Έχει κρύο έξω κι είναι από αυτές τις μέρες που θέλεις απλώς να κάτσεις σπίτι και να χαλαρώσεις. Ευκαιρία να διαβάσω εκείνο το βιβλίο που έχω καταχωνιασμένο κάπου στη βιβλιοθήκη μου, σκέφτομαι. Και καθώς περιπλανιέμαι στις σελίδες του, το μάτι μου πέφτει σε μια σελίδα όπου η συγγραφέας περιγράφει κάποιον, για τον οποίο δηλώνει ότι έχει γράψει το βιβλίο. Αναρωτιέμαι, πώς είναι να ξέρεις ότι είσαι ο πρωταγωνιστής ενός βιβλίου, ενός άρθρου, ενός δημιουργήματος; Τι συναισθήματα σου δημιουργεί να ξέρεις πως γράψανε για σένα;
Ακούγονται πολλά για τους ανθρώπους που γράφουν. Λένε ότι έχουν έναν εξειδικευμένο τρόπο σκέψης, ότι υπεραναλύουν ίσως πράγματα στο κεφάλι τους, ότι είναι στην κοσμάρα τους καμιά φορά. Πέρα από απεριόριστη φαντασία, που όντως έχουν οι περισσότεροι, έχει αποδειχτεί ότι είναι και παθιασμένοι αναγνώστες. Παρ’ όλο που όσοι αγαπούν το διάβασμα δεν είναι συγγραφείς, όσοι είναι συγγραφείς αγαπούν την ανάγνωση. Συνήθως έχουν κάποιον δικό τους αγαπημένο ήρωα-συγγραφέα σαν πρότυπο, με τον οποίο πολλές φορές ταυτίζονται. Άλλωστε, από κάπου έχουν αντλήσει τον τρόπο που σκέφτονται και γράφουν. Γι’ αυτό δεν πιστεύω στα έμφυτα ταλέντα σ’ αυτόν τον τομέα, αυτά που λέμε ότι έχουμε από γεννησιμιού κι άλλα τέτοια. Όλα προκύπτουν από κάτι. Από τα βιβλία που διαβάζεις, από την παιδεία, από την ανάγκη έκφρασης ή αδυναμία αυτής, από κάποιο τραύμα, από την όρεξη ν’ ανακαλύψεις, από την περιέργεια να δεις τις λέξεις να γράφονται στο χαρτί (ή την οθόνη).
Έχουν αυτό το κάτι οι συγγραφείς. Είναι γοητευτικοί για την περιέργεια που έχουν και ψάχνουν, διαβάζουν, δημιουργούν τέχνη, συναίσθημα. Τόσο στους εαυτούς τους, όσο και σ’ εκείνους που τους διαβάζουν. Δεν μπορούν όλοι να το κάνουν και το ξέρεις. Και κατά βάθος, όλοι ψάχνουμε κάποιον να μας κάνει να νιώσουμε. Είτε είναι συγγραφέας, είτε οτιδήποτε άλλο. Ψάχνουμε μια ιστορία, ψάχνουμε να ξεχαστούμε και να ταξιδέψουμε κάπου το μυαλό μας.
Ίσως να σε τρομάζει όμως να δεθείς μαζί τους. Μπορεί να σε τρομάζει η ιδέα ότι μπορεί να γράψουν για σένα. Να δεις τον εαυτό σου αποτυπωμένο στις σελίδες ενός βιβλίου, ενός άρθρου, ενός ποιήματος. Να φοβάσαι πιστεύοντας ότι ένας άνθρωπος έχει σπαταλήσει ένα πιθανώς μεγάλο χρονικό διάστημα, σκεπτόμενος εσένα. Να θεωρήσεις ότι ίσως είναι προσκολλημένος πάνω σου, ότι σε παρακολουθεί. Σε φοβίζει, γιατί νιώθεις να σε δεσμεύει.
Θεωρούνται άνθρωποι πρόθυμοι να πειραματιστούν και να δοκιμάσουν πράγματα, καθώς συνεχώς διαβάζουν και μαθαίνουν κάτι νέο. Να εξετάζουν διαφορετικές ιδέες και κοσμοθεωρίες, να προσπαθούν να δημιουργήσουν χαρακτήρες και μαζί να κατανοήσουν τα συναισθήματα του χαρακτήρα που φτιάχνουν. Να σκεφτούν με το δικό τους μυαλό, να δουν και να ζήσουν τη ζωή μέσα από εκείνους. Οπότε και το υποσυνείδητο σου να θεωρεί έναν συγγραφέα, έναν χαρακτήρα αρκετά συναισθηματικό, συνειδητοποιημένο και δημιουργικό, σε σημείο να πιστεύεις ότι επειδή για παράδειγμα εσύ που δε γράφεις, είσαι πολύ διαφορετικός κι αυτό σε απομακρύνει από εκείνον.
Είναι γνωστό -κι αν όχι, δεν αποτελεί έκπληξη να το μαθαίνεις- ότι οι περισσότεροι είναι εσωστρεφείς. Γι’ αυτό και έχουν την ανάγκη να εκφραστούν, μέσα από τις γραπτές τους λέξεις. Η συγγραφή άλλωστε, αφορά τις ιδέες και τον συλλογισμό. Μπορεί να σε τρομάζει, τελικά, η εικόνα ενός φαινομενικά μοναχικού τύπου και να μη συμφωνείς με τον χρόνο που σπαταλάει κάποιος για να γράψει, ενώ θα μπορούσε -θεωρητικά- να κάνει άλλα πράγματα (που ουσιαστικά είναι τα ιδανικά για σένα). Σ’ έναν κόσμο άλλωστε που εκτιμάει την εξωστρέφεια του μάρκετινγκ, τα πνευματικά γνωρίσματα που κάνουν κάποιον δημιουργικό πίσω από τα φώτα, είναι τουλάχιστον ενοχλητικά. Οι περισσότεροι θεωρούν την εσωστρέφεια ελάττωμα προς διόρθωση κι για αυτό για κάποιους είναι κι αντιπαθητικοί.
Εγώ θα σου πω ότι είσαι τυχερός αν κάποιος έχει γράψει ποτέ για σένα. Δεν έχουν πολλοί το αξίωμα αυτό. Κι αν βρεις τον εαυτό σου στις δικές μου λέξεις, να ξέρεις ότι ήσουν κάποιος σημαντικός.
Συντάκτης: Κορίνα Γιούρου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
