Ταξίδι με αεροπλάνο· μοναδική εμπειρία κι ας φοβόμαστε

Ταξίδια λες και το μυαλό σου τρέχει σε ένα σωρό εικόνες, για τον καθένα διαφορετικές. Ώρες μπροστά από τον υπολογιστή κάνοντας έρευνα εισιτηρίων και τόπου διαμονής, προετοιμασία πραγμάτων και σακιδίων, κι εσύ να τρέχεις σαν τρελός στο διάδρομο του αεροδρομίου με μια βαλίτσα στο χέρι.

Κι όμως, υπάρχουν τόσοι και τόσοι που δεν τα πάνε και πολύ καλά με τα αεροπορικά ταξίδια, συγκριτικά με άλλα μέσα μεταφοράς, όπως το πλοίο ή το τρένο, ανεξαρτήτως του αριθμού των ταξιδιών που έχουν κάνει. Είναι αυτοί που εκνευρίζονται για το όριο στις αποσκευές τους και για το ότι δεν πρέπει να φοράνε μεταλλικά αντικείμενα για να περάσουν τον έλεγχο του αεροδρομίου. Είναι οι ίδιοι που πριν καλά καλά ξεκινήσει η απογείωση, προσεύχονται, βεβαιώνονται ότι έχουν απενεργοποιήσει τις ηλεκτρονικές συσκευές τους, παρατηρούν συνεχώς τις οδηγίες των αεροσυνοδών και ακολουθούν πιστά τις συμβουλές τους. Το παράθυρο είναι ο εχθρός τους και φοβούνται να κοιτάξουν κάτω μιας και το μυαλό τους πάει κατευθείαν στα χειρότερα. Σε κάθε κούνημα κοιτάνε τους διπλανούς τους, ψάχνουν βλέμματα που να τους καθησυχάσουν και μπορεί κι ακόμα να πιάσουν το χέρι κάποιου. Ο φόβος και το άγχος κυριαρχούν, είναι συνεχώς σε υπερένταση και περιμένουν να σβήσει η ένδειξη «προσδεθείτε», ώστε το αεροπλάνο να μπει στον αυτόματο. Ρίχνουν κλεφτές ματιές στο ρολόι τους- μην πάρει και κανείς χαμπάρι τον έντονο φόβο τους- κι ανυπομονούν απλώς να τελειώσει η πτήση. Και με το που ξεκινήσει η προσγείωση, νιώθουν το μαρτύριο τους να τελειώνει και περιμένουν πώς και πώς τη στιγμή που το αεροπλάνο θα πατήσει στον αεροδιάδρομο και θα έρθει η πολυπόθητη ανακούφιση.

Με λίγα λόγια, όσοι ταυτίζονται με τα παραπάνω χαρακτηριστικά, νιώθουν τόσο έντονο το φόβο κατά τη διάρκεια της πτήσης, το αεροπλάνο αποτελεί κάτι άγνωστο γι’ αυτούς και το άγνωστο τους φοβίζει, παρόλο που παραμένει το πιο ασφαλές μέσο μετακίνησης στον κόσμο. Το σκεπτικό τους είναι ακριβώς αυτό, ότι σε περίπτωση ατυχήματος κατά την πτήση οι πιθανότητες να βγουν σώοι και αβλαβείς δεν είναι με το μέρος τους. Δεν είναι λίγα τα αεροπορικά δυστυχήματα που έχουν απασχολήσει κατά καιρούς τον κόσμο άλλωστε. Από φωτιά, αεροπειρατεία, βλάβη στο φτερό, στον κινητήρα και σε οποιοδήποτε άλλο μέρος του αεροπλάνου, λάθη του πιλότου μπορούν να προκαλέσουν ένα ακόμα δυστύχημα. Φτιάχνουν, λοιπόν, τα πιο επικίνδυνα και εξωφρενικά σενάρια -στη φαντασία τους είναι πρωταγωνιστές του Lost- ή μπορεί ακόμα και να έχουν κλειστοφοβία, υψοφοβία και άλλες τέτοιες φοβίες.

Από την άλλη, υπάρχουν εκείνοι που δε βλέπουν την ώρα να βρεθούν πάνω από τα σύννεφα. Είναι εκείνοι που δε νιώθουν κανένα άγχος ή κι έχουν είναι ελάχιστο, που δεν εκνευρίζονται με τη διαδικασία ελέγχου και που νιώθουν απερίγραπτη χαρά και ανυπομονησία να μπουν στο αεροπλάνο. Την ώρα της απογείωσης κοιτάνε συνεχώς έξω απ’ το παράθυρο και όσο το αεροπλάνο παίρνει ύψος, θαυμάζουν τη στεριά και συνειδητοποιούν πόσο όμορφος δείχνει ο κόσμος από ψηλά. Νιώθουν γαλήνη και ηρεμία κοιτάζοντας τα σύννεφα και θέλουν να κάθονται διαρκώς δίπλα σε παράθυρο. Δε δίνουν πολλή σημασία στις οδηγίες των αεροσυνοδών, είτε γιατί τις έχουν μάθει πλέον απέξω είτε γιατί απλώς δεν ανησυχούν. Βγάζουν ακόμα και φωτογραφίες από τα παράθυρα την ώρα της πτήσης ή ακούνε χαλαρή μουσική, ενώ έχουν το κινητό τους σε λειτουργία πτήσης. Είναι εκείνοι που δε θέλουν να τελειώσει το ταξίδι και αισθάνονται μαγικά να βρίσκονται εκεί, πάνω από τα σύννεφα, πάνω απ’ τον κόσμο.

Είναι γοητευτικό να είσαι χιλιόμετρα πάνω από τη γη, με μόνη παρέα τα σύννεφα. Ο κόσμος κατά κάποιον τρόπο σου ανήκει και ξεφεύγεις για λίγο από όλους και από όλα. Η αίσθηση του αεροπλάνου που παίρνει ύψος και η ιδέα πως βρίσκεσαι στον αέρα, σε κάνουν να θαυμάζεις το τεχνολογικό αυτό επίτευγμα και να νιώθεις τυχερός που γεννήθηκες σε τέτοια εποχή. Και σε όποια κατηγορία τελικά κι αν ανήκεις, να θυμάσαι το γνωστό ρητό «δε μετράει ο προορισμός αλλά το ταξίδι».