Δεν ήσουν έρωτας

Όμορφα απογεύματα στη φύση, στη θάλασσα, με μια κρύα σοκολάτα στο χέρι και φίλους να συζητάμε για τα όνειρά μας και όλα αυτά που μας κάνουν χαρούμενους. Ξέρω, θα ήθελες να σου πω ότι ήσουν στη συζήτηση, μα δε με κάνεις χαρούμενη πια.

Υπάρχουν εκείνες οι ωραίες συζητήσεις, που τρέχει το μυαλό μας σε όμορφες αναμνήσεις, σε στιγμές με φίλους και ανέμελα χρόνια. Κι όταν έρχονται στο φως τα θέματα σχέσεων και ακούσω κάτι άσχημο, τότε σε σκέφτομαι. Κι αυτό γιατί μαζί σου, τα άσχημα τελικά νίκησαν τα όμορφα. Έπαψες αγάπη να θυμίζεις.

Κάποιες φορές τα συναισθήματα μάς ελέγχουν κι ας θέλουμε απεγνωσμένα να κρατάμε τον έλεγχο. Είναι πάνω από εμάς, πιο δυνατά. Και τώρα εσύ, σαν λογικός που το παίζεις, θα μου πεις ότι αυτό είναι η ανάγκη για τον έρωτα και ότι ο έρωτας κάποιες φορές δεν υπάρχει, τον δημιουργεί απλώς η φαντασία μας για να έχει κάτι όμορφο να πιστεύει.

Και μετά θα μου πεις ότι νομίζω ότι είμαι ερωτευμένη και ότι όλο αυτό είναι απλώς στο μυαλό μου. Ότι περνάμε όμορφα μαζί, ότι τα πολλά λόγια είναι φτώχεια και το να υπεραναλύουμε καταστάσεις δεν έχει σημασία.

Ο έρωτας για σένα τελικά μοιάζει με ένα παιχνίδι με νικητή αυτόν που θα πληγώσει περισσότερο τον άλλον. Και με τις πράξεις σου με νικάς, είσαι πολύ μπροστά, σε παραδέχομαι. Κάθε φορά καταφέρνεις να με ξενερώνεις και να με απογοητεύεις. Δείξε μου τον τρόπο, ίσως τα καταφέρω και εγώ μια μέρα. Αλλά στα λόγια δε με φτάνεις, αν κάποιος το έχει με το λέγειν εδώ είμαι εγώ. Και λέω να παίξω το παιχνίδι σου.

Για μια νύχτα ήσουν και μου τελείωσες. Ξέρεις, από εκείνες μεν που κρύβουν τεράστια ένταση, εκείνες που βασίζονται στην αληθινή χημεία ανάμεσα σε δύο ανθρώπους, αλλά και που απλώς δεν είναι τίποτα παραπάνω. Τα μεθυσμένα μου λόγια και οι γλύκες που με πιάνουν ώρες ώρες, ναι, τελικά πρέπει να είναι από την ανάγκη για έρωτα και όχι γιατί σε ερωτεύτηκα πραγματικά. Δεν υπάρχει κανένας έρωτας, μωρό μου.

Οι φορές που ήμουν πάνω από το κινητό και περίμενα ένα σου μήνυμα δε σήμαιναν τίποτα, απλώς δεν είχα τίποτα καλύτερο να κάνω. Οι στιγμές που σε είχα δίπλα μου και σε κοιτούσα έντονα όσο εσύ μου διηγούσουν μια από τις συνηθισμένες σου ιστορίες, ήταν απλώς γιατί η ομορφιά σου με είχε γοητεύσει και όχι επειδή προσπαθούσα να σε καταλάβω σαν άνθρωπο. Οι φορές που προσπάθησα να σε πλησιάσω ήταν από επιφανειακό ενδιαφέρον και περιέργεια.

Οι δήθεν ζήλιες μου προφανώς και δεν ήταν ζήλια. Ήταν εγωισμός. Τι να ζηλέψω εφόσον δεν είμαι ερωτευμένη; Οι φορές που ανέχτηκα πράγματα και συμβιβάστηκα με τις δικές σου επιθυμίες, δεν ήταν γιατί ενδιαφερόμουν και δεν ήθελα να νιώσεις ότι σε πιέζω, αλλά γιατί απλώς δε με πολυένοιαζε.

Κι ίσως να με πιάνει κάτι κουρασμένα ξημερώματα το παράπονο και να λέω πως θα ήθελα να ήσουν πολλά περισσότερα. Για αυτό ίσως και να χάνω συνέχεια σε αυτό το παιχνίδι. Γιατί είμαι καλή στα λόγια, αλλά κακή στα ψέματα.