Σκοτάδι. Κυριολεκτικά. Τα φώτα και τα παντζούρια κλειστά όλα κι εγώ εξαντλημένη, ξαπλωμένη και τυλιγμένη στα ζεστά, στην κουβέρτα μου. Πέρα από το σπαστικό τικ τοκ του ρολογιού, τον μόνο θόρυβο τον κάνουν στο κεφάλι μου οι σκέψεις μου κι οι προβληματισμοί μου.
Πόσο εύκολο, όμορφο και συνηθισμένο είναι, όλα τα καλά, να σου έρχονται εκείνη τη στιγμή που έχεις ανέβει ψυχολογικά, που λάμπεις; Η αυτοπεποίθηση, η χαρά, η θετική σου ενέργεια που κάνουν μπαμ από χιλιόμετρα, να προσελκύουν αντίστοιχα θετική ενέργεια σε μια δεδομένη χρονική στιγμή. Πόσο τυχαίο είναι, που όταν έχεις φτιάξει έναν όμορφο και σωστό δρόμο για σένα, όταν αισθάνεσαι όχι απλώς καλά με τον εαυτό σου, αλλά πολύ καλά, να έρχεται στη ζωή σου, δήθεν ξαφνικά, ο έρωτας;
Αλλά ξέρεις ότι αυτό το «τυχαία» και «ξαφνικά», έχει μυρίσει από πριν τη ζωντάνια σου και την ενέργειά σου και σου επιτίθεται με ροζ βελάκια, εντελώς εσκεμμένα τελικά. Το ήξερες ότι θα συμβεί -έχει γίνει πια προβλέψιμο- ότι για να ξανάρθει ο έρωτας στη ζωή μας, πρέπει εμείς να τα βρούμε με τον εαυτό μας, ν’ αποδεχτούμε προηγούμενους χωρισμούς, λάθη και καταστάσεις και να βρούμε τρόπο να συνεχίσουμε ευχάριστα τη ζωή μας. Όχι απλώς να ζούμε. Να συνεχίσουμε από εκεί που ήμασταν πριν από αυτόν, να τραγουδάμε με χαρά τα καψουροτράγουδα κι όχι με λύπη, να μη σκεφτόμαστε και να ελπίζουμε σε κάποια επιστροφή ενός πρώην έρωτα που είχε τον λόγο του που τελείωσε – κι ας μην τον ξέρουμε πάντα. Να μάθουμε να ζούμε χωρίς τον έρωτα δηλαδή, μέχρι αυτός να ξανάρθει κι ένας φαύλος κύκλος σχηματίζεται από την αρχή.
Μα, καμιά φορά, μπορεί να σου συμβεί και κάτι που ν’ αλλάζει τα μέχρι τώρα δεδομένα σου, κάτι αλλόκοτο, κάτι πέρα από τα συνηθισμένα. Σκέψου να είσαι στις μαύρες σου, ή τέλος πάντων όχι και στα καλύτερά σου. Σε καμία περίπτωση δε λάμπεις όπως θα ήθελες, έχεις θέματα πολλά που σε απασχολούν και σίγουρα απέχεις αρκετά από μια ιδανική προσωπική ευτυχία. Οι μέρες φαίνονται δύσκολες, οι στόχοι μοιάζουν άπιαστοι κι ουτοπικοί, το ποτήρι μισοάδειο κι ο ουρανός μαύρος. Η ψυχολογία κι η διάθεση πεσμένες, η γκρίνια και τα αρνητικά συναισθήματα σε κατακλύζουν. Ο εαυτός σου παραμελημένος, όπως κι οι στόχοι σου, μπορεί να κάνουν ένα διάλειμμα. Και φαντάσου μέσα στο μαύρο, εκείνη ακριβώς τη στιγμή να σκάσει μύτη ο έρωτας. Απρόβλεπτος, όπως πάντα.
Η θετική ενέργεια σίγουρα ελκύει θετική, κατά βάση, αλλά ποιος αποκλείει ότι μπορεί να προσεγγίσει κι αρνητική; Κι αν ο έρωτας δεν έρχεται πάντα ντυμένος στα λευκά, συνοδευόμενος από ένα άσπρο άλογο με φόντο ένα ονειρικό και πολυτελές παλάτι; Τι θα γίνει αν ο έρωτας έρθει με τη μορφή του τρομακτικού δράκου, της κακιάς μάγισσας ή βασίλισσας, του τέρατος, με φόντο που δε βλέπεις ούτε καν εσύ;
Κι έτρεξαν να κρίνουν και να πουν ότι δεν είναι καλό το σκοτάδι. Ότι θα σε παρασύρει σε κάτι λανθασμένο ίσως, ενώ αγνοούσαν ότι μετά το σκοτάδι έρχεται πάντα το φως. Κι εγώ πολύ απλά θα πω το εξής κι όποιος με νιώσει, ξέρει. Έχουμε από μικροί συνδέσει το φως με το καλό και το σκοτάδι με το κακό, ενώ στην πραγματικότητα είναι απλώς η διάθεσή μας που κάνει τη διαφορά. Γιατί οι πιθανότητες να συναντήσεις τον έρωτα είναι μεγαλύτερες όταν λάμπεις, αλλά ποιος σου εγγυάται ότι δε θα τον συναντήσεις όταν δεν ελκύεις πια τα βλέμματα; Δεν είναι όμορφο, ανάμεσα στο άσχημο χάος σου, να σε βλέπει κάποιος όμορφο; Δεν είναι μαγικό, όταν η αρνητική ενέργεια μετατρέπεται σε θετική με γρήγορο ρυθμό; Δεν εκτιμάς πιο πολύ εκείνον τον άνθρωπο, που γνώρισε κατευθείαν το σκοτάδι σου και δεν τρομάζει μ’ αυτό; Με ποια μορφή σου είναι ιδανικό τελικά να έρθει ο έρωτας;
Kάπου εκεί έξω υπάρχει φως. Ναι, υπάρχει, αν ανοίξω το παντζούρι. Το θέλω το φως γενικά, αλλά τέτοια ώρα όχι. Τώρα, θέλω μόνο να τυλιχτώ στο σκοτάδι μου. Γιατί εγώ γνώρισα έναν άνθρωπο που μέσα στο σκοτάδι του, έλαμπε.
Συντάκτης: Κορίνα Γιούρου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
