Ευγενικές ψυχές

Τον θυμάμαι.  Είχε περάσει για ένα διάστημα απ’ το γραφείο ως υψηλόβαθμο στέλεχος. Στο άκουσμα της επικείμενης άφιξής του όλοι περίμεναν πως θα αντίκριζαν άλλον έναν εξουσιαστικό “wanna be” διευθυντή, που θα πατούσε πάνω σε αξιοπρέπειες και συνειδήσεις,  προκειμένου να ικανοποιήσει τις ναρκισσιστικές του ανάγκες.

Θα ‘ταν χειμώνας, περίπου τέτοια εποχή. Ήρθε μαζί με τις αλκυονίδες μέρες. Το παρουσιαστικό του, λιτό και φροντισμένο, μακριά απ’ τη χιλιοφορεμένη εικόνα του «πολιτικά ορθού» γιάπι, ήταν η πρώτη ανατροπή. Το βλέμμα του ήταν φωτεινό και χαρούμενο -κι η συμπεριφορά του. Η μεγαλύτερη έκπληξη όλων.

Καθόλου επιτηδευμένος, ξεχώριζε. Είχε κάτι που είχαμε καιρό να δούμε, σχεδόν είχαμε ξεχάσει ότι υπάρχει, καθώς είχε θαφτεί κάτω από εκατοντάδες ανταγωνιστικά meetings και πισώπλατα μαχαιρώματα. Είχε ευγένεια. Ευγένεια ψυχής. Φυσικά δεν έμεινε πολύ. Τόσο φως πώς να επιβιώσει στα σκοτάδια.

Σίγουρα όλοι κάποια στιγμή έχουν γνωρίσει έναν τέτοιον άνθρωπο που άφησε το στίγμα του. Είναι αυτός που, κόντρα στη σύγχρονη ηθική, που η αγένεια βαφτίστηκε οριοθέτηση κι η επίθεση ονομάστηκε άμυνα, απευθύνεται σε όλους με σεβασμό. Ακόμη κι αν κατέχει θέση που του δίνει περιθώριο άσκησης εξουσίας, διαχειρίζεται τους πάντες ισότιμα και δίκαια. Γιατί ο σεβασμός είναι η μεγαλύτερη αξία του.

Είναι διακριτικός και δεν προβάλλει το εγώ του. Δεν του αρέσει ο κομπασμός και δεν επιζητά οπαδούς κι «αυλές» από ακόλουθους, παρότι συνήθως οι άλλοι κυνηγούν την παρέα του γιατί τους υπενθυμίζει τη μοναδικότητά τους. Αποπνέει μια αίσθηση ισορροπίας κι εσωτερικής γαλήνης, που εύκολα γοητεύει.

Έχει καταφέρει να μεταλλάξει τα ελλείμματά του σε αυτογνωσία και τα βιώματά του σε ενσυναίσθηση. Μπορεί εύκολα να μπει στα παπούτσια των άλλων και να κατανοήσει τη θέση τους και τη συμπεριφορά τους. Δεν κρίνει ούτε κατακρίνει, δεν κουτσομπολεύει και δε σχολιάζει. Οι συνομιλητές του νιώθουν πως έχουν απέναντί τους έναν ακροατή που ακούει πίσω απ’ τις λέξεις, χωρίς κίνδυνο να εκτεθούν σε συναισθηματικά παιχνίδια.

Είναι ανεκτικός απέναντι στο λάθος και δίνει ευκαιρίες, αρκεί να μην παραβιαστούν οι αξίες του. Δεν προσβάλλει και δεν υποτιμά, αντίθετα συνοδεύει διακριτικά προς τις σωστές επιλογές. Μοιράζεται τις γνώσεις του χωρίς ανταγωνισμό κι υστεροβουλία, προσβλέποντας πάντα στο κοινό καλό κι όχι στην ενίσχυση της ατομικότητας.

Στις σχέσεις του είναι δοτικός χωρίς να ζητά ανταλλάγματα κι αποδείξεις αγάπης. Γνωρίζει πότε να είναι υποχωρητικός, χωρίς να χάνει την αυτοκυριαρχία του. Έτσι διατηρεί ισορροπίες και διασφαλίζει τη ροή ευγενών συναισθημάτων.

Πριν μιλήσει, ξέρει τι θα πει και γιατί θα το πει. Αν νιώσει πως συναισθηματικά το κλίμα δεν είναι κατάλληλο, προτιμά τη σιωπή.  Και σίγουρα, η σιωπή του είναι εύγλωττη και γεμάτη. Δίνει μάθημα αξιών στην ανούσια φλυαρία και την εγωιστική ημιμάθεια.

Είναι πολύ λεπτή αρετή η ευγένεια και χρειάζεται προσοχή απ’ τους κατόχους της, προκειμένου να μη στραφεί εναντίον τους. Άνθρωποι που τη διαχέουν αφειδώς, χωρίς να προστατεύονται, κινδυνεύουν να καταπατηθούν απ’ τους γύρω τους. Αν, όμως, γνωρίζουν τη δύναμή της, το πιθανότερο είναι να αποτελέσουν ένα φωτεινό παράδειγμα για τους άλλους.

Αυτό το είδος ανθρώπου αναβλύζει αγάπη απ’ τα μάτια και το χαμόγελό του. Έχει ψυχή καθαρή σαν κρύσταλλο. Και πάνω σε αυτή την καθαρότητα καθρεφτίζονται οι ψυχές και των άλλων. Αν νιώσεις την ανάγκη να φύγεις μακριά του, αναρωτήσου. Μήπως τα σκοτάδια σου δεν αντέχουν το φως του και γιγαντώνονται μπροστά σου όπως οι σκιές που μοιάζουν με τέρατα στο ημίφως;