Ό,τι σ’ ενοχλεί να το φωνάζεις!

Οι ανθρώπινες σχέσεις θέλουν μεγάλη προσπάθεια για να συντηρηθούν κι ο βασικός κώδικας είναι η επικοινωνία. Στη διάρκειά τους φυσικά και θα συγκρουστούμε με τον απέναντί μας, κάποια στιγμή. Υπάρχουν οι μεν, που βροντοφωνάζουν κατευθείαν για τα πράγματα με τα οποία δε συμφωνούν κι οι δε που συμβιβάζονται με την ιδέα μίας κατάστασης, ακόμα κι αν δεν τους αρέσει.

Σίγουρα όλοι κάνουμε υποχωρήσεις σε πολλά πράγματα, καθώς μεγαλώνουμε σε μία κοινωνία που εξαρτόμαστε από άλλους σε πολλούς τομείς, οπότε, θέλοντας και μη, δεν μπορούμε να κάνουμε διαφορετικά. Στις πιο οικείες μας σχέσεις, όμως, κάποιοι είμαστε παραπάνω αντιδραστικοί και κάποιοι άλλοι απλά αποδεχόμαστε καταστάσεις σιωπηλά, χωρίς να μιλάμε και να γκρινιάζουμε.

Τα περισσότερα εσωστρεφή άτομα, έχουμε την τάση να κρατάμε μέσα μας όσα μας ενοχλούν ή μας εκνευρίζουν και να μην τα δηλώνουμε στον απέναντί μας, με αποτέλεσμα να κλεινόμαστε στο καβούκι μας και συνεπώς στον εαυτό μας. Πέρα απ’ το ότι είναι κακό για την αυτοπεποίθησή μας, μεταφέρουμε προς τα έξω μια εικόνα ενός προσώπου που ίσως δε μας αντιπροσωπεύει, που αποδέχεται μια πραγματικότητα που δεν του αρμόζει.

Αυτό συμβαίνει, συνήθως, είτε λόγω φόβου έκφρασης της γνώμης μας (κι ενδεχόμενης απόρριψής μας από τους άλλους) είτε επειδή πολύ απλά δε μας νοιάζει κι ιδιαίτερα. Όπως και να ‘χει, ο συμβιβασμός αποτελεί έλλειψη σεβασμού αρχικά προς τον εαυτό μας, και στη συνέχεια προς τους άλλους, καθώς υποκρινόμαστε ότι είμαστε εντάξει στην ιδέα μιας κατάστασης, ενώ δεν είμαστε. Έτσι, λοιπόν, μετά δεν μπορούμε να έχουμε και την απαίτηση απ’ τους άλλους να μας υπολογίζουν όπως πρέπει, γιατί θεωρούν δεδομένη τη συμφωνία μας και φαίνεται σαν να μην έχουμε άποψη.

Απ’ την άλλη, υπάρχουμε οι υπόλοιποι, οι επαναστάτες, οι αντιδραστικοί, οι πιο δυναμικοί, οι περίεργοι, όπως χαρακτηριζόμαστε από πολλούς, οι «μη μου άπτου» για ορισμένους, που δε δεχόμαστε τίποτα λιγότερο από αυτό που πιστεύουμε ότι θέλουμε. Εμείς που ίσως η επικοινωνία μαζί μας να ‘ναι λίγο πιο δύσκολη, λόγω του δύστροπου χαρακτήρα μας, αλλά τουλάχιστον ξέρεις με ποιους έχεις να κάνεις, μιας που προσπαθούμε να μην κρυβόμαστε και να δηλώνουμε άμεσα ό,τι μας χαλάει ή μας εκνευρίζει.

Τέτοια άτομα, συνήθως, χαρακτηριζόμαστε κι εγωκεντρικοί τύποι, αλλά εμείς απαντάμε πως απλά διεκδικούμε αυτό που θέλουμε. Απ’ τη στιγμή που γινόμαστε ξεκάθαροι, περιμένουμε απ’ τον άλλον να προσέξει πολύ τι θα κάνει και τι θα πει, ώστε να μη μας ενοχλήσει, παρόλο που είναι κουραστικό να σκέφτεται συνέχεια κάποιος πώς θα σου φερθεί για να νιώθεις καλά εσύ. Αλλά, μάντεψε, λογικά δε μας νοιάζει, γιατί αν μας ένοιαζε, θα συμβιβαζόμασταν.

Τι πραγματικά συμβαίνει στις σχέσεις των ανθρώπων –φιλικές κι ερωτικές– όταν ανήκουν σε μία, καμία ή και στις δύο αυτές κατηγορίες; Στις περιπτώσεις που κι οι δύο συμβιβάζονται, όλα είναι ρόδινα κι ωραία στη μεταξύ τους σχέση. Προφανώς, τα πράγματα για τα οποία θα διαφωνήσουν δεν είναι τόσο σημαντικά κι ο εγωισμός δεν έχει το πάνω χέρι, μιας που οι άνθρωποι εδώ βάζουν την όποια σχέση έχουν πάνω απ’ τις διαφωνίες τους.

Στην περίπτωση όπου ο ένας συμβιβάζεται συνήθως κι ο άλλος απλά αποδέχεται καταστάσεις, η λογική λέει ότι ο ένας είναι το σκυλάκι του άλλου, αλλά συμβαίνει με την επίγνωση και των δύο. Δύσκολα θα το παραδεχτεί κάποιος αυτό, μιας και πολλές φορές τείνουμε να μη βλέπουμε ξεκάθαρα πολλά πράγματα για τις δικές μας σχέσεις και, αντιθέτως, παρατηρούμε καλύτερα τις σχέσεις που δε μας αφορούν άμεσα, μιας που εκεί υπάρχει αντικειμενικότητα.

Κακά τα ψέματα, στην τελευταία περίπτωση, όπου συναντάμε δύο ανθρώπους που πεισματικά επιμένουν να μη συμβιβαστούν ποτέ και σε τίποτα και που διαρκώς προσπαθούν να περάσουν το δικό τους, μαντέψτε, κάποια στιγμή θα τα σπάσουν. Κι αυτό γιατί βάζουν πάνω απ’ τον άλλο τον εαυτό τους, συνεπώς η μεταξύ τους σχέση μάλλον δεν είναι και τόσο σημαντική για αυτούς. Γιατί ακόμα κι εμείς που δεν υποχωρούμε εύκολα, μπορούμε να κάνουμε την υπέρβαση για τα άτομα που πραγματικά θέλουμε στη ζωή μας.

Μέσα από διαφωνίες μαθαίνουμε ο ένας τον άλλο κι αποφεύγουμε μελλοντικές συγκρούσεις. Αυτοί είμαστε κι εξηγούμαστε για να μην παρεξηγούμαστε. Γνωρίζουμε ακόμα καλύτερα τον άλλον και κρίνουμε ανάλογα αν τον αποδεχόμαστε όπως είναι ή όχι. Γιατί αν υποκρίνεσαι για οποιοδήποτε λόγο ότι αποδέχεσαι καταστάσεις και μια μέρα ξυπνήσεις και πεις «τέλος», θα είστε κι οι δύο χαμένοι, εξαιτίας επένδυσης χρόνου σε μία σχέση που ουσιαστικά ποτέ δεν υπήρξε ειλικρινής.

Κι αν μπούμε για λίγο στη θέση ενός τρίτου και τον ρωτήσουμε αν προτιμάει να μυρίσει τα νύχια του ή να του πούμε ξεκάθαρα τι μας ενοχλεί, τι λέτε να μας απαντήσει; Η ειλικρίνεια ως γνωστόν εκτιμάται, οπότε άσε τα νύχια του κι ασχολήσου με το στόμα σου.

Τώρα το αν θα συμβιβαστείς ή όχι, εσύ το ξέρεις.