα γκρίνιας ή καβγά που σταδιακά περνούν. Μία, δύο, άντε τρεις μέρες, το πολύ.

Κι ένα απ’ τα υλικά των ευτυχισμένων φοιτητικών σχέσεων είναι ότι γνωρίζονται όλοι στην κατάλληλη ηλικία. Έχουν μάθει να εμπιστεύονται, να ακούνε και να συζητάνε. Μα και να περνάνε καλά. Να μη χρειάζονται πολλά, αλλά να εκτιμούν τα απαραίτητα. Έχουν μάθει να εκτιμούν τα άτομα κι όχι το μέρος. Γι’ αυτό και διασκεδάζουν το ίδιο όπου και να βρίσκονται.

Έχουν μάθει να «ξευτιλίζονται», με αυτήν την απολαυστική έννοια. Που προϋποθέτει μόνο την ελευθερία του άλλου να σου αναλύσει με περίσσια επιχειρημάτων όσες αρλούμπες μπορεί να σκεφτεί σε μία μόνο στιγμή. Και να στις δείξει, να στις αποδείξει και να στις χορέψει, άμα χρειαστεί.

Δε χρειάζεται να καταλαβαίνεις και πάντα τι συμβαίνει στο κεφάλι του άλλου, το χιούμορ κι η απελευθέρωση από κόμπλεξ και ντροπές θα κάνουν μόνα τους τη δουλειά τους. Όχι ότι θα μπορούσες κιόλας! Άβυσσος το μυαλό του καθενός κι αλίμονο αν προσπαθούσαμε να τα καταλάβουμε όλα. Θα χάναμε εμείς το δικό μας, πιθανότατα. Μα και δε χρειάζεται. Να γελάς χρειάζεται και τίποτα παραπάνω.

Να γελάς, να μιλάς και να μη σε νοιάζουνε και πολύ οι άλλοι. Τι θα πουν ή τι θα σκεφτούν. Γεννηθήκαμε για να κάνουμε το εαυτό μας ευτυχισμένο και κανέναν άλλον. Σκεφτείτε, οπότε, μόνον αυτόν. Κι οι άλλοι καλά θα κάνουν να βρουν τα κλειδιά των δικών τους σχέσεων. Φιλικών ή κι ερωτικών. Για να γεννιέται ένα χαμόγελο, όχι πλέον προσποιητό, μα αυθεντικό.

Οπότε, να ξέρετε, δεν έχετε ανάγκη από πολλά. Ούτε πολλά λεφτά ούτε γνωστά μαγαζιά. Χρειάζεστε ανθρώπους. Αστείους, ειλικρινείς, αισιόδοξους, θετικούς. Και μια συμβουλή, από καρδιάς:

Να χορεύετε όπου και να βρίσκεστε σαν να είστε μόνοι σας. Να τραγουδάτε δυνατά, ακόμα και λάθος στίχους. Να γελάτε μέχρι να πονέσετε. Να είστε εσείς, στην πιο χαρούμενη εκδοχή που διαθέτετε. Κι αν βρεθεί κάποιος που σας τραβάει μακριά απ’ αυτές τις προτάσεις, τραβηχτείτε πρώτα εσείς μακριά του.