Ψυχοφθόρο να είσαι με ένα πόδι εντός κι ένα εκτός σχέσης

Οι δεσμοί που δημιουργούνται μεταξύ των ανθρώπων είναι το βασικότερο ίσως κομμάτι στη ζωή. Οι ερωτικές σχέσεις ιδιαίτερα αποτελούν από τους μεγαλύτερους προβληματισμούς των ανθρώπων και η ενέργειά μας πηγαίνει πολύ συχνά εκεί. Για πολλούς μεγάλους καλλιτέχνες η πηγή έμπνευσής τους είναι ο έρωτας, το πάθος και η πληγή που καμιά φορά αυτός αφήνει. Είναι πολύ σημαντικό και υπέροχο να υπάρχει αυτός ο άνθρωπος που έχει την ικανότητα να κάνει το τέλος μιας δύσκολης μέρας λίγο πιο εύκολο, να γελάς μαζί του και να πηγαίνεις σε μέρη που δεν είχες ξανά γνωρίσει. Δυστυχώς όμως ορισμένες φορές μπορεί να περάσει ο καιρός και ακόμη κι αν υπάρχει αγάπη, να συνειδητοποιήσεις ότι υπάρχει φθορά. Να νιώθεις να χάνεις τον εαυτό σου και να βλέπεις τις προσπάθειες να τον ανακτήσεις να κάνουν μία-μία βουτιά στο κενό. Ένα δίλλημα λοιπόν γεννιέται και ο προβληματισμός είναι αναπόφευκτος.

Ακολουθεί ένα ψυχοφθόρο διάστημα διχασμού ανάμεσα στο να τελειώσεις μια σχέση ή να προσπαθήσεις λίγο ακόμα να φτιάξεις τα πράγματα. Ξέρεις ότι έχεις κουραστεί, τα πράγματα έχουν δυσκολέψει εδώ και καιρό, νιώθεις απόγνωση μερικές φορές και πιάνεις τον εαυτό σου να παίζει στο μυαλό του φανταστικούς διαλόγους χωρισμού. Ο άλλος σου μισός εαυτός όμως σου θυμίζει όλες τις όμορφες αναμνήσεις, τα ταξίδια που κάνατε μαζί, τις ιστορίες και τις εξόδους με φίλους, τις πολύωρες συζητήσεις στο τηλέφωνο που κάνατε στην αρχή. Και στην πραγματικότητα σου θυμίζει υποσυνείδητα και αυτό που κάνει το να κάνεις τη μεγάλη ανατροπή τόσο δύσκολο. Τη συνήθεια.

Η δύναμη της συνήθειας είναι τόσο ισχυρή που και οι πιο δυναμικοί άνθρωποι είναι αιχμάλωτοί της. Εφόσον όλα δείχνουν να σε ωθούν σε μία σκέψη και η λογική όχι απλά σου δείχνει την έξοδο αλλά σου την τονίζει με φωτεινά βελάκια, γιατί να είναι τόσο δύσκολο; Επειδή είναι σκληρό να ξεβολευτούμε από κάτι οικείο. Όπως η σκέψη να αλλάξουμε τόπο ή δουλειά είναι δυσβάσταχτη λόγω του άγνωστου που τη συνοδεύει, έτσι και ο χωρισμός από έναν άνθρωπο, ακόμη κι αν ξέρεις ότι είναι το σωστό, είναι επίπονος. Για να μπορέσει κάποιος να αλλάξει την επιρροή της συνήθειας θα πρέπει πρώτα απ’ όλα να εμπιστεύεται τον εαυτό του.

Πολλές φορές υπάρχουν σκέψεις υποτίμησης στραμμένες σε εμάς τους ίδιους. «Μήπως δεν καταφέρω να ξαναβρώ κάτι τόσο καλό;», «Αφού εδώ υπάρχει αγάπη μήπως δεν είναι σωστό να αναζητήσω κάτι άλλο;», «Μπορεί να κάνω λάθος τελικά, να υπερβάλλω εγώ. Να είμαι στο καλύτερο δυνατό σημείο, να του δώσω μία και να πάει στράφι». Κι άλλοι τέτοιοι προβληματισμοί που σε κάνουν να νιώθεις άσχημα γι’ αυτά που αισθάνεσαι. Γυρνάς το όπλο πάνω σου στην ουσία γιατί σκέφτεσαι ότι δε θα έπρεπε να νιώθεις έτσι. Δεν υπάρχει όμως χειρότερο να κάνεις στον εαυτό σου από το να του κρεμάς μόνος την ταμπέλα του λίγου ή του αδύναμου. Μην ξεχνάς, κανείς δε θα σε ολοκληρώσει εάν πρώτα δεν ολοκληρωθείς μόνος σου. Η ομορφότερη σχέση που μπορείς να αποκτήσεις είναι με εσένα τον ίδιο.

Όποια κι αν είναι εν τελεί η απόφαση, όποιος κι αν είναι ο προβληματισμός το μόνο σίγουρο είναι ότι κανείς δεν πρέπει να νιώθει άσχημα γι’ αυτά που αισθάνεται και να μένει σε μια κατάσταση για τους λάθος λόγους. Κανείς δε θα σε κρίνει αν θέλεις να το προσπαθήσεις, αλλά το ίδιο ισχύει κι αν πεις πως πας για κάτι καινούριο. Τουλάχιστον έτσι θα έπρεπε, κριτικές για συναισθήματα δε χωράνε στο πακέτο των ανθρώπων που επιλέγουμε κοντά μας. Και τελικά να θυμάσαι πως τίποτα δε συμβαίνει τυχαία. Αν λοιπόν μέσα σου η πάλη καταλήγει σε ισοψηφία και ο μόνος τραυματίας είσαι εσύ, κάνε ένα βήμα πίσω και ακολούθα τα όσα σου ψιθυρίζει τελικά εκείνη η σιγανή φωνούλα εντός σου, ό,τι κι αν αυτή λέει. Τελικά τα πράγματα θα βρουν τον τρόπο να εξελιχθούν έτσι όπως πρέπει.