Χαλάλι τα πρωινά που πήρα άδεια για να τα περάσω μαζί σου

Δεν ξέρω αν ήταν η καμπάνα της εκκλησίας ή ο κόκορας που με έκαναν ν’ ανοίξω τα μάτια μου αυτό το πρωί, σίγουρα πάντως δεν ήταν το γνωστό καθημερινό ξυπνητήρι μου, σκέφτομαι φευγαλέα καθώς ανοίγω με δυσκολία τα μάτια μου και το ένα πέφτει στο ρολόι απέναντι. «Δέκα», βλέπω κι αφού περνάω ένα αρχικό σοκ ότι σαββατοκύριακο δεν είναι, ότι με πήρε ο ύπνος και τρομακτικές εικόνες πιθανής απόλυσης περνάνε από μπροστά μου, θυμάμαι ότι ευτυχώς έχω άδεια.

Και τότε, συνειδητοποιώ ότι αυτή η αίσθηση του χεριού σου στη μέση μου δεν αποτελεί κάποια φαντασία ή απλώς ένα όμορφο όνειρο. Είσαι δίπλα μου άλλο ένα πρωινό, κι όχι από εκείνα που θα σηκωθώ άρον-άρον να ετοιμαστώ να πάω στη δουλειά, ούτε εκείνα που θα τρέχεις από τα χαράματα σε κάποια δημόσια υπηρεσία, βρίζοντας όταν κολλάς στα φανάρια. Δεν είναι από εκείνα που θα φύγεις από την αγκαλιά μου με το που ακουστεί ο ήχος του ξυπνητηριού, θα τρέξεις να ετοιμάσεις καφέ και θα κοιτάς το ρολόι σου κάθε πέντε λεπτά. Ούτε από εκείνα που δεν έχω χρόνο να ετοιμαστώ όπως θέλω και να φάω ένα φυσιολογικό πρωινό. Σήμερα, το πρωινό αυτό θα το περάσω μαζί σου, όπως θέλουμε εμείς, χωρίς καμία υποχρέωση στο μυαλό μας.

Υπήρξαν κι άλλα τέτοια πρωινά μαζί σου. Υπήρξαν αναπάντεχες, αυθόρμητες εκδρομές με το αυτοκίνητο, υπήρξαν κι οι προγραμματισμένες που τάχα αποφεύγεις, γιατί ο αυθορμητισμός είναι το στοιχείο σου. Υπήρξαν πρωινά που κάναμε αστείες δοκιμές στη μαγειρική, προσπαθώντας να ικανοποιήσουμε τα στομάχια μας και την πεποίθησή μας ότι έχουμε ταλέντο κι εκεί. Ήταν τότε που μου έστυβες πορτοκάλια και σου φαινόταν περίεργο το γεγονός ότι δεν πίνω καφέ. Είχαμε και πρωινά που δεν ξεκολλούσαμε από το κρεβάτι, γιατί η ανάγκη για επαφή δε χορταίνεται ποτέ με τον σωστό άνθρωπο. Ήταν κι εκείνες οι φορές, που με πήρες και πήγαμε για τρέξιμο και σου το έπαιζα ότι το έχω με τον αθλητισμό, αλλά τα έφτυνα στα πρώτα πέντε λεπτά. Στιγμές αστείες και πρωτόγνωρες.

Ήταν όμως και νύχτες οι οποίες μας έκαναν να μην μπορούμε να σηκωθούμε το πρωί και να κοιμόμαστε μέχρι το μεσημέρι, χάνοντας μεν τη μέρα, αλλά έχοντας κερδίσει τη νύχτα. Γυρίζαμε την πόλη το βράδυ με το αμάξι- κι είναι τόσο όμορφη χωρίς κίνηση η παραλιακή. Πήγαμε σ’ εκείνο το μεξικάνικο που αγαπώ κι όλο το βράδυ δεν μπορούσα να χωνέψω, σ’ εκείνο το μπαράκι που έχει κερδίσει την καρδιά μου, στο κλαμπ που δεν άφησα τραγούδι για τραγούδι. Χαζέψαμε, γυρνώντας, την ανατολή από τη θέα κοντά στο σπίτι σου.

Δεν είναι πάντα τόσο όμορφοι οι άνθρωποι όταν κοιμούνται, αλλά εσύ μοιάζεις τόσο ήρεμος και χαλαρός. Εκείνη η χαρακτηριστική ελιά στο πηγούνι σου και το τατουάζ, είναι από τα πράγματα που δε χορταίνω να βλέπω πάνω σου. Η εικόνα σου είναι τόσο όμορφη, που φοβάμαι μη σε ξυπνήσω και χάσω τη θέα.

«Καλημέρα», μου ψιθυρίζεις και τυλίγεις το σεντόνι γύρω μας. Σου χαμογελάω. Δε με νοιάζει τι θα κάνουμε αυτό το πρωινό, αρκεί που είμαστε μαζί. Για όλα αυτά τα ξεχωριστά πρωινά μαζί σου, χαλάλι οι άδειες που πήρα.

Θέλουμε και τη δική σου άποψη!

Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!

Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!