Απόψε έλα για να μείνεις

Αγάπη μου,

είπα να πρωτοτυπήσω και να σου γράψω, μήπως σταματήσεις να λες ότι τελευταία έχω ξεχάσει πώς να είμαι ρομαντική. Βλέπεις, έχω τόσες υποχρεώσεις, και τώρα με το ζόρι ξεκλέβω λίγο χρόνο από τη δουλειά για να σου γράψω.

Μπορεί να σου φανώ πεζή, μπορεί να με θεωρήσεις κι απελπισμένη, αλλά κουράστηκα να μη σε βλέπω. Γι’ αυτό θα σου πω απόψε να έρθεις να με βρεις. Δε με ενδιαφέρει αν θα βάλεις εκείνο το μαύρο τζιν ή αν θα φοράς το πουλόβερ που τόσο αγαπώ. Δε σκέφτομαι καν αν θα μου φέρεις τα αγαπημένα μου λευκά σοκολατάκια ή εκείνο το ημίγλυκο κρασί που συνηθίζαμε να πίνουμε παρέα. Δε με νοιάζει αν έρθεις στις εννιά ή στις δέκα, εγώ άλλωστε ώρες πριν θα νιώθω ευτυχισμένη. Με ενδιαφέρει να έρθεις.

Απόψε, έλα για να μείνεις. Ακύρωσε ό,τι κι αν έχεις κανονίσει, μα προς Θεού δες το σαν παράκληση κι όχι σαν απαίτηση. Θα σου φτιάξω το αγαπημένο σου φαγητό και θα διακοσμήσω τον χώρο με τα αγαπημένα σου αρωματικά κεριά τριαντάφυλλου. Απόψε, θα αφήσεις στην άκρη το κινητό σου και θα θυμηθείς για λίγο πώς είναι να επικοινωνείς με τον άλλον πραγματικά. Υπόσχομαι να μιλάμε μέχρι το πρωί για τις ζωές μας και για το μέλλον που ονειρευόμαστε.

Απόψε, θα ήθελα να βρω το ξεχασμένο πιάνο και να ξαναθυμηθώ πώς είναι να παίζω. Κι εσύ, να με συνοδεύσεις με την κιθάρα σου σε εκείνο το κομμάτι που μόνο εμείς ξέρουμε. Απόψε, θα ανέβουμε στην ταράτσα για να θαυμάσουμε την πόλη από ψηλά. Κι εκεί, παρέα με δυο μπίρες, κάτω από το φως του φεγγαριού, θα θυμηθούμε και θα γελάσουμε με τον τρόπο με τον οποίο γνωριστήκαμε και τις φορές που τσακωθήκαμε για ανούσια πράγματα. Θα ξαπλώσω στα πόδια σου και θα προσπαθώ να βρω να σου δείξω πεφταστέρια, και θα κάνεις μια ευχή μέχρι να χαθούν από τα μάτια σου.

Απόψε το δωμάτιο θα μυρίζει και πάλι το άρωμα σου, εκείνο που βαρέθηκα να ρωτάω περαστικούς ποιο είναι και που εσύ ποτέ δε μου λες, λες και φοβάσαι ότι θα πάθω εξάρτηση μυρίζοντάς το. Η παρουσία σου θα δώσει άλλη μία φορά ζωή στο χώρο, πριν ξαναγίνει απουσία, από αυτές που είναι προσωρινές, αλλά μου μοιάζουν αιώνας. Και τα δευτερόλεπτα θα περνάνε, αλλά το ρολόι σου θα βρίσκεται κάπου στον καναπέ, χωρίς κανείς να αναρωτιέται τι ώρα είναι.

Κι όταν με ρωτάνε, γιατί πρέπει να κοιμόμαστε απαραίτητα αγκαλιά, τους λέω ότι χρειάζομαι και εγώ να νιώσω λίγη ασφάλεια και να πάρω δύναμη για τη μέρα που πέρασε κι αυτή που ξημερώνει. Διαφορετικό πράγμα η απλή ηδονή, η ευχαρίστηση της στιγμής και διαφορετικό δύο σώματα αγκαλιασμένα και κουρνιασμένα κάτω από το πάπλωμα. Αλλά τι ξέρουν εκείνοι;

Θα σε έπεισα μάλλον ότι παρά τα όσα συμβαίνουν, δεν έχω χάσει ακόμα το ρομαντικό στοιχείο του εαυτού μου και την τρυφερότητα που τόσο δείχνεις να λατρεύεις πάνω μου. Το συναίσθημα με συνεπήρε πάλι και ίσως σου έγραψα κάτι παραπάνω τελικά, αλλά κάτι τέτοιες στιγμές έρχεται κι η έμπνευση. Απόψε, θα θυμηθείς γιατί με διάλεξες και γιατί με διαλέγεις ακόμη.

Μπα, μη μου δίνεις σημασία. Έλα απλώς από το σπίτι.