Βραδιές με ταινίες, φαγητό κι ένα χαμόγελο δίπλα μας

Κάποια βράδια θα είναι μοναχικά.

Κάποια βράδια θα θέλουμε να τα περνάμε μόνοι μας. Να απολαμβάνουμε τη μελαγχολία ενός βροχερού απογεύματος με ζεστή σοκολάτα και τα αγαπημένα μας τραγούδια στο σκηνικό. Αλλά υπάρχουν και κάτι άλλα βράδια. Αυτά που είμαστε τόσο δα πιο χαρούμενοι, πιο αισιόδοξοι και κεφάτοι. Που δεν ανεχόμαστε με τίποτα τη μοναξιά, αλλά θέλουμε μια ζεστή αγκαλιά και μόνιμη παρέα, ενώ τρώμε το πιο παχυντικό γεύμα του καταλόγου.

Κι αν ρωτάτε εμένα αυτά τα δυο είναι τα αγαπημένα μου βράδια με διαφορά. Ξέρω, σαν να με βλέπω σε 20 χρόνια, μα κάπως είμαστε όλοι μας και τώρα. Αφού τέτοια πράγματα είναι διαχρονικά. Την ιδία αίσθηση θα έχουμε και σε κάποια χρόνια, την ίδια και τώρα. Γιατί τα πράγματα που μας κάνουν χαρούμενους -τα πιο μικρά και καθημερινά-, οι συνήθειες, τα άτομα, όλα αυτά δίνουν τη διαχρονικότητα σε αυτές τις βραδιές μας.

Τι κι αν βγαίνεις, ανεβάζεις φωτογραφίες και βίντεο της τέλειας κατά τα άλλα βραδιάς σου. Τι κι αν έχεις ντυθεί και δείχνεις λαμπερός και χαρούμενος -και μπορεί να είσαι κιόλας. Αλλά αν είχες να διαλέξεις, αυτές οι άλλες οι βραδιές είναι και οι δικές σου αγαπημένες.

Ζεστές χουχουλιάρικες πιτζάμες, ζεστό φαΐ -πίτσα κατά προτίμηση- μια ταινία, όχι αυτές που βλέπεις κι όταν είσαι μόνος σου, ίσως κανένα θρίλερ. Να πεθαίνεις απ’ το φόβο και να χώνεσαι στην αγκαλιά του άλλου. Αυτού που θα κάθεται δίπλα και δε θα σε ενδιαφέρει τι φοράς, πώς φέρεσαι ή πώς τρως.

Θα είσαι απλά εσύ. Χύμα, όπως είσαι και με τα φιλαράκια σου. Και θα κάνεις τα απίστευτα κρύα αστεία σου, θα φέρεσαι σαν μωρό παιδί γιατί δε διάλεξες εσύ την ταινία ή γιατί δεν παραγγείλατε απ’ το αγαπημένο σου φαστφουντάδικο, κι ας μη σε ενδιαφέρει απολύτως καθόλου στην πραγματικότητα. Θα τραγουδάς σε όλα τα τραγούδια που ξέρεις, θα κλαις με κάθε είδους αποχωρισμό, θα φωνάζεις από τρόμο, θα χαζογελάς με ό,τι κι αν σου πει.

Γιατί δε χρειάζεται και τίποτα άλλο. Μόνο αυτόν χρειάζεσαι και το χρόνο μαζί του. Γιατί αυτή η αγκαλιά και το χαμόγελό του είναι ό,τι χρειάζεσαι. Και δε θες ούτε να βγεις ούτε να διασκεδάσεις αλλιώς. Έχεις όλα όσα θέλεις κι αποζητάς εκείνη ακριβώς τη στιγμή.

Κι έτσι περνάνε τα ομορφότερα βράδια της ζωής μας και δεν το καταλαβαίνουμε καν. Γιατί προβάλουν μια καθημερινότητα σαν βιτρίνα και καλύπτουν με μια νότα απλότητας την ευτυχία της στιγμής. Μα δεν παύει να είναι ευτυχία. Δεν παύει να είναι κάτι που μας γεμίζει όσο τίποτα άλλο. Να αφήνεσαι στα χάδια και να μην κάνεις τίποτα άλλο. Ανάμεσα σε σκεπάσματα, μαξιλάρια και γέλια. Ζωή, παιδάκι μου.

Και κρύβει κάθε ευτυχία που περιμένεις να βρεις. Αυτή η μικρή, τόσο δα μικρή, στιγμή της ζωής μας. Κανένας άνθρωπος δε θα είναι ευτυχισμένος σε όλη τη διάρκεια της ζωής του. Αλλά τέτοιες μέρες μπορεί να συνθέσει στιγμές μικρές, χαμένες μέσα στις καταστάσεις που ουρλιάζουν ευτυχία. Κι αν βρεις τέτοιες στιγμές, μην ψάχνεις για κάτι παραπάνω. Έχεις βρει και τον τρόπο και την ευκαιρία.

Δεν είναι ευτυχία θέλετε να μου πείτε το χουχούλιασμα στις 11 το βράδυ; Το ζεστό φαγητό; Τι άλλο να ζητήσεις, δηλαδή; Να βλέπουμε ταινίες διαφορετικές και περίεργες. Να κατηγορούμε τον άλλον για την επιλογή του. Ή να περιμένουμε στην πόρτα, αναμένοντας το ντελιβερά κι ο άλλος να γελάει με τα χάλια μας. Να το παίζουμε θυμωμένοι μετά και να ξεσπάμε σε αγκαλιές, ή και γαργαλητά. Θα φωνάζουμε απ’ το γέλιο. Θα ζούμε στιγμές που κανένα μπαράκι ή άλλη έξοδος δεν μπορεί να μας εξασφαλίσει.

Και στο σπίτι μας βγαίνει ο πιο αυθόρμητος εαυτός μας. Αυτός που καταπιέζουμε με σοβαροφάνεια κι ενηλικίωση μόλις βρισκόμαστε έξω. Στο χώρο μας βγαίνει η καλύτερη εκδοχή μας, που δεν τη δείχνουμε εύκολα και δε χρειάζεται κιόλας. Γιατί δεν είμαστε απλά πιο χαλαροί, είμαστε ο εαυτός μας. Και κάνουμε όλα όσα αγαπάμε σε ένα βράδυ. Και δείχνουμε ποιοι είμαστε, πιο πολύ από ποτέ. Κι εκείνοι που θέλουμε δίπλα μας είναι εκεί, να μας θυμίζουν όλα όσα έχουμε κάνει σωστά και ‘μεις.

Και δεν είναι ένα Σάββατό μας, είναι μια Δευτέρα μας, ρε παιδί μου.

Τίποτα σπουδαίο που εμείς οι ίδιοι, το κάνουμε τα πάντα. Με μια αγκαλιά ή κι ένα κομμάτι πίτσα.