Ας πιούμε στα πανηγύρια που μας περιμένουν στο χωριό

Καλοκαίρι ξανά, και όλοι ξέρουμε τι σημαίνει αυτό. Θάλασσα, ήλιος, παγωτά, ανεμελιά, μυρωδιά από γιασεμί και καρπούζι, ταξίδια και πανηγύρια. Το διάλειμμα που τόσο χρειαζόμαστε από τη ρουτίνα και την καθημερινότητα επιτέλους έφτασε, με μια έντονη διάθεση για μαζώξεις με γνωστούς και φίλους.

Πανηγύρι. Το σκέφτεσαι και ήδη έχεις φτιάξει στο μυαλό σου αυτή την όμορφη εικόνα, με δεκάδες ανθρώπους να προσπαθούν να χορέψουν στον ρυθμό παραδοσιακών -και μη- τραγουδιών, όσο σπρώχνονται στη λεγόμενη πίστα. Παρατηρώντας τους, θα δεις ότι οι μισοί, ίσως και οι περισσότεροι από αυτούς δεν ξέρουν να χορέψουν παρά μόνο ένα συρτό, άντε και κάνα τσιφτετέλι, και παρακολουθούν τις κινήσεις  των υπολοίπων, για να ταιριάξουν με το σύνολο. Το προσπαθούν όμως γελώντας με τα άτσαλα βήματά τους κι αυτό είναι που ομορφαίνει και την πίστα.

Και πίσω από το σηκωμένο πλήθος που αναδύεται στο χορό, φαίνεται η ορχήστρα, οι άνθρωποι αυτοί που δίνουν νόημα στην όλη βραδιά με το ταλέντο τους. Μπορεί να σου φαίνονται χαρούμενοι και ήρεμοι, αλλά δεν ξέρεις τι κρύβεται πίσω από αυτό το προσωπείο. Είναι εκεί για να σε κάνουν να περάσεις όμορφα με τη μουσική που προσφέρουν και να σου χαρίσουν μια όμορφη βραδιά -ανεξάρτητα από το πώς νιώθουν και πόσο κέφι οι ίδιοι έχουν. Ας μην ξεχνάμε όμως κι εκείνους που τρέχουν πάνω κάτω στα τραπέζια, για να εξυπηρετήσουν τον κόσμο με το φαγητό και το ποτό. Αυτούς που μόνο παράπονα ακούν κι ας δουλεύουν ασταμάτητα για να μας ευχαριστήσουν.

Ίσως φταίει που έχω συνδυάσει πανηγύρι κυρίως με νησί, και έτσι δεν μπορεί να λείπει από την εικόνα μου αυτή, η θάλασσα. Δεν ξέρω πότε μου αρέσει περισσότερο να τη βλέπω. Το βράδυ, σκοτεινή και κρύα, το πρωί με την ανατολή ή το απόγευμα με τα όμορφα χρώματα ενός ηλιοβασιλέματος; Mε κύματα ή χωρίς; Γύρω από μια πληθώρα beach bar και δεκάδες ξαπλώστρες ή σε μια ανοργάνωτη εντελώς παραλία; Με άμμο ή με βότσαλα; Δεν ξέρω και δε με νοιάζει. Μου φτάνει να είναι εκεί, όπως αρμόζει σε ένα σωστό καλοκαιρινό φόντο. Όπως αρμόζει στο πανηγύρι που μικρή περίμενα πώς και πώς και τώρα το ίδιο λαχταράω.

Κάπου στα ατέλειωτα τραπέζια με τις στριμωγμένες καρέκλες που προέκυψαν από αυτούς που ήρθαν τελευταία στιγμή και δε γινόταν να μην τους βάλουμε στην παρέα, είναι όλοι εκείνοι, μικροί και μεγάλοι, που είτε περιμένουν τον επόμενο χορό για να σηκωθούν, είτε το έχουν ρίξει στο φαγητό και στο ποτό και έχουν πιάσει κουβεντούλα.

Είναι στο χωριό όμως κι άλλοι. Εκείνοι που θα δεις με μια κάμερα στο χέρι, να προσπαθούν να απαθανατίσουν κάθε στιγμή, να βγάλουν φωτογραφίες με τους αγαπημένους τους. Κι οι άλλοι, εκείνοι που θα αράξουν πιο πέρα από την πραγματική τοποθεσία του. Θα τους συναντήσεις ίσως με μια μπύρα στο χέρι, θα τους δεις να πηγαινοέρχονται στην πίστα ή ακόμα και να δίνουν ένα τρυφερό φιλί σε μια γωνία. Κι οι τελευταίοι, αυτοί που ήσυχα από τα μπαλκόνια τους θα ακούν τη μουσική και θα εύχονται να είχαν παρέα να κατέβουν, οι μοναχικοί και για τους χωρικούς ξένοι.

Ξημερώνει, το πάτωμα θαρρείς και γυρίζει, η μουσική αργοσβήνει, τα τραπέζια έχουν αδειάσει, τα πουλιά αρχίζουν να κελαηδούν και η ανατολή μοιάζει πιο όμορφη από ποτέ.

Αχ, σας έλειψαν και εσάς τα πανηγύρια έτσι;

Θέλουμε και τη δική σου άποψη!

Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!

Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!