Γκρινιάρηδες, συναισθηματικά βαμπίρ

Τον αναγνωρίζεις εύκολα. Είναι αυτός που στην τυπική ερώτηση «τι κάνεις;» θα σου απαντήσει «προσπαθώ», «προσεχώς καλύτερα» ή «μην τα ρωτάς» υπονοώντας πάντα ένα βάσανο που του τρώει την ψυχή. Αν κάνεις το λάθος και του δώσεις πάτημα, την πάτησες. Θα αρχίσει τα παράπονα για όλους και για όλα. Κι ενώ εσύ στην αρχή θα ψαρώσεις και θα δείξεις ενδιαφέρον, ενθαρρύνοντάς τον να σου ανοιχτεί, στην πορεία θα ψάχνεις διέξοδο κινδύνου για να το σκάσεις απ’ το χείμαρρο αρνητισμού.

Όλοι κατά καιρούς έχουμε συναναστραφεί έναν τέτοιον άνθρωπο. Που δεν είναι ευχαριστημένος με τίποτα και δυσανασχετεί με τα πάντα. Που εστιάζει στην αρνητική πλευρά των γεγονότων και φτιάχνει σενάρια συνωμοσίας. Άλλοι τον απομακρύναμε απ’ τη ζωή μας και του χαρίσαμε περισσότερο πόνο για να ‘χει να αφηγείται κι άλλοι τον ανεχόμαστε ακόμα είτε γιατί είναι συγγενής, σύντροφος, στενός φίλος ή εργοδότης είτε γιατί την έχουμε δει Μητέρα Τερέζα και πιστεύουμε πως με υπομονή θα ισιώσει. Αμ δε!

Ο γκρινιάρης έχει μάθει από μικρή ηλικία να τραβά την προσοχή με τη μίρλα. Ήταν το μοναδικό παιδάκι στο σχολείο που μονίμως έκανε παράπονα στη δασκάλα του για τα παιδιά που το κοροϊδεύουν και τα έδινε στεγνά με την πρώτη τους σκανταλιά για να αποδείξει του λόγου το αληθές. Συνήθως τα άλλα παιδάκια δεν τον άντεχαν πολλή ώρα και δεν τον έπαιζαν κι αν βρισκόταν κανένα ψυχοπονιάρικο να τον ανεχτεί, του έβγαζε την πίστη ανάποδα με τις παρατηρήσεις του. Παιδικό του απωθημένο είναι να ντυθεί τις απόκριες ο Γκρινιάρης απ’ τα Στρουφάκια. Τον θεωρούσε αδικημένο και παρεξηγημένο ήρωα, αλλά ντυνόταν συνήθως Μπάτμαν για ξεκάρφωμα.

Ο γκρινιάρης δεν έχει μάθει να ακούει. Αν ξεκινήσεις να λες κάτι που σε απασχολεί, με μαεστρία θα γυρίσει την κουβέντα στα δικά του θέματα κι εσύ θα καταπιείς τη γλώσσα σου, γιατί βέβαια, μπροστά στη δική του ατυχία, τα δικά σου φαντάζουν πταίσματα. Μάλιστα με οσκαρική ερμηνεία, θα σου αναλύσει το δράμα του, που όλως τυχαίως διατρέχει όλους τους τομείς της ζωής του.

Ο ίδιος δεν έχει ευθύνη για τίποτα από αυτά που του συμβαίνουν. Η μαύρη του η μοίρα, το κακό το μάτι, η αναξιοκρατία, η άτιμη κοινωνία, το αντίθετο φύλο που δεν αναγνωρίζει τα κρυφά του χαρίσματα, όλοι φταίνε εκτός απ’ τον ίδιο. Μην τολμήσεις φυσικά να αμφισβητήσεις τη δυστυχία του και να φέρεις έστω και μια σταγόνα αισιοδοξίας στη ζωή του. Θα σε πετάξει στον Καιάδα αυτών που τον πλήγωσαν. «Μα δε με καταλαβαίνει κανείς εμένα» θα πει το συναισθηματικό αυτό βαμπίρ και θα ψάξει για το επόμενο θύμα του.

Στο facebook είναι αυτός που θα ανεβάσει γκρινιάρικα στάτους. Μια θα του φταίει η κρίση, μια οι αυξήσεις στις τιμές του μπέικον, άλλοτε ο Δεκέμβριος που πέφτει χειμώνα. Μην ξεχνάμε, βεβαίως, τις αναρτήσεις με βαθύ νόημα, γεμάτες υπονοούμενο για μερικούς μερικούς. Ξέρουν αυτοί ποιοι είναι. Ο ίδιος δεν ξέρει, βέβαια, έχει σίγουρα όμως αόρατους εχθρούς που τον ζηλεύουν και θέλουν να τον δουν δυστυχισμένο. Είναι επίσης αυτός που θα σχολιάσει αρνητικά κάτω από χιουμοριστική ανάρτηση. Έχει μοναδική ικανότητα να χαλάει τις καλές στιγμές. Με το ζόρι κρατιέσαι μερικές φορές να μην του γράψεις κάτι που να τον ταρακουνήσει, όπως «Άντε να χαθείς κι εσύ κι η μίρλα σου».

Παρατήρησέ τον προσεκτικά. Ως άλλος Βασιλάκης Καΐλας, θα σου αφηγείται τις πίκρες που έχει φάει με το κουτάλι, αλλά η έκφρασή του θα δείχνει κρυφή ικανοποίηση. Ηδονίζεται να σε βλέπει να φρικάρεις. Να μένεις με το στόμα ανοιχτό. Θέλει το κοινό του να τον παρακολουθεί με πλήρη αφοσίωση. Μόνο αυτός πρέπει να κατέχει τα πρωτεία στη μεμψιμοιρία. Γιατί βαθιά μέσα του έχει ταυτιστεί με το δράμα και του ανήκει. Κι όπως είναι φυσικό επακόλουθο, απωθεί τους ανθρώπους όπως το εντομοκτόνο τις κατσαρίδες. Στο τέλος μένει μόνος γιατί έχει στραγγίξει κάθε καλή πρόθεση απ’ τους γύρω του κι έτσι διαιωνίζει τη δυστυχία του.

Αν ποτέ στο διάβα σου συναντήσεις έναν γκρινιάρη, χαμογέλα του με συμπάθεια, αλλά μείνε σε απόσταση ασφαλείας. Και να θυμάσαι: το καλύτερο αντίδοτο σε περίπτωση που σε μολύνει με τον αρνητισμό του είναι η εστίαση στην εσωτερική σου χαρά. Η χαρά είναι ο ήλιος που καίει τους χειμώνες της ψυχής.