Θέλει αρετή και τόλμη το «δε μου βγαίνει»

Απόψε, θέλω να μου μιλήσεις για κότσια. Θα τα παρομοίαζες με θάρρος, με δύναμη, ή μήπως ακόμα και με θράσος; Κι εσύ, τι άραγε νιώθεις όταν ακούς ότι κάποιος έχει τα κότσια να προβεί σε μια πράξη; Νιώθεις θαυμασμό και περηφάνια, μήπως ζήλια, ή ακόμα κι απογοήτευση; Αισθάνεσαι ότι σε αφορά προσωπικά ή περνάει χωρίς καν να σ’ αγγίξει;

Δεν είναι εύκολο. Έχει συμβεί σε όλους μας, να μη μας βγαίνει πια να συνεχίσουμε μια φάση ή σχέση με κάποιον που ίσως και να πιστέψαμε μέσα στη σχέση που δε θα χρειαστεί να πάρουμε μια τέτοια απόφαση. Είναι εκείνη η στιγμή που κάτι μας ξενερώνει, κάτι μας ενοχλεί, κάπου συνειδητοποιούμε ότι ο άλλος δε μας γεμίζει, δε νιώθουμε την ασφάλεια που επιθυμούμε να νιώσουμε ή απλώς μεγαλώνουμε χώρια εμείς και παίρνουν διαφορετικό δρόμο οι φάσεις στις οποίες βρισκόμαστε. Σαφώς μας έχει συμβεί να είμαστε κι από την άλλη πλευρά, εκείνη που δεχόμαστε την απόρριψη, που ακούμε πως δε θα συνεχιστεί η σχέση χωρίς να έχουμε επιλογή πάνω σ’ αυτό, γιατί πάντα αρκεί να το θέλει ο ένας. Εκείνη που ο εγωισμός μας και ίσως τα συναισθήματά μας πληγώνονται.

Πόσο ασφαλής αισθάνεσαι στη σχέση σου;

Κάνε τώρα το τεστ!

Δεν είναι όλοι ντόμπροι και ξεκάθαροι, όμως. Να χειροκροτήσουμε λοιπόν εκείνους που έκοψαν καταστάσεις που δεν μπορούσαν να ενδώσουν από νωρίς, ή που όταν κατάλαβαν ότι δε θα πάει πουθενά. Εκείνους που είχαν τα κότσια να πουν ότι ξέρεις κάτι, είμαι μέχρι εδώ και δεν μπορώ παραπέρα και στο λέω να το ξέρεις. Εκείνους που δήλωσαν από την αρχή τα θέλω τους και που όταν είδαν ότι διαφέρουν από της άλλης πλευράς, χώρισαν τους δρόμους τους με αλήθεια κι αξιοπρέπεια. Εκείνους που μετρούσαν τα λόγια τους και δεν έκαναν σαν ενθουσιασμένα παιδιά, δίνοντας τη μία υπόσχεση μετά την άλλη, μην μπορώντας τελικά να τις πραγματοποιήσουν. Εκείνους που δε δέχτηκαν καταστάσεις που δεν τους άξιζαν μα ούτε και συμπεριφέρθηκαν σαν να μην αξίζουν οι άλλοι.

Είναι όμως κι εκείνοι που δεν είχαν αυτά τα κότσια. Εκείνοι που πέρασαν εβδομάδες, μήνες, μπορεί και χρόνια και μια μέρα αποφάσισαν με τον τρόπο τους να δείξουν ότι η φάση δεν εξελίσσεται. Εκείνοι που έδωσαν αδιαφορία, που ήταν μια κρύο μια ζέστη, που δε σταματούσαν να μιλάνε, εκείνοι που κοιτούσαν απλώς τη στιγμή και πώς να ξεφύγουν εύκολα κι ας άφηναν πίσω τους χίλιες ερωτήσεις. Οι ίδιοι που δεν μπορούσαν να ξεστομίσουν τα κατάλληλα λόγια όταν έπρεπε, κι άφηναν το χρόνο να περνάει δημιουργώντας μια ψευδή ασφάλεια στην άλλη πλευρά, αλλά και συναισθήματα. Εκείνοι που διάλεξαν οποιοδήποτε άλλο τρόπο να μιλήσουν, εκτός από το στόμα τους.

Και πώς να εξηγήσεις αυτή τη συμπεριφορά; Αβέβαιος για τα θέλω σου, με μικρές και μεγάλες ανασφάλειες να σε περιτριγυρίζουν, ελπίδα ότι αυτό που σε ξενέρωσε ή που σε κάνει να μη θες να συνεχίσεις δεν είναι τόσο σημαντικό και μπορεί στην πορεία ν’ αλλάξεις γνώμη, λέγοντας ψέμματα ακόμα και στο μυαλό σου το ίδιο. Έτσι, δίνεις μια ευκαιρία (ή πολλές). Φοβάσαι μην το μετανιώσεις, ή μην πληγώσεις κανέναν. Να μην είσαι ο κακός, ή ο δειλός.

Ο τρόπος που θα φερθείς σε κάποιον, όμως, ακόμα κι όταν τον απορρίπτεις, λέει πολλά. Για σένα, για το πόσο σέβεσαι τη σχέση σας, για το πόσο εκτιμάς τι προσέφερε και πάει λέγοντας. Κι εδώ κολλάει αυτό που λένε, ότι ο άνθρωπος φαίνεται από τον τρόπο που φεύγει από τη ζωή σου. Και τελικά ποιος φταίει; Εκείνος που δέχεται να παίρνει λίγα, ή εκείνος που δήθεν προσπαθεί γιατί δε δέχεται ότι δε θέλει άλλο;

Θέλουμε και τη δική σου άποψη!

Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!

Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!