Το ταίρι σου δεν είναι ο δεσμοφύλακάς σου

Υπάρχει λόγος που λένε ότι οι ερωτικές σχέσεις είναι στα καλύτερά τους στην αρχή. Συνήθως δεν ξέρεις ακόμα καλά τον άλλον κι αυτό σε συναρπάζει καθώς τον γνωρίζεις καλύτερα. Θέληση κι αγωνία για τη συνέχεια. Μετά κάπου έρχονται η ρουτίνα, η γκρίνια, ίσως ακόμα κι η ξενέρα.

Βλέπουμε συνεχώς ανθρώπους να παραπονιούνται για τους συντρόφους τους και για τους περιορισμούς που έχουν μπει στη σχέση τους. Βέβαια, επειδή κάθε σχέση είναι μοναδική κι έχουμε διαφορετικούς χαρακτήρες, είναι λογικό να βιώνει και συγκεκριμένες ελευθερίες και περιορισμούς. Ο καθένας μας έχει τις δικές του αντιλήψεις και τα δικά του πρέπει. Στο μυαλό μας έχουμε μια συγκεκριμένη εικόνα για το πώς είναι η ζωή μας όταν είμαστε δεσμευμένοι και πώς όταν είμαστε ελεύθεροι. Για κάποιους αυτές οι ζωές απέχουν κατά πολύ, μα για κάποιους  άλλους σχεδόν καθόλου.

Σίγουρα μια σχέση χρειάζεται δουλειά κι από τις δύο πλευρές. Ο σύντροφός σου ξεκάθαρα απαιτεί χρόνο από σένα, κι αυτό θα έλεγα ότι εννοείται. Επειδή ακριβώς είστε δύο, δε θα βγάλεις μόνο τον άλλον κακό που νιώθεις ότι σε περιορίζει σε πολλά πράγματα. Για να έχετε φτάσει μέχρι εδώ, τα δέχεσαι. Βέβαια, το ότι δεχόμαστε κάποια πράγματα δε σημαίνει απαραίτητα ότι είμαστε σύμφωνοι με αυτά. Είναι αναγκαίο να γίνονται κι υποχωρήσεις αν θέλουμε να κρατήσει όντως αυτή η σχέση. Το σε ποιο βαθμό θα φτάσουν αυτές οι θυσίες, θα το ορίσεις εσύ.

Από την άλλη, υπάρχει και το ενδεχόμενο πολύ απλά να είσαι εκείνος ο τύπος που θέλει να μην περιορίζεται με τίποτα, ο αντιδραστικός, μου λες πάνω, σου λέω κάτω, μου λες άσπρο, λέω μαύρο. Κάποιες φορές παίζει ρόλο κι ο τρόπος που θα πεις κάτι. Μπορεί να έχω όλη την καλή διάθεση να κάνω κάτι, αλλά θέλω να το κάνω μόνος, όχι να μου το επιβάλεις με τον τρόπο σου.

Οι περιορισμοί στη σχέση δε λέγονται όλοι, κάποιοι αφήνονται να εννοηθούν. «Πού πήγες σήμερα και τι έκανες, τι φωτογραφία είναι αυτή που ανέβασες στο ίνσταγκραμ και βασικά γιατί την ανέβασες, τι ώρα θα γυρίσεις, κάνε μου βιντεοκλήση να δω πού είσαι, δώσε μου τον κωδικό σου στο φβ και το ίνσταγκραμ, ποιοι θα είναι στην παρέα, δεν πιστεύω να θες να πας για ποτό, πάλι θα βγεις με τους φίλους σου, είμαστε ζευγάρι οπότε πρέπει ν’ ανεβάσουμε φωτογραφία μαζί οπωσδήποτε, αφού εμένα μου αρέσει να πηγαίνω εκεί πρέπει να μάθεις να σου αρέσει κι εσένα, θα έρθω και εγώ στον καφέ.» .

Αν το σκεφτείτε, τα περισσότερα παραδείγματα εξηγούνται με πολύ λίγα λόγια ως έλλειψη εμπιστοσύνης κι ανασφάλεια. Αυτό το «δε σου κάνω ανάκριση, απλώς από ενδιαφέρον ρωτάω» ξεχωρίζει πότε είναι ενδιαφέρον και πότε ζήλια. Τι θα πει «δώσε μου τον κωδικό σου»; Δεν έχεις δικό σου μήπως; Προσωπικά δεδομένα, σου λένε κάτι; Τι εννοείς «δε θα πάω εκεί»; Γιατί πρέπει να διατυμπανίσω τη σχέση μου και να μην το κρατήσω για μένα;

Εντάξει, όλοι έχουμε ανασφάλειες αλλά δεν είναι ανάγκη να το φωνάζουμε ή να μην κάνουμε κάτι για να τις δουλέψουμε και λίγο. Υπάρχει περίπτωση να διώξουμε μια και καλή τον άλλον και στην τελική, σχέση χωρίς εμπιστοσύνη δεν έχει νόημα. Ναι, ξέρω ότι το ξέρουμε στα λόγια, αλλά στις πράξεις είμαστε από το ένα αυτί μπαίνει κι από το άλλο βγαίνει.

Άμα δε σου αρέσουν λοιπόν οι περιορισμοί του άλλου, η πόρτα είναι ανοιχτή. Και μεταξύ μας, αν σου λέει αρκετά από τα παραπάνω παραδείγματα, ελπίζω ήδη να κατευθύνεσαι προς τα εκεί. Και για να τελειώνουμε, μη δέχεσαι κάτι που δε σου αρέσει, από την αρχή. Όσο νωρίτερα, τόσο το καλύτερο.