Οι πιο γερές φιλίες χτίζονται με τις τρέλες που κάναμε στο πανεπιστήμιο

Είναι αυτοί οι περίεργοι τύποι που γνωρίσαμε εντελώς τυχαία στην ουρά για τις εγγραφές ή επειδή έτυχε να κάτσουν δίπλα μας όταν μπήκαμε ψαρωμένοι πρώτη μέρα στο πανεπιστημιακό αμφιθέατρο. Τη στιγμή που ολομόναχοι δεν ξέραμε κανέναν, αποφασίσαμε να ενώσουμε τις μοναξιές μας και να γίνουμε φίλοι. Πολλοί από αυτούς δεν έμειναν μαζί μας για πολύ καιρό, άλλοι όμως είναι και θα είναι οι κολλητοί μας για μια ολόκληρη ζωή. Γιατί οι καλύτερες φιλίες είναι αυτές που χτίζονται τα χρόνια των σπουδών.

Κι αυτό γιατί έχουν προκύψει από τις πιο μεγάλες τρέλες του κόσμου. Από αυτά τα περιστατικά που τα διηγείσαι και γελάς για το υπόλοιπο της ζωής σου, αλλά ταυτόχρονα αποφεύγεις να τα πεις και σε πολύ κόσμο γιατί, όπως και να το κάνουμε, έχεις κι ένα πρόσωπο σ’ αυτήν την κοινωνία. Για τέτοια ξεφτιλίκια μιλάμε, για φορές που μοναδικός σας στόχος ήταν να γίνετε ρεζίλι και το καταφέρατε και με το παραπάνω. Μετά από όλα αυτά πώς να μη γίνετε αχώριστοι;

Είναι γεγονός ότι το φοιτητικό σου σπίτι, όσο μικρό κι αν είναι, είναι δικό σου. Κι εκεί μέσα μπορείς να κάνεις σχεδόν ό,τι θέλεις, χωρίς να έχεις κανέναν πάνω από το κεφάλι σου για να σου λέει πώς πρέπει και πώς δεν πρέπει να γίνονται τα πράγματα. Και μαζί μ’αυτήν την ελευθερία, αποκτάς και την ελευθερία να φιλοξενείς όποιον σου γουστάρει.

Κι αυτό σημαίνει όλη σου την τρελοπαρέα. Κι αυτό σημαίνει ατέλειωτους απογευματινούς καφέδες με επιτραπέζια, που έγιναν βράδια με σουβλάκια, που έγιναν νύχτες με κρασί ή μπύρες και μουσική, που έγιναν ξημερώματα με μισομεθυσμένες πολιτικοκοινωνικές αναλύσεις, που ξεκίνησαν επειδή μαζευτήκατε για να διαβάσετε μαζί.

Και οι φορές που συμβαίνει αυτό δεν είναι καθόλου λίγες. Μαζί αντιμετωπίσατε την οργισμένη γειτόνισσα που ήρθε με τα ρόλερ της δεκαετίας του ’60 στα μαλλιά για να σας κάνει παρατήρηση για τη φασαρία. Τσακωθήκατε για το ποιος θα βγει να ανοίξει στο ντελιβερά και κάνετε τράκες στα τσιγάρα ολονών, με αποτέλεσμα να έχουν καπνίσει όλοι απ’ όλα. Κάπου ανάμεσα στους καπνούς και τις κορώνες από τα τραγούδια ακούγονταν τα γέλια και οι φωνές σας, τα σπρωξίδια και φυσικά, τα ατυχήματα. Σπασμένα ποτήρια, πού και πού και κανένα πιάτο που ξεκίνησε για το τραπέζι, αλλά κατέληξε χίλια κομμάτια στο πάτωμα. Τους συγχωρείς ακόμη και για την αγαπημένη σου κούπα που σου την έσπασαν μια φορά μέσα στο τζέρτζελο, γιατί τους αγαπάς.

Οι φίλοι σου αυτοί από το Πανεπιστήμιο είναι κάτι παραπάνω από τους φίλους που είχες όλα αυτά τα χρόνια. Δεν κάνετε παρέα ούτε γιατί οι γονείς σας ήταν γνωστοί και ήσασταν μαζί ουσιαστικά από πάντα, ούτε γιατί μένατε δίπλα ή έτυχε να πηγαίνατε στο ίδιο σχολείο και ταιριάξατε. Είναι άνθρωποι που επιλέξατε ο ένας τον άλλον σε μια περίοδο που ο καθένας μας διαμορφώνει τον εαυτό του και το ποιος θέλει να είναι. Και βάσει αυτού επιλέγει, ουσιαστικά, τους φίλους του.

Αυτοί οι φίλοι σε έχουν δει να γίνεσαι ρεζίλι, όσο κανείς άλλος. Μπροστά τους έχεις μεθύσει και δεν ήξερες τι έκανες, μπροστά τους ερωτεύτηκες και έχασες τα μυαλά σου και μπροστά τους απογοητεύτηκες και έχασες όλον σου τον κόσμο και μετά προσπαθούσαν να σε συνεφέρουν. Μαζί πήγατε εκδρομές, στριμωγμένοι όλοι σ’ένα μικρό αμάξι και ακόμα μιλάτε γι’ αυτές. Έχετε ζήσει τόσα πολλά μαζί που έχετε γίνει ένα πράγμα. Η καθημερινότητα, οι κοινές αγωνίες και οι κοινές ασχολίες σας έχουν ενώσει με μια κόλλα πιο ισχυρή από οτιδήποτε κυκλοφορεί στο εμπόριο. Και για κάτι τέτοιους δεσμούς δεν υπάρχει αντίδοτο.

Ακόμα κι αν στο μακρινό μέλλον χαθείτε ή σκορπίσετε στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, κάθε φορά που θα ξαναβρίσκεστε θα είναι σαν να μη χωρίσατε ποτέ. Η οικειότητα αυτή είναι τόσο βαθιά ριζωμένη που είναι αδύνατον να εξαφανιστεί. Κι αν ακόμα έρθουν έτσι τα πράγματα και τσακωθείτε και διαλυθεί η φιλία, οι στιγμές, τα συναισθήματα και οι αναμνήσεις θα κουβαλούν πάντα αυτή τη γλυκιά ανεμελιά της φοιτητικής ζωής και της τρέλας που κουβαλάει.

Τα inside jokes και οι αξέχαστες ατάκες του καθενός, αλλά και οι βαθιές και ουσιαστικές συζητήσεις που κάνατε, ιδιαίτερα αυτές τις πρώτες πρωινές ώρες με το κρασί να εξατμίζεται σιγά-σιγά από τον οργανισμό σας, θα σας ενώνουν για πάντα.

Αυτούς του φίλους  που μας έζησαν και τους ζήσαμε την περίοδο των σπουδών μας, που διαμορφώσαμε μαζί το χαρακτήρα ο ένας του άλλου, που τσακωθήκαμε και φιλιώσαμε ξανά άπειρες φορές, που αναρωτηθήκαμε τι σόι άνθρωπο έχουμε απέναντί μας, μέχρι που ανακαλύψαμε ότι δε μας νοιάζει και πολύ να μάθουμε… Αυτούς τους φίλους κατά πάσα πιθανότητα θα τους κρατήσουμε κοντά μας για μια ζωή. Γιατί τους διαλέξαμε και τους κάναμε οικογένειά μας.

Κι αυτό πώς να αλλάξει;