Αν είναι να σου ψήνει το ψάρι στα χείλη, τι να το κάνεις;

Στάση Νερατζιώτισσα, ώρα 7 το πρωί. Μα τι όρεξη έχει ο κόσμος, σκέφτομαι, όταν ακούω δίπλα μου μια κοπέλα, να έχει αραδιάσει όλα της τα παράπονα για το αγόρι της σε μια φίλη. «Δε με καταλαβαίνει ρε φίλε. Δηλαδή του εξηγώ όλα όσα νιώθω και πάλι τα ίδια». Πολλές προηγούμενες σχέσεις μου, πέρασαν σαν βροχή από μπροστά μου, και ήθελα για μια στιγμή να της πιάσω συμπονετικά το χέρι λέγοντάς της  «τα έχουμε περάσει κι εμείς, δεν αξίζει, πάνε παρακάτω». Αλλά ποια είμαι εγώ να πω τι αξίζει και τι όχι;

Υπάρχουν πολλά πράγματα τα οποία κάνουν μια σχέση όμορφη κι αντίστοιχα άλλα τόσα που την κάνουν όχι και τόσο όμορφη. Το να μπορείς να κατανοείς, να εμπιστεύεσαι και να επικοινωνείς, είναι καταστάσεις που ορίζουν μια υγιή σχέση. Αυτό που ξυπνάς μ’ ένα κενό, αισθάνεσαι χάλια, νιώθεις πίεση, έχεις μειωμένη αυτοεκτίμηση και πιστεύεις ότι είτε εσύ μόνο προσπαθείς είτε ο άλλος, είναι μερικές καταστάσεις που ορίζουν μια κακή σχέση.

Είναι σίγουρα πολύ σημαντικό κατόρθωμα ν’ αναγνωρίσεις μια κακή σχέση, πόσο μάλλον όταν είσαι μέσα σ’ αυτήν, αλλά το σημαντικότερο είναι ν’ αποφασίσεις να φύγεις απ’ αυτήν. Δεν είναι εύκολο να καταλάβεις ωστόσο μια κακή σχέση, αλλά όταν ξεκινάτε να αποφεύγετε ο ένας τον άλλον, να μην περνάτε χρόνο μαζί και να μη μοιράζεστε τα όμορφα πράγματα που νιώθετε, τα αρνητικά συναισθήματα εμφανίζονται κι αρχίζεις να καταλαβαίνεις πως κάτι δεν πάει καλά. Κοιτάς άλλα ζευγάρια και τα ζηλεύεις, αισθάνεσαι άσχημα, δεν έχεις εμπιστοσύνη στον εαυτό σου. Νιώθεις πως το πρόσωπο περιμένει στη γωνία για ένα σου λάθος, για να στην πει, ή στο «φυλάει» για όταν θέλει.

Αποφεύγεις πλέον να μιλάς και να εξηγείσαι για κάποια πράγματα γιατί θεωρείς ότι δεν έχει νόημα. Η σύνδεση, η επικύρωση, η στοργή, η κατανόηση, το κρεβάτι, η εκτίμηση, η εμπιστοσύνη κι η αγάπη -κι ας φαίνονται πολλά- χρειάζονται για να διατηρηθεί μια σχέση. Αν κάτι απ’ όλα αυτά, τα οποία θεωρούνται βασικές ανάγκες του ανθρώπου για μια υγιή σχέση, λείψει, τότε το αίσθημα του ανικανοποίητου μάς τρώει μέχρι να το φάμε εμείς -αν με καταλαβαίνεις.

Αν στην πρώτη δυσκολία ο άλλος παραπονιέται, του φαίνονται όλα βουνό και δυσκολεύεται ν’ ασχοληθεί ή δεν πολυγουστάρει, να είσαι εσύ αυτός που τελικά θα κλείσει μια και καλή την πόρτα. Γιατί κανείς δε θέλει κάποιον που «δεν πολυψήνεται», δεν είναι διατεθειμένος να προσπαθήσει και του ψήνει το ψάρι στα χείλη.

Αν διαφωνείτε για πολλά και σημαντικά για τον καθένα σας πράγματα, αν δεν περνάτε και ουάου μαζί, αν δε γελάτε, αν δε νιώθετε ότι μπορείτε να μοιραστείτε τα πάντα μαζί, αν δεν κάνετε κοινά σχέδια, τότε τα πράγματα δυσκολεύουν. Τι να τον κάνεις έναν άνθρωπο που δεν μπορείς να τον εμπιστευτείς, δεν έχετε παρόμοιες αξίες και στόχους, δε σε κάνει να πετάς από χαρά -τον πρώτο καιρό τουλάχιστον- και προσπαθεί να σ’ ελέγξει ή σε στεναχωρεί; Μην το πολυσκέφτεσαι λοιπόν, αυτός ο άνθρωπος δεν κάνει για εσένα.

Στάση Μοναστηράκι, 7:25, μερικά βρισίδια μετά στα τηλέφωνα, καταλήξαμε ότι όλοι είναι ίδιοι και κανείς δεν καταλαβαίνει. «Αν δε σε καταλαβαίνει, δεν είναι για εσένα», της φωνάζω λίγο πριν αποβιβαστώ από το βαγόνι και την κοιτάζω να με βλέπει αρχικά απορημένη και στη συνέχεια σαν να σκέφτεται τα λόγια μου, δευτερόλεπτα αφότου ο συρμός ξεκινάει πάλι να κινείται.