Ζούμε από στιγμές. Ο εαυτός μας, αυτό που είμαστε, είναι στιγμές. Υπάρχουμε χάρη σε μια μικρή τυχερή στιγμή. Χάρη σ’ αυτήν δε γεννηθήκαμε σε κάποια χώρα του πολέμου, της ερήμου ή του πάγου.
Όλα τα «θυμάμαι» και τα «τότε» μας αναφέρονται σε κάτι πολύ συγκεκριμένο. Μια στιγμή τρέλας ή αποφασιστικότητας, μια στιγμή γενναιότητας ή μια στιγμή αναστοχασμού δημιουργούν τις εμπειρίες και τις μνήμες μας. Όλα είναι στιγμές. Βαρετές, άτυχες, γεμάτες αδρεναλίνη, εντελώς κενές, με μουσική υπόκρουση ή και χωρίς, στιγμές που περνάνε και φεύγουν και γίνονται το παρελθόν μας, η μέχρι τώρα ζωή μας.
Ζούμε με βάση τις στιγμές κι όμως δεν το ξέρουμε. Όλο περιμένουμε να έρθει η κατάλληλη ώρα, η μεγάλη ευκαιρία. Προσπαθούμε να φτιάξουμε συγκυρίες, προβάρουμε τα βράδια στο κρεβάτι τα σωστά λόγια για κάθε περίσταση και ξεχνάμε ότι αντί να περιμένουμε μπορούμε να φτιάξουμε εμείς τις συνθήκες. Να πάρουμε εκείνη τη μικροσκοπική στιγμούλα του απογεύματος και να τη γεμίσουμε τόσο, όσο να μη χωράει τίποτε άλλο.
Όταν μια μέρα, σε πολλά χρόνια από τώρα, θα καθόμαστε με γκρίζα μαλλιά και στρογγυλά γυαλιά στο δρομάκi έξω απ’ το σπίτι μας με το μπαστουνάκι μας, τις στιγμές μας θα ξαναζούμε, τι νόμιζες; Τότε που αποφάσισες να τολμήσεις επιτέλους και να ξεπεράσεις τους φόβους σου, κάνοντας εκείνο το βήμα.
Τότε που άπλωσες το χέρι σου σε αυτούς που σε χρειάζονταν κι έκτοτε δεν το πήρες ποτέ πίσω. Τότε που δήλωσες μεγαλόφωνα ότι «εγώ θα ζήσω το όνειρό μου!» και το έκανες. Αλλά και τότε που έγινες ρεζίλι μπροστά στο μεγαλύτερο δυνατό ακροατήριο. Τότε που προσπαθούσες να αποδείξεις το δίκιο σου, αλλά τελικά έφαγες τα μούτρα σου κι από τότε φυσούσες και το γιαούρτι.
Θα θυμόμαστε καθετί που έγινε στη ζωή μας, κουνώντας το κεφάλι, και θα ξέρουμε ότι εμείς κάναμε μεγάλη κάθε μικρή στιγμή, τολμώντας, αναστενάζονυας ή ουρλιάζοντας. Γι’ αυτό κάνε τρέλες, ζήσε, γέμισε τις στιγμές σου πριν φτάσει η ώρα που θα τις αναπολείς.
Βγες έξω, ξεκίνα να παρατηρείς τα μικροσκοπικά πράγματα γύρω σου και καν’ τα τεράστια. Φυσικά και γίνεται! Δες επιτέλους αυτό που σου ξεφεύγει. Εκείνο το χαμόγελο απ’ τον διπλανό σου στη στάση, το αγαπημένο σου τραγούδι που έπαιξε απροσδόκητα στο ραδιόφωνο, ένα πουλάκι που ήρθε και κάθισε για λίγα δευτερόλεπτα στην κουπαστή του μπαλκονιού σου ή εκείνο το κύμα που σε έριξε κάτω τη στιγμή που πήγαινες να βγεις απ’ τη θάλασσα. Θυμάσαι;
Στο τέλος, οι μνήμες είναι αυτά που θα μείνουν μέσα στο άσπρο γεροντίστικο κεφάλι μας. Όμως, μνήμες ίσον στιγμές και γι’ αυτό τώρα ακριβώς είναι η ώρα να αρχίσουμε να οικοδομούμε τη ζωή μας μέσα απ’ τις στιγμές μας. Τώρα που μπορούμε και προλαβαίνουμε, γιατί ποιος ξέρει τι θα γίνει αύριο;
Τώρα που μπορούμε και προλαβαίνουμε να βγούμε έξω και να δημιουργήσουμε. Να χορέψουμε στη μέση του δρόμου όταν βρέχει με το τουλούμι, να ουρλιάξουμε στην πρώτη σειρά της αγαπημένης μας συναυλίας, να φιλήσουμε απροειδοποίητα αυτόν που αγαπάμε και να του κόψουμε την ανάσα.
Η τόλμη είναι αυτό που ψάχνεις για να γεμίσεις τις στιγμές σου. Η τολμηρή εκείνη απόφαση που πήρες και τελικά πήδηξες απ’ τον πανύψηλο εκείνο βράχο, κοντά στα εφτά μέτρα, και τώρα ακόμα θυμάσαι την αδρεναλίνη και περηφανεύεσαι για το κατόρθωμά σου.
Η τόλμη που χρειάστηκε για να μαζέψεις όσο θάρρος έκρυβες μέσα σου και κρύβοντας το τρέμουλο στα γόνατα και τη φωνή σου, να πεις για το ταμπούρλο στην καρδιά σου και τις πεταλούδες στο στομάχι σου. Η τόλμη και το θάρρος που χρειάστηκε για να πάρεις την απόφαση μέσα σε μια στιγμή και που ακόμα αναρωτιέσαι πού το βρήκες, γιατί το αναζητάς και πάλι, αλλά χωρίς αποτέλεσμα.
Κι όμως, η τόλμη και το θάρρος μας είναι πάντα εκεί. Τα έχεις μέσα σου, όπως όλοι μας, σε βαθμό που ούτε καν φαντάζεσαι. Πίστεψε, λοιπόν, στις στιγμές σου για να πιστέψεις στη ζωή σου. Γιατί, αν το καλοσκεφτείς, ό,τι έχεις να θυμηθείς και να διηγηθείς είναι μικρές στιγμές, κλάσματα χρόνου, που όμως σε έκαναν αυτό που είσαι σήμερα.
Η ζωή μας είναι τύχη και στιγμές κι είναι στο χέρι μας να τις τρελάνουμε, να τις γεμίσουμε και να τις κάνουμε δικές μας με τέτοιο τρόπο, ώστε να μη σβηστούν ποτέ τα χρώματα, οι ήχοι κι οι μυρωδιές τους από μέσα μας. Γιατί, όπως λέει κι ο Ρασούλης, «στο όνομα ετούτων των στιγμών, the show must go on, must go on».
Επιμέλεια Κειμένου Νεφέλης Αρδίττη: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Νεφέλη Αρδίττη
