Τελευταίο βράδυ καλοκαιριού

Έρχονται και φεύγουν τα καλοκαίρια και δεν τα προλαβαίνεις πια όπως έκανες παιδί. Θαρρείς μικραίνουν και πάνε· το αγαπημένο σου παγωτό βανίλια δε μοιάζει πια τόσο λαχταριστό, τα καστράκια που σου άρεσε να φτιάχνεις στην άμμο γκρεμίζονται πιο εύκολα κι εκείνη η παρέα από το χωριό έχει διασκορπιστεί πια και τη συναντάς πλέον σε κάτι άλμπουμ και στα σοκάκια του μυαλού σου.

Οι εποχές που το καλοκαίρι κρατούσε ένα γεμάτο τρίμηνο μοιάζουν μακρινές και πλέον περιορίζονται σε δύο εβδομάδες, άντε και μήνα αν είσαι από τους τυχερούς. Οι υποχρεώσεις, η δουλειά, τα οικονομικά κι άλλα πράγματα δε σε αφήνουν να χαρείς όπως θες την πιο ξέγνοιαστη και ζεστή εποχή του χρόνου. Αυτή την εποχή που αν και κρατάει λίγο, την περιμένεις πώς και πώς για να ξεκουραστείς από τη χρονιά που πέρασε και να γεμίσεις μπαταρίες γι’ αυτήν που θα έρθει.

«Τελευταίο  βράδυ καλοκαιριού», ψιθυρίζεις καθώς προχωράς προς το πέτρινο μισοκλεισμένο παράθυρο, χαζεύοντας τις μανταρινιές και τις πορτοκαλιές του δικού σου μυρωδάτου κάμπου. Η εικόνα του παλιού σου ποδηλάτου μαζί με την ήπια θάλασσα που αχνοφαίνεται στον ορίζοντα μοιάζουν μαγικές, μα και συνάμα σε κάνουν να μελαγχολείς τις μέρες εκείνες που πάντα τελείωναν τόσο γρήγορα. Ο χρόνος είναι σαν το καλοκαίρι, σκέφτεσαι, νομίζεις ότι έχεις πολύ, αλλά πάντα τελειώνει γρήγορα.

«Τελευταίο βράδυ καλοκαιριού», λες, κι ας μην είναι το τελευταίο του Αυγούστου, είναι το τελευταίο δικό σου όπως το νιώθεις εσύ. Η κόρνα του πλοίου που μπαίνει στο λιμάνι μοιάζει σχεδόν τρομακτική κι η ιδέα ότι την επόμενη μέρα θα βρίσκεσαι εσύ σ’ αυτό να τριγυρίζεις στο κατάστρωμα ψάχνοντας μια θέση να βολευτείς -όσο μπορείς να βολευτείς σε μια καρέκλα για τόσες ώρες- σου δημιουργεί μια μικρή θλίψη.

Ανέκαθεν σου άρεσαν τα ταξίδια, αλλά όχι εκείνα της επιστροφής. Αυτά τα σιχαινόσουν. Αγαπούσες να φεύγεις για εκείνο το μέρος που έχεις τις πιο όμορφες αναμνήσεις, καλές και κακές, αγαπούσες να φεύγεις γενικότερα, ίσως γιατί δεν μπορούσες να μείνεις κάπου για πολύ. Έπληττες. Η ώρα της επιστροφής ήταν και θα είναι πάντα η πιο δύσκολη. Όσα χρόνια κι αν περάσουν, όσες διαφορετικές θάλασσες κι αν συναντήσεις.

«Τελευταίο βράδυ καλοκαιριού» κι η λίστα με τα πράγματα που ήθελες να κάνεις φέτος το καλοκαίρι ξεδιπλώνεται μπροστά σου. Συναντήσεις με φίλους αρκετές, αριθμός μπάνιων στη θάλασσα μέτριος, βαθμός μαυρίσματος βάση, μεθύσια κανένα, κοκτέιλ αρκετά, κιλά συν δύο, φωτογραφίες άπειρες, γέλια πολλά, παγωτά μετρημένα στα δάχτυλα, καινούριες γνωριμίες αρκετές, χρόνος με τον εαυτό σου επαρκής, ξεκούραση μερική. Κάθε καλοκαίρι και μια λίστα, κάθε φορά κι άλλα όνειρα και στόχοι. Κι όσο μπαίνουν τα τικ στα κουτάκια, αναρωτιέσαι αν ξέχασες να προσθέσεις κάτι στη λίστα. ”Να μπορώ να διαχειριστώ το τέλος του καλοκαιριού”, σκέφτεσαι θλιμμένα αλλά κάπου βαθιά μέσα σου ξέρεις ότι ο συγκεκριμένος στόχος ίσως να μην μπορέσει να επιτευχθεί και ποτέ. Πώς να αποδεχθείς ότι τα καλοκαίρια τελειώνουν, μάτια μου;

«Τελευταίο βράδυ καλοκαιριού», λέει τώρα μια άλλη φωνή καθώς σε πλησιάζει και σου δίνει ένα τρυφερό φιλί στον ώμο. Ίσως όσα καλοκαίρια κι αν περάσουν, κάποια πράγματα δεν αλλάζουν ποτέ.

ΥΓ: Για τα καλοκαίρια που ήρθαν, έφυγαν, θα ξανάρθουν.

Θέλουμε και τη δική σου άποψη!

Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!

Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!