Ξενέρα στο άψε σβήσε

Ξενέρα. Δεν είναι μια απλή κατάσταση, είναι συναίσθημα. Απ’ τα έντονα όμως, τα άσχημα, που συνδέονται με την απογοήτευση και τη (θεωρητικά) απότομη μείωση διάθεσης. Κάποιοι τη βιώνουν σπάνια, ενώ για κάποιους άλλους αποτελεί καθημερινότητα.

Δε χρειάζονται και πολλά για να συμβεί. Τις περισσότερες φορές έρχεται ξαφνικά, σε κλάσματα δευτερολέπτου. Άλλες φορές δεν καταλαβαίνουμε καν ότι έχουμε ήδη ξενερώσει με κάτι, μέχρι που ένα γεγονός μας ταρακουνάει για τα καλά. Αυτές οι απότομες εναλλαγές στην ψυχολογία μας πολλές φορές οφείλονται σε αυτήν.

Γιατί στην πρώτη στραβή φεύγουμε. Γιατί δεν έχουμε μάθει να αποδεχόμαστε τη διαφορετικότητα του άλλου στις διαπροσωπικές μας σχέσεις και, γενικότερα, δεν έχουμε συνηθίσει να μην περνάει το δικό μας.

Είμαστε αυτοί οι άνθρωποι που δύσκολα ικανοποιούνται, που ζητάνε συνεχώς το κάτι παραπάνω. Δε μας φτάνουν τα όσα μας προσφέρουν, αν δεν είναι αυτά που θέλουμε. Πιστεύουμε στο τέλειο και το κυνηγάμε. Δε λέμε να καταλάβουμε ότι αυτό δεν υπάρχει. Συνέχεια κάτι μας ενοχλεί και καταλήγουμε να χαλιόμαστε πολλές φορές χωρίς ιδιαίτερο λόγο. Αν κάποιος δεν είναι στα μέτρα μας και δε μας κάνει τα χατίρια ή δε μας βολεύει ο τρόπος που μας φέρεται, προφανώς ξενερώνουμε.

Ξενερώνουμε με τον τύπο στο μπαρ που αντί να μας μιλήσει, μας κέρασε ποτό. Ξενερώνουμε με την παρέα που μας ακύρωσε τελευταία στιγμή, Σάββατο βράδυ. Ξενερώνουμε με το πρότζεκτ στη δουλειά που δε μας βγήκε όπως το θέλαμε και, γενικότερα, ξενερώνουμε με εμάς τους ίδιους που δεν είμαστε κάποιοι άλλοι. Ξενερώνουμε με καταστάσεις που είναι όπως είναι και δεν είναι όπως θα θέλαμε εμείς να είναι.

Βγαίνουμε με το πρόσωπο που μας αρέσει κολασμένα τις τελευταίες βδομάδες και ξενερώνουμε με τη δουλειά του, με τα χόμπι του, που δε μας φίλησε, που μας φίλησε τόσο γρήγορα, που δε μας κέρασε, που επέμενε να πληρώσει, που δεν έστειλε μήνυμα μετά, που μας έπνιξε με τόσα τηλεφωνήματα. Στην περίπτωση που εξαφανιστεί, βέβαια, δεν ξενερώσουμε που δε μας θέλει, γιατί πιστεύουμε ότι αυτό μας δίνει ένα λόγο διεκδίκησής του.

Ξενερώνουμε, όμως, όταν κάποιος μας θέλει πολύ και τον θεωρούμε δεδομένο, γιατί νιώθουμε ότι δεν έχουμε να προσπαθήσουμε για κάτι. Πρέπει να ‘χουμε να κυνηγήσουμε ένα δύσκολο στόχο για να αισθανθούμε ότι κάτι καταφέραμε. Είμαστε περίεργα πλάσματα οι άνθρωποι. Θέλουμε να μας θέλουν, αλλά και να μη μας θέλουν πολύ.

Ξενερώνουμε που η παρέα σήμερα αποφάσισε να πάμε για ποτό σε κλαμπάκι με μουσική που δε γουστάρουμε. Ξενερώνουμε που εκείνος είναι online και δε διαβάζει το μήνυμά μας. Ξενερώνουμε με το φιλαράκι μας που κάνει κάτι το οποίο θεωρούμε ότι δεν ταιριάζει σε εμάς και την εικόνα μας. Ξενερώνουμε που χάσαμε το λεωφορείο σήμερα το πρωί και θα αργήσουμε πάλι στη δουλειά. Ξενερώνουμε που αρχίσαμε δίαιτα και δεν μπορούμε πια να φάμε την αγαπημένη μας κρέπα με λευκή σοκολάτα και μπισκότο oreo.

Όσο πιο δυνατός είναι ο ενθουσιασμός, τόσο μεγαλύτερη θα ‘ναι κι η απογοήτευση. Η προσγείωση απ’ τα σύννεφα είναι απότομη και το μετά σε βρίσκει σε μια κατάσταση να αναρωτιέσαι αν νιώθεις και τι νιώθεις, τελικά. Αυτά είναι τα αποτελέσματα της ξενέρας. Διαγράφει αυτόματα τα συναισθήματα, σαν να μην υπήρξαν ποτέ.

Κι αν με ρωτήσεις αν μετριάζεται η ξενέρα, θα σου απαντήσω, μετριάζονται τα συναισθήματα;