Χωρίζουμε κι ανανεωνόμαστε

Στο χωρισμό ο καθένας αντιδρά έτσι όπως του ορίζει η καρδούλα του. Ορίζει ανανέωση, ορίζει αλλαγές και νέες αρχές, ορίζει οτιδήποτε το καινούριο και το διαφορετικό. Οτιδήποτε δε θα τον εμπεριέχει, ενώ κάποτε όλα συνδέονταν μαζί του. Θέλεις να αλλάξεις τα πάντα, κάθε λεπτομέρεια που θύμιζε ότι πόνεσες ότι υπήρξε αυτός ο κάποιος στη ζωή σου και μετά, έφυγε.

Οπότε τώρα δεν αρκεί να βγει από μια καθημερινότητα, πίστεψέ με, ελάχιστη η διαφορά που θα έκανε. Πρέπει να τον ξεριζώσεις από κοινές συνήθειες, από ατάκες, απ΄ τον τρόπο που μιλάς, δείχνεις και φέρεσαι. Χρειάζεται μια ολάκερη αλλαγή που θα σηματοδοτήσει την αφαίρεση των σημείων του από πάνω σου, από έξω και το πιο δύσκολο κι απ΄τα έσω σου.

Γιατί όταν έχεις συνδέσει μια ολόκληρη ζωή με ένα άλλο άτομο, χρειάζεται κάτι παραπάνω από μια προφορική συμφωνία χωρισμού. Χρειάζεται ψυχική διαύγεια και κατανόηση ότι τίποτα δε θα μείνει το ίδιο πλέον. Τίποτα δε θα έχει την νότα του, τη σκέψη του, το άρωμά του. Όλα θα αλλάξουν στον άνεμο της αλλαγής. Κι αυτό ο άνεμος θα σε οδηγήσει σε αποφάσεις. Σε αποφάσεις που ούτε ήξερες ότι θα έπαιρνες ποτέ.

Γιατί πολλές οι αναμνήσεις, μπερδεμένο το μυαλό μας κι όλα ξαφνικά αποκτούν την τάση να αναπολούν το παρελθόν. Γι΄αυτό χρειάζονται οι αλλαγές. Γι’ αυτό το αεράκι της ανανέωσης και της φρεσκάδας. Έναν αέρα που θα φέρει το νέο σου σπίτι, η νέα σου δουλειά, ένα νέο τατουάζ ή πίρσινκ, ένα νέο κούρεμα.

Ναι αυτό να κάνεις, το τελευταίο. Κάπως συμβολικά, κάπως σαν θυσία σε ό,τι ένιωσες και στο όπως σε έκανε να αδειάσεις. Σε ό,τι σου πέταξε στη μούρη, σε όση αγάπη σου χάρισε τόσο απλόχερα και όσο σε έκανε να μετανιώσεις στο τέλος -ακόμα και για την αρχή όλου αυτού. Αυτό να κάνεις.

Άρεσες πάντα στο άτομο που ήσουν μαζί με τα τόσο μακριά σου μαλλιά. Τα πλούσια, τα καστανά. Πάντα τα χάιδευε και σου έλεγε πόσο του αρέσουν πάνω σου. Πάνε και κόψ’ τα. Κοντό καρέ. Αυτήν την αλλαγή χρειάζεσαι. Όχι κάτι απλά διαφορετικό. Κάτι που δε θα έκανες παλαιοτέρα, κάτι που «κόβει» και τους δεσμούς με το παρελθόν, τους θρυμματίζει και αφήνει τον άλλον χτυπημένο απ’ τις νέες αρχές που επέλεξες. Κάτι που σ’ αρέσει όμως. Όχι μόνο από αντιδραστικότητα. Γιατί αυτόματα μαζί με το θυμό συμβάλλει και αυτή, νοθεύοντας κάθε απόφασή μας.

Δεν ξέρω βέβαια κατά πόσο είναι εύκολη η καθαρότητα της σκέψης όταν μέρος της ψυχής μας, μας λέει να αλλάξουμε για να το προσέξει, για να αναρωτηθεί και να θυμώσει. Αυτό δεν είναι αλλαγή, είναι ελπίδα για λίγη ζήλια, για λίγα ψίχουλα ξεχασμένου έρωτα. Είναι θέληση για επανασύνδεση κι απελπισμένη προσπάθεια να ξεκαθαρίσεις την λαμπρή παρουσία σου στα μάτια του. Δεν είναι όμως αλλαγή.

Αλλαγή είναι η θέληση να κάνεις κάτι διαφορετικό, πες το από αντιδραστικότητα, πες το θυμό. Είναι η αρχή, όμως, νέων συνηθειών, είναι να μη σε κρατάει ο τόπος, το σπίτι σου, η παλιά σου ζωή, είναι να θες να φύγεις μακριά και να γνωρίσεις νέους ανθρώπους και νέα μέρη. Κάτι ξεχασμένα όνειρα που παράτησες στη μέση, κάποιες συνήθειες που σταμάτησες επειδή δεν άρεσαν, κάποια ταλέντα που ποτέ δεν κυνήγησες, ταξίδια που δεν έκανες και ευκαιρίες που δεν άρπαξες. Τώρα ήρθε η στιγμή.

Γι’ αυτό μη χάνεις άλλο το χρόνο σου. Ξεκίνα ό,τι πιο πολύ πόθησες ποτέ, τώρα. Κάνε αυτήν τη μικρή ανανέωση που σε αλλάξει ολάκερη, νοητά και ψυχικά.

Κάπως έτσι, άλλαξε. Πάρε ένα ψαλίδι, όρισε το τέλειο μήκος της νέας σου ζωής, σημάδεψε και πάρε μια ανάσα βαθιά -όσο κι ο πόνος- και κόψε. Έτσι αυστηρά και πολύ κοντά, όσο καμία σχέση δεν είχαν με παλιά- ανάλαφρα κι ασυντόνιστα. Όπως είσαι κι εσύ κι όλα πάνω σου να το φωνάζουν. Όχι σαν παλιά, τίποτα ίδιο πια με παλιά.