Η ανασφάλεια στην αποκάλυψη της γυμνής μας σάρκας

Τα συναισθήματα ποικίλλουν κι οι ανασφάλειες για μερικούς δίνουν και παίρνουν, ενώ άλλοι δεν ασχολούνται καν κι απλά ζουν τη στιγμή. Όλοι το ‘χουμε βιώσει, κάποιοι περισσότερες φορές και κάποιοι λιγότερες, αναλόγως με τον αριθμό των παρτενέρ που έχουν προηγηθεί και που θα ακολουθήσουν. Είναι εκείνη η πρώτη φορά που θα μας δει ο σύντροφός μας γυμνούς.

Και φτάνει η πολυπόθητη στιγμή και τα ρούχα πέφτουν στο πάτωμα, κι εσείς μένετε να κοιτάζεστε σιωπηλά, παρατηρώντας ο ένας τον άλλο. Τι να σκέφτεται, λες, και προσπαθείς να διαβάσεις  απ’ το βλέμμα την αποδοχή.  Αρέσει στον άλλο αυτό που βλέπει; Αναρωτιέσαι προς στιγμήν αν κι αυτός σκέφτεται το ίδιο κι αν ανησυχεί για το πώς τον βλέπεις εσύ. Αν έχει εντοπίσει τις ατέλειες που ‘χεις χρεώσει στον εαυτό σου.

Μα δεν είστε εκεί ούτε για να θαυμάσετε καλοσχηματισμένους κοιλιακούς, ούτε για να αποδοκιμάσετε τυχόν κοιλίτσα. Δεν ασχολείται κανείς με την κυτταρίτιδά σου και τα κιλά σου και, προς θεού, δεν ενδιαφέρει κανέναν η ελιά στην πλάτη σου ή το σημάδι που έχεις σε κάποιο άλλο σημείο του σώματός σου από τότε που γεννήθηκες. Κι αν πάλι τα προσέξετε είναι μονάχα για να παρατηρήσετε πόσο γοητευτικά είναι. Βρίσκεστε εκεί γιατί γουστάρετε ο ένας τον άλλον κι αυτό αρκεί. Κατά βάθος το ξέρεις πως αρέσεις, αλλιώς δε θα ‘χες φτάσει ως εκεί, οπότε μπορείς να χαλαρώσεις.

Το θέμα είναι ότι ανεξαρτήτως λογικής, η ανασφάλεια για κάποιους υπάρχει και τα δευτερόλεπτα εκείνα μέχρι να λάβουμε στο βλέμμα του συντρόφου το ok  ή, ιδανικά, τον θαυμασμό είναι βασανιστικά. Γιατί να ‘μαστε τόσο ανασφαλείς όμως; Φυσικά κι έχει να κάνει με την αυτοαποδοχή και την έλλειψη αυτοπεποίθησης. Όσο πιο σίγουρος αισθάνεσαι για τον εαυτό σου, γενικότερα αλλά και για το σώμα σου, τόσο λιγότερο θα ανησυχείς. Μπορεί να θεωρείς ότι έχεις ατέλειες αλλά έχει κι ο άλλος σίγουρα. Το τέλειο, εξάλλου, δεν υπάρχει κι ευτυχώς, γιατί τίποτα δεν είναι πιο σέξι απ’ τα ψεγάδια μας.

Όσες σκέψεις κάνουμε εκείνες τις μικρές στιγμές πριν την επαφή είναι ανόητες. Τσεκάρουμε νοητές λίστες στο μυαλό μας, μας φορτώνουμε με προσδοκίες κι άγχος επίδοσης. Η ανασφάλεια, όμως, είναι μεταδοτική, σαν το γέλιο ένα πράγμα. Αν νιώσεις έστω και λίγο αμήχανα ή ντροπαλά, ο άλλος θα το καταλάβει κατευθείαν και δε θέλει και πολύ για να αισθανθεί κι αυτός αντίστοιχα μια συστολή ή την υποψία μη αποδοχής. Και μετά, εκεί που έπρεπε να χαλαρώσεις μόνο εσύ, είστε δύο που βυθίζεστε μέσα σε κενές σιωπές.

Μέχρι που επιτέλους βλέπεις στο βλέμμα του απέναντι αυτό που χρειαζόσουν, την αποδοχή, την επιβεβαίωση, και καθησυχάζεσαι. Αφήνεστε κι οι δύο στον ρυθμό του πάθους κι η στιγμή περνάει όμορφα, κουβαριάζοντας δίπλα στα πεταμένα ρούχα άγχη και ντροπές.  Στο χέρι σου είναι αυτά τα δευτερόλεπτα ανασφάλειας να κρατήσουν όσο το δυνατόν λιγότερο.

Κι αφού καταλάβεις ότι είσαι εκεί που θες να είσαι, σταμάτα κι απόλαυσε τη στιγμή!