Το πιο γοητευτικό πράγμα σε κάποιον είναι το πάθος του για κάτι που αγαπάει

Πάθη και όνειρα είναι γεμάτοι όλοι οι άνθρωποι. Λαχτάρα για καθετί δημιουργικό, για καθετί που τους γεμίζει, τους κάνει να εμπνέονται και να σκέφτονται διαφορετικά. Εκτός πλαισίου. Εκτός καθιερωμένων και συνηθισμένων. Αλλά εντός ορίων αξιοπρέπειας. Και κάπως έτσι, θα όριζα εγώ και την τέχνη. Η διαφορετικότητα εκφρασμένη σε μικρές δόσεις προσωπικών πινελιών.

Όταν έχουμε βρει αυτό που μας εκφράζει, μας κάνει να μιλάμε γι’ αυτό με λίγη παραπάνω σπίθα στα μάτια. Είναι κάτι που αγαπάμε να κάνουμε και μας βγαίνει αυθόρμητα κι ασυναίσθητα η ενασχόληση με αυτό, έτσι μια νέα ανάγκη μας δημιουργείται. Και το καλλιεργούμε για να γινόμαστε καλύτεροι. Και φτάνει, σιγά-σιγά, να γίνεται κομμάτι της ζωής μας, της καθημερινότητας και των σκέψεών μας. Μας είναι απαραίτητο.

Μπορεί να είναι το οτιδήποτε. Οτιδήποτε μπορούμε να αγαπήσουμε. Άθλημα, ταλέντο, ικανότητα, ασχολία. Οτιδήποτε, μα με κοινό σημείο τομής το πάθος. Το χειμαρρώδες πάθος που μας γεμίζει με πλούσιες δόσεις ευφορίας κάθε φορά που ασχολούμαστε με αυτό. Και μας ωθεί στο να μιλάμε γι’ αυτό συνεχώς, να μαθαίνουμε, να ενημερωνόμαστε, γεννώντας μας, έτσι, αγνά ποσά φιλοδοξίας και περηφάνιας.

Κι αυτό, όχι μόνο για την προσωπική συμβολή κι όποια προσπάθειά μας σε αυτό, μα και για την όποια γνώση μας σε ό,τι το περιβάλει και σχετίζεται με αυτό. Κι όλοι, καλώς ή κακώς, χαιρόμαστε να μιλάμε για πράγματα που, αν όχι μας αφορούν απόλυτα, τουλάχιστον έχουμε άποψη που μπορούμε να υποστηρίξουμε με επιχειρήματα, δημιουργικότητα και σθένος, το λιγότερο!

Γιατί οι άνθρωποι λατρεύουμε τις ατελείωτες συζητήσεις, μέχρι το ξημέρωμα. Με παρέα, με τον άνθρωπό μας, με τους γονείς μας, να μιλάμε για πράγματα που μας ενδιαφέρουν κι ουσιαστικά να μάθουμε ο ένας για τον άλλον κάτι παραπάνω, να γνωρίσουμε τη διαφορετική προσέγγιση σε θεματολογία από κίτρινο τύπο μέχρι αθλητικής επικαιρότητας. Προτιμάμε πάντα να συζητάμε για ό,τι γνωρίζουμε καλύτερα και να περιοριζόμαστε σε αυτό. Λόγω, συνήθως, του φόβου της άγνοιας.

Κι αυτοί οι άνθρωποι, που προσθέτουν πάθος σε ό,τι κάνουν, μεράκι και ψυχή, μας εμπνέουν και εμάς τους υπόλοιπους και μας γοητεύουν. Δεν υπάρχει τίποτα πιο ελκυστικό σε έναν άνθρωπο απ’ τη σπιρτάδα του λόγου του, το αυθεντικό του χαμόγελο και τις λέξεις που περιέχουν η καθεμία ξεχωριστά κι ένα μικρό κομμάτι του εαυτού τους. Γιατί όλοι γινόμαστε ομορφότεροι όταν μιλάμε για πράγματα που αγαπάμε. Και λίγο πιο «γυαλιστεροί» -τουλάχιστον στο μυαλό εκείνων που μας καταλαβαίνουν, με τους τρόπους που χρειάζεται.

Άνθρωποι με χόμπι, ταλέντα κι ασχολίες εξελίσσονται σε άτομα με πάθος για ό,τι κάνουν κι έπειτα σε δυναμικά όντα, με σιγουριά για τον εαυτό τους, για όσα λένε και πιστεύουν. Με σταθερότητα, γνησιότητα κι ήθος, είτε σε κάτι μικρό και καθημερινό είτε σε κάτι σοβαρό κι ιδιαίτερο. Εξελίσσονται σε καλύτερους ανθρώπους. Γιατί έχουν συνειδητοποιήσει την απόσταση των ανθρώπων απ’ την τελειότητα, που με τη συνεχή δουλειά, όλο και μειώνεται, μα ποτέ δεν ταυτίζεται. Κι όχι απλά το γνωρίζουν, μα κι έχουν συμφιλιωθεί με αυτό, στο μέγιστο δυνατό βαθμό.

Και στην πραγματικότητα δεν τους ενδιαφέρει αυτό. Δε δουλεύουν για τα αποτελέσματα αποκλειστικά. Μα και για την πορεία, και κυρίως για τη διαμόρφωση του εαυτού τους στη διάρκεια αυτού. Αυτό τους εξιτάρει, αυτό τους ωθεί. Η καλυτέρευση του είναι τους, με τρόπους που γουστάρουν και καλλιεργούν. Κι η έλλειψη καταναγκαστικότητας σε όλο αυτό, τους βοηθά στο να μη σταματούν κιόλας. Να μην παρατούν. Να μένουν και να επιμένουν.

Κι αυτή η εικόνα που μας ελκύει συνθέτεται από χαρακτηριστικά που θα θέλαμε να έχουν οι φίλοι, οι σύντροφοί μας, αλλά κι εμείς οι ίδιοι. Αυτήν την αγέρωχη δυναμική ανθρώπων που έχουν βρει τι θέλουν απ’ τη ζωή τους και προχωρούν σε πράξεις. Κι είναι σίγουροι για αυτό. Αυτή τη σταθερότητα στη φωνή και στα επιχειρήματά τους.

Άνθρωποι είναι που δεν περιμένουν τίποτα από κανέναν. Αποφασισμένοι να ζήσουν την ευτυχία τους, αφού γνωρίζουν πολύ καλά τι υλικά να προμηθευτούν και πώς να τη χτίσουν για να κρατήσει και να θεμελιώσει τις πιο βαθιές επιθυμίες τους. Χαρούμενοι κι αυτάρεσκοι, που τους επαρκούν τα απαραίτητα και παλεύουν για ό,τι ευχαριστεί την ψυχή τους, κι όχι τις αναρίθμητες ματαιοδοξίες τους και τα ξεπερασμένα πρότυπα που κάποτε υπηρετούσαν.

Η χαρούμενη ζωή που έχουν αποφασίσει ότι θέλουν να ζήσουν, δε θέλει ωμό ρεαλισμό, μα προσγειωμένη «ονειροπόληση». Αν δεν καταλάβατε τη διαφορά, ψάξτε καλύτερα τις βαθύτερες επιθυμίες σας, αυτές που ‘ναι κρυμμένες κάπου κάτω απ’ τις λίγες αποτυχίες σας και στριμωχτά στα όνειρά σας, τα αφελή, τα παιδικά, τα αληθινά.

Και να ξέρετε οι πιο όμορφοι άνθρωποι θα παραμένουν αυτοί που κάθε φορά, σαν να ‘ναι η πρώτη φορά, μόλις ακούν στο όνομα της δικιάς τους προσωπικής «τέχνης», το μυαλό τους θα λειτουργήσει σαν ολοκαίνουρια μηχανή, η καρδιά τους θα επιταχύνει για να πιάσει σωστή ταχύτητα και τα μάτια θα ανάψουν, σαν λαμπερά φώτα.