«Όταν θέλεις κάτι όλο το σύμπαν συνωμοτεί για να τα καταφέρεις». Ίσως η πιο διάσημη φράση που έχει γράψει ο Πάολο Κοέλιο. Την έχουμε δει στο ίντερνετ, την έχουμε ακούσει στο ραδιόφωνο, την έχω δει ακόμη και γραμμένη με σπρέυ σε τοίχο. Στην πραγματική ζωή όμως, υπάρχουν αρκετές αποδείξεις για να πείσουν τον καθένα ότι τα πράγματα μπορεί και να μην είναι ακριβώς έτσι. Γιατί, όταν θέλεις κάτι πολύ και στρώνεσαι στη δουλειά και προσπαθείς να ξεπεράσεις τις μύριες όσες δυσκολίες που σου παρουσιάζονται, το πιο πιθανό είναι να αρχίσεις να αναρωτιέσαι μήπως, τελικά, όλο το σύμπαν συνωμοτεί για να αποτύχεις.
Υπάρχουν όμως κι αυτά τα πράγματα, τα πιο μικρά που, επειδή δεν είναι στόχοι ζωής, δεν τους αφιερώνουμε χρόνο και προσπάθεια, δεν τα σκεφτόμαστε καν τις περισσότερες φορές. Αυτά τα ωραία και απλά που έρχονται μπροστά μας αβίαστα και που, χωρίς αυτά, οι μέρες μας θα ήταν ανυπόφορες. Μας βρίσκουν ή τα βρίσκουμε σιωπηλά και κατά τύχη, μέχρι που νομίζουμε ότι ήταν από πάντα εκεί. Θυμάσαι ένα μωρό πορτοκαλί γατάκι που έκλαιγε μια μέρα μέσα σ’ έναν κάδο σκουπιδιών; Όταν το πήρες σπίτι σου και το έκανες μπάνιο και μετά το τάισες με το μπιμπερό, δε σου πέρασε ποτέ απ’ το μυαλό ότι θα μένατε μαζί για εφτά ολόκληρα χρόνια. Κι όταν κάθεσαι να σκεφτείς, δεν μπορείς να φανταστείς ότι κάποτε ζούσες χωρίς τον παιχνιδιάρη γάτο σου. Για σένα, ήταν, είναι και θα είναι πάντα μέρος της ζωής σου.
Κάτι τέτοια συναπαντήματα εννοώ όταν αναφέρομαι σε μικρά κι ωραία πράγματα. Συναπαντήματα με ουρά και ζεστά, χνουδωτά μουσούδια ή συναπαντήματα δίποδα, με μια ωραία διακριτική κολόνια και γυαλιά μυωπίας. Γνωριμίες και περιστατικά που σου άλλαξαν τη ζωή μια κι έξω κι ας άργησες πολύ να το καταλάβεις. Είναι κάτι σαν τις αλλαγές που συμβαίνουν μέρα τη μέρα και τις συνειδητοποιούμε μόνο αφού συντελεστούν. Κι αυτό γιατί έχουμε στραμμένη την προσοχή μας στα άλλα, τα μεγάλα και σημαντικά που θέλουμε να πετύχουμε στη ζωή μας και σ’ αυτά διοχετεύουμε όλη μας την ενέργεια.
Όμως ό,τι έρχεται ήρεμα κι αβίαστα, σαν αναπνοή, είναι σχεδόν σίγουρο ότι ήρθε για να εγκατασταθεί και να κάτσει στη ζωή σου για κάμποσο καιρό. Σκέψου μια στιγμή όλα αυτά που έγιναν σαν από μόνα τους, από μια στροφή της τύχης, για τα οποία δε χρειάστηκε να ξενυχτήσεις το βράδυ, ούτε να πονοκεφαλιάζεις κάτω από το νερό της ντουζιέρας. Θυμήσου όλα αυτά που συνειδητοποίησες κοιτώντας πίσω σου, γιατί συνέβησαν τόσο απαλά που, απλούστατα, δεν τα πήρες χαμπάρι την ώρα της δημιουργίας τους.
Όλα αυτά είναι οι λεπτομέρειες που κάνουν τη διαφορά στη μεγάλη εικόνα. Είναι οι καθημερινές καταστάσεις που εξελίχθηκαν στις πιο όμορφες εμπειρίες της ζωής μας κι έγιναν αναπόσπαστο κομμάτι της, χωρίς καν να το επιδιώξουμε. Όταν εκείνος ο περίεργος τύπος μπήκε έτσι απλά στη σοβαρή συζήτηση που έκανες με τη φίλη σου στη σχολή δεν περίμενες ποτέ ότι, ένα μήνα μετά, θα ανακοίνωνες ότι τον έχεις ερωτευτεί κι ότι είστε μαζί. Η κλήρωση που σε έβαλε στην ίδια ομάδα εργασίας με την κοπέλα του απέναντι θρανίου, την οποία αντιπαθούσες, δεν περίμενες ότι θα σε έφερνε δίπλα στην κολλητή σου απλώς και μόνο επειδή μιλήσατε για μουσική. Και όμως συνέβη!
Οι πιο μεγάλοι έρωτες, οι πιο γερές φιλίες, οι πιο αγαπημένες μας ασχολίες, απλώς προκύπτουν. Δεν μας αλλάζει μόνο ό, τι μπαίνει στη ζωή μας σας σίφουνας, αλλά και ό, τι απλώς ανοίγει την πόρτα. Κι αυτά τα ωραία, τα καθημερινά, που τσουλάνε σαν να είναι σε πάγο, χωρίς να τα σπρώξουμε, αυτά είναι που μετράνε. Έρχονται χωρίς να τα σκεφτούμε, χωρίς να τα ζητήσουμε, χωρίς να τα περιμένουμε και γίνονται αναπόσπαστο μέρος μας. Κι αυτά είναι που θά’πρεπε να κρατάμε όταν κάνουμε τον απολογισμό στο τέλος της κάθε μας μέρας. Γιατί αυτά την ομόρφυναν και την γέμισαν φως και χρώματα, ακόμα κι όταν δεν της πολυφαίνεται.
(Πρόταση για τραγούδι: https://www.youtube.com/watch?v=usNsCeOV4GM )
Συντάκτης: Νεφέλη Αρδίττη
