Ένα Πάσχα δρόμος μας έμεινε μέχρι το καλοκαίρι

Μπορεί να μας μούλιασε στη βροχή και να μας πασπάλισε με χιόνι, μπορεί να μας ξεπάγιασε και να μας γρίπιασε, μπορεί να φαίνεται ότι κράτησε πέντε χρόνια, αλλά ο φετινός χειμώνας είναι ήδη στα τελευταία του. Ο Φλεβάρης φλέβισε, ξαναφλέβισε αλλά τελικά άρχισε επιτέλους να μυρίζει καλοκαίρι. Οι αμυγδαλιές μπουμπούκιασαν, επιβεβαιώνοντας ότι ο πρώτος μήνας της άνοιξης έχει πια μπει. Έχουν φυτρώσει τα χαμομήλια και τα κίτρινα αγριολούλουδα, οι μέλισσες ζουζουνίζουν, ο ήλιος ζεσταίνει.

Τι ειδυλλιακό τοπίο, ε; Ναι, με τη διαφορά ότι η ζωή συνεχίζεται. Σε έναν πιο πολύχρωμο και χαρούμενο καμβά, δε λέω, αλλά το πρωινό ξύπνημα και η κίνηση μένουν εκεί, ακάθεκτα, όπως ακριβώς ήταν και το χειμώνα. Και με το τριήμερο της Καθαράς Δευτέρας να’ναι ήδη παρελθόν η επόμενη αργία είναι πια το Πάσχα που φαντάζει ακόμα κάπως μακριά.

Δεν είναι όμως και τόσο μακριά στην πραγματικότητα. Από την πρώτη δημοτικού και για όλη μου τη ζωή από ‘κει κι έπειτα, στις 31 Αυγούστου ξεκινάω να μετράω αντίστροφα για τα Χριστούγεννα. Το έκανα στο σχολείο, συνέχισα να το κάνω και μετά. Για το Πάσχα όμως δεν έχω κάνει ποτέ αντίστροφη μέτρηση. Δε χρειάζεται. Με το που περάσουν τα Χριστούγεννα κι ο στριμμένος ο Γενάρης που τραβάει τουλάχιστον δέκα αιώνες, μετά ο χρόνος είναι σαν να τρέχει.

Όλο αυτό το σκηνικό με τις μελισσούλες, τα λουλουδάκια και το ζεστό ήλιο, αυτή η υπέροχη εποχή που λέγεται άνοιξη δηλαδή, μπορεί να μη μας κάνει να τρέχουμε στα λιβάδια με τις κοτσίδες μας να ανεμίζουν ανέμελα, αλλά σίγουρα αρχίζει να μας κάνει να νιώθουμε πιο ανάλαφροι.

Η μέρα μεγαλώνει αισθητά, ο ουρανός ξαναγίνεται γαλάζιος και, όσο και να τρελαίνεσαι για βροχή και κρύο, μη μου πεις ότι το πρωινό μποτιλιάρισμα δε φαίνεται λιγότερο τρομακτικό όταν, αντί να ρίχνει καρέκλες, ο ήλιος από το παράθυρο ζεσταίνει το κοκκαλάκι σου.

Αυτές τις μέρες λίγο πριν το Πάσχα είναι σαν κάποιος να τους έδωσε μια κλωτσιά για να κυλήσουν και να φέρουν επιτέλους το καλοκαίρι. Γι’ αυτό και δεν έκανε ποτέ κανείς αντίστροφη μέτρηση για το Πάσχα, γιατί αυτό δε σου βγάζει την πίστη ανάποδα μέχρι να έρθει. Από την άλλη μεριά, ξέρεις πολύ καλά ότι μετά το Πάσχα είναι σκάρτο ένα τρίμηνο μέχρι να μη σε κοιτάνε περίεργα όταν βάζεις μαγιό και φορτώνεις στο αμάξι το φουσκωτό σου κροκόδειλο. Και το τρίμηνο μόνο αν είσαι κρυουλιάρης και δεν τολμάς να αρχίσεις τα μπάνια Μάη μήνα.

Ακόμη κι αν δουλεύεις ή αν εξεταστική τραβάει σε μάκρος, όπως και να το κάνουμε, σε όλους μας έχει μείνει αυτή η σχολική νοοτροπία που λέει ότι μετά το Πάσχα το καλοκαίρι είναι σχεδόν εδώ. Και τι γίνεται το καλοκαίρι; Καταρχάς ο κόσμος μας γίνεται καλύτερος. Φως, ζέστη, θάλασσα, τι άλλο μπορείς να επιθυμήσεις πια;

Μετά, σειρά έχουν τα καράβια, οι βαλίτσες, τα νησιά, η απίστευτη τεμπελιά στην παραλία, η δροσιά της θάλασσας, η γεύση του αλατιού που έχει στεγνώσει και ασπρίζει στους ώμους σου… Σχεδόν οργασμός. Τι να πιάσει ο χειμώνας μπροστά στο καλοκαίρι και μάλιστα στο καλοκαίρι μιας χώρας σαν την Ελλάδα;

Τι να πιάσει το «singing in the rain» μπροστά στο καλοκαιρινό φως, το πιο καθαρό φως του κόσμου; Λένε ότι το καλοκαίρι τα μαλλιά γίνονται πιο ανοιχτά ενώ το δέρμα μαυρίζει, ο καιρός ζεσταίνει, αλλά τα ποτά μας δροσίζουν, η μουσική δυναμώνει, οι μέρες μεγαλώνουν και οι νύχτες ζωντανεύουν. Για να μην τα πολυλογώ, η ζωή γίνεται απείρως καλύτερη και ομορφότερη.

Γι’ αυτό λέω, ένα Πάσχα δρόμος είναι μέχρι τις βουτιές και το αλάτι, μέχρι τα καρπούζια και τα πεπόνια και τις χωριάτικες στις ταβέρνες. Ένα Πάσχα δρόμος μέχρι τον αέρα που σου παίρνει τα μαλλιά στην πρύμνη του καραβιού και τα κοκτέιλ που καταλήγουν να τελειώνουν με θέα την ανατολή. Ένα Πάσχα δρόμος και μετά άγιο Καλοκαίρι!