Θα με βρεις στις συναυλίες που δεν πήγαμε μαζί

Προσπερνάω βιαστικά τους περαστικούς και ακολουθώ ένα πλήθος ανθρώπων, γεμάτους φαινομενικά από ενθουσιασμό και χαμόγελα. Ευτυχώς που είναι μπροστά μου, γιατί όσες φορές κι αν έχω βρεθεί εκεί, είναι λες και ξεχνάω κάθε φορά τη διαδρομή. Υπό κανονικές συνθήκες έχω αργήσει, αλλά με παρηγορεί το γεγονός ότι ποτέ δεν ξεκινούν στην ώρα τους οι συναυλίες. Βγάζω το σχετικά τσαλακωμένο εισιτήριο από την τσέπη, προσπαθώντας να αγνοήσω τη μυρωδιά από τους γεμιστούς χειροποίητους λουκουμάδες με σοκολάτα, ενώ κατευθύνομαι προς το μπαρ ψάχνοντας κάτι δροσιστικό.

Κοιτάζω γύρω και δεν είναι ότι βλέπω κάτι που δεν περίμενα να δω. Η πολυκοσμία δε θα έλεγα ότι είναι το καλύτερό μου, αλλά στην προκειμένη είναι τόσο παράξενα όμορφο το συναίσθημα να βλέπεις τόσους ανθρώπους μαζεμένους να περιμένουν να ακούσουν κάποιον που θαυμάζουν σαν καλλιτέχνη ή σαν άνθρωπο. Ανθρώπους που ήρθαν για τον εαυτό τους, για την παρέα ή για άλλους δικούς τους λόγους. Το στάδιο ολοένα και γεμίζει. Άνθρωποι γύρω μου σπρώχνονται σαν τρελοί, άλλοι ψάχνουν κάπου να κάτσουν. Φωνές και γέλια αντηχούν στ’ αφτιά κι εγώ κοιτάζω τον χώρο σαν χαμένη, σαν να βρίσκομαι εκεί πρώτη φορά.

Το μάτι μου πέφτει κατευθείαν στην αρένα και ψάχνω να βρω λίγο χώρο όσο πιο μπροστά γίνεται. «Άσε τους άλλους να κάθονται», μου έλεγες. «Η μαγεία είναι μπροστά, αυτό είναι συναυλία». Τα λόγια σου ηχούν στο μυαλό μου για άλλη μια φορά. Σε παραδέχομαι.

Στις συναυλίες που δεν πήγαμε μαζί. Εκεί θα με βρίσκεις κάτι τέτοια όμορφα καλοκαιρινά βράδια. Στους κοινούς αγαπημένους μας καλλιτέχνες, ίσως και σε εκείνους που δεν πολυγούσταρες, αλλά με την πρώτη ευκαιρία έβαζες να τους ακούσω στο αμάξι, μόνο και μόνο επειδή μου έφτιαχναν τη διάθεση και έβγαινε εκείνος ο εαυτός μου που δεν έβλεπες συχνά. Θα με βρεις στα πιο γνωστά θέατρα της πόλης, στις πιο κρυφές μουσικές γωνιές, εκεί που η μουσική ενώνει τους ανθρώπους. Κι ας μην κατάφερε να ενώσει κι εμάς.

Ο κόσμος ζητωκραυγάζει και αποθεώνει τους καλλιτέχνες στη σκηνή. Η μελαγχολία μου δίνει προσωρινά τη θέση της στον θαυμασμό και τη χαρά. Βλέπω δίπλα μου ζευγαράκια να κρατάνε μπίρες, να σιγοτραγουδάνε ο ένας στο αφτί του άλλου, και πού και πού να ανταλλάσσουν τρυφερά φιλιά. Κοιτάζω πιο πέρα, στην απέναντι πλευρά, κάτω από τη σκηνή, και βλέπω φευγαλέα να σχηματίζεται μπροστά μου η εικόνα μας. Εσένα να με έχεις αγκαλιά και εμένα να έχω μείνει χωρίς λόγια, κοιτάζοντάς σε γλυκά, με εκείνο το συναίσθημα που λες «φίλε, αυτός ο άνθρωπος τι όμορφος που είναι». Και όταν λέμε όμορφος άνθρωπος δεν εννοούμε εξωτερικά, αλλά στην ψυχή, στην αύρα που εκπέμπει, στην ενέργεια που σου βγάζει.

«Δε θέλω να σε χάσω», μου είπες, αλλά έφυγες. Κι εσύ και η σκιά σου που ήταν μέχρι πριν λίγο εκεί. «Υπάρχουν και πιο αργοπορημένοι από εμένα τελικά», λέω χαζογελώντας και δίνω το χέρι μου σε εκείνη τη φίλη που με θεωρεί τρελή, αλλά παρ’ όλα αυτά ακολουθεί στις τρέλες μου. Και -πού ξέρεις;- ίσως στην επόμενη συναυλία μού κρατάς εσύ το χέρι.

Θέλουμε και τη δική σου άποψη!

Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!

Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!