Απόψε η νύχτα με οδήγησε σ’ εκείνο το μαγαζί που καιρό απέφευγα. Ήξερα ότι αργά ή γρήγορα θα εμφανιζόμουν. Για πόσο μπορούσα να παριστάνω την εξαφανισμένη άλλωστε, και να βρίσκω φθηνές δικαιολογίες για να μην έρθω; «Έχω κανονίσει σήμερα, θα κάτσω σπίτι παιδιά, δεν έχω όρεξη, το αυτοκίνητο έχει ένα θεματάκι» και χίλια δυο που το μυαλό μου σκεφτόταν στο λεπτό και πραγματικά αμφέβαλλα ότι κανείς πίστευε.
Απόψε δεν τη γλίτωσα. Μπήκα μέσα και μετά από πολύ καιρό δεν έτρεμα στην ιδέα ότι μπορεί και να σε συναντήσω. Τα μάτια μου δε σ’ έψαχναν πια όπως παλιά, ήξερα ότι θα πέσουν πάνω σου κάποια στιγμή έτσι κι αλλιώς. Ήσουν μια επιβλητική παρουσία στον χώρο, άλλωστε. Δεν ήσουν από εκείνους που κάποια δε θα πρόσεχε εξωτερικά. Και πώς θα μπορούσε άλλωστε να μη σε προσέξει, όταν εκπέμπεις τόσο θετικά vibes και το χαμόγελό σου φτάνει μέχρι τ’ αυτιά;
Eκείνοι ήταν εκεί φυσικά. Με πλησίασαν σαν να μην είχε περάσει μια μέρα και παραδέχομαι ότι μου είχαν λείψει. Εκείνοι που κάποτε ξημεροβραδιαζόμασταν στα μπαράκια και γελούσαμε σαν να μην υπάρχει αύριο. Εκείνοι που ο χορός και το ποτό μαζί τους έμοιαζε να περνάει στην αιωνιότητα, που ο κόσμος πάντα τους κοίταζε σαν να ήταν τρελοί –ήταν η αλήθεια- κι εκείνοι που ό,τι πρόβλημα και να υπήρχε κάπου στο μυαλό σου, μαζί τους το ξεχνούσες έστω και προσωρινά. Εκείνοι που έρχονταν σπίτι και με παρηγορούσαν όταν εσύ ήσουν εξαφανισμένος. Εκείνοι που τώρα μου χαμογελάνε, βλέποντάς με να χαμογελάω ξανά.
Μέχρι που το βλέμμα μου συνάντησε το δικό σου. Για κάποια λίγα δευτερόλεπτα έφερα στο μυαλό μου τη μία μέρα στις δέκα που ήμουν χαρούμενη μαζί σου, αλλά και τους λόγους που ένιωσα όπως ένιωσα για σένα, μέχρι που ήρθε η εικόνα του τέλους μας στο μυαλό μου και θυμήθηκα γιατί δε μου αξίζεις. Είδα στο βλέμμα σου την περιέργεια και το ενδιαφέρον, είδα να με περιεργάζεσαι από πάνω μέχρι κάτω, λες κι έχω αλλάξει τόσο πολύ. Και μετά είδα το βλέμμα σου να μετακινείται σ’ εκείνον.
Προσπάθησα πολύ να μη μάθεις γι’ αυτόν, ξέρεις. Να μη μάθεις για όλες εκείνες τις βραδιές που εγώ του κλαιγόμουν και προσπαθούσε να μου διώξει όλες τις ανασφάλειες που με γέμιζες. Για όλες εκείνες τις φορές που εκείνος έτρεχε όταν εγώ δεν ήμουν καλά. Για όλες τις αγκαλιές που χρειαζόμουν όταν δε μου τις έδινες εσύ. Για όλα εκείνα τα δώρα που μου έκανε, όταν το ένιωθε κι ήθελε να με κάνει να νιώσω όμορφα -και το κατάφερνε. Για όλες εκείνες τις φορές που μου έδειχνε το ενδιαφέρον του με λόγια και πράξεις και με καθυσήχαζε. Μ’ έκανε να νιώθω ότι υπάρχω κι όχι ότι είμαι ένα φάντασμα, όπως με έκανες να νιώθω εσύ.
Αυτήν τη φορά, το χέρι μου μού το κρατάει εκείνος κι ας προσπάθησα να μου το κρατάς εσύ. Δεν έχεις ιδέα πόσο μου πήρε ν’ αφεθώ. Δεν έχεις ιδέα πόσο δυσκολεύτηκα να γελάσω ξανά από χαρά κι όχι από ένταση που εκτόνωνα από σένα. Δε σου περνάει από το μυαλό το πόσο επέμεινε, για να με κάνει να χαμογελάσω ξανά. Δεν έχεις ιδέα, πόσο χαίρομαι που ήρθε και μου έδειξε, ότι όταν ένας άνθρωπος θέλει μπορεί να γυρίσει τον κόσμο ανάποδα για κάποιον.
Δεν του το είπα ποτέ ότι μπορεί να σε δούμε εδώ. Δε χρειαζόταν. Ήταν κάτι που έπρεπε ν’ αντιμετωπίσω μόνη μου και δεν ήθελα να τον κάνω να βγάλει λάθος συμπεράσματα. Και τώρα να ‘μαι, σου γυρνάω την πλάτη, όπως κάποτε μου έκανες εσύ και στρέφω το βλέμμα μου εκεί που αξίζει. Τώρα, δε με πειράζει να μάθεις για εκείνον. Τώρα, θέλω όλοι να ξέρουν για εκείνον.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Κορίνα Γιούρου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
