Ένας χωρισμός δημιουργεί πολλά ερωτηματικά. Ξεκινάει από την ενοχή προχωράει με βήμα ταχύ στην υπερανάλυση και καταλήγει σε συμπεράσματα, πολύ συχνά υπερβολικά κι εξωπραγματικά. Σε όλες τις ανθρώπινες σχέσεις ο χωρισμός είναι ένα δυσνόητο κομμάτι, κι από άποψη κατανόησης της ίδιας της πράξης -γι’ αυτό και τον κατανοείς συνήθως καιρό μετά- αλλά κι από άποψη σωστής διαχείρισής του την ώρα που συμβαίνει. Έτσι, οι άνθρωποι ψάχνουμε σε κάτι τέτοιες καταστάσεις να ρίξουμε το φταίξιμο κάπου, αφού δυσκολευόμαστε να αποκωδικοποιήσουμε καταστάσεις.
Η δυσκολία κατανόησης ενός χωρισμού αυξάνεται όταν το φταίξιμο δεν υπάρχει κι απλώς πρέπει να συμβεί η αποδοχή πως όλα τα πράγματα στη ζωή κάποτε τελειώνουν. Σαφώς και μια τέτοια απόφαση ίσως φάνταζε σωτήρια για να προχωρήσουμε, όμως αντ’ αυτού οι αναλύσεις επί αναλύσεων παίρνουν τη θέση της, καθώς αν κι απλή δεν είναι καθόλου εύκολο να συμβεί. Η υπερανάλυση λοιπόν έχει ως αποτέλεσμα να βγαίνουν συμπεράσματα, τις περισσότερες φορές λανθασμένα, που δε συμπίπτουν καν με την πραγματικότητα. Η φαντασία μας και το μυαλό μας μπορεί να πλάσει τόσο άσχημα μια κατάσταση κι όσο πιο πολύ τη σκεφτόμαστε τόσο πιο τεράστιες και τρομακτικότερες διαστάσεις παίρνει.
Η συνήθεια και η αλληλεξάρτηση σε μια ανθρώπινη σχέση που τελειώνει είναι αυτά που κάνουν τον χωρισμό αδιανόητο και τρομακτικά δύσκολο. Είναι σαν την εξάρτηση, που όταν κόβεις το τσιγάρο απλά δεν μπορείς να σκεφτείς τίποτε άλλο. Δεν είσαι λειτουργικός στην καθημερινότητά σου, γίνονται συνέχεια πράγματα τριγύρω που σου δίνουν αφορμή για να το σκέφτεσαι, νιώθεις πως όλη σου η ζωή εξαρτάται από το πότε θα ξανακαπνίσεις, αλλά μόλις περάσει η πρώτη εβδομάδα αρχίζει να γίνεται πιο εύκολο.
Το κακό σε έναν χωρισμό, ιδιαίτερα αν δεν είναι κοινή απόφαση, είναι ότι το να προχωρήσει αυτός που δεν το ήθελε μοιάζει εξωπραγματικό. Η αυτοπεποίθηση πέφτει κατακόρυφα και η καθημερινότητα μοιάζει αβάσταχτη κι ατελείωτη. Κατηγορείς το εαυτό σου για εκείνη τη φορά που ήσουν απότομος και για την άλλη φορά που τσακωθήκατε κι έφταιγες εσύ. Το μυαλό γίνεται πλέον σαν οθόνη του σινεμά σε προβολή ταινίας φαντασίας κι εσύ μάλλον είσαι ο πρωταγωνιστής με όσκαρ πρώτου δραματικού ρόλου.
Ψάχνοντας τις «πραγματικές αιτίες του χωρισμού», όμως, απλώς βρίσκουμε μία δίκη μας οπτική γωνία που πολλές φορές είναι πολύ μακριά από την πραγματικότητα και την οπτική γωνία του άλλου. Άδικα μπαίνουμε σε παγίδες του μυαλού για αιώνιες μέρες ή και μήνες από τις οποίες δεν μπορούμε να βγούμε, φτιάχνοντας τον προσωπικό μας βούρκο αρνητικών συναισθημάτων και της αυτολύπησης.
Η αλήθεια όμως μπορεί να είναι κάπου στη μέση. Ή ακόμη και να μην υπάρχει αλήθεια. Απλώς κάποια πράγματα οδηγούνται στο να γίνουν με κάποιο συγκεκριμένο τρόπο που ο άνθρωπος κι οι όποιες προσπάθειες αλλαγής πορείας του να μην αποδώσουν όσο κι αν θα θέλαμε το αντίθετο. Κανείς δε θέλει να κρατήσει κάποιον δίπλα του με το ζόρι, ούτε και να πάρει την απόρριψη σαν καραμέλα για τον λαιμό, από την άλλη. Το ζητούμενο σε αυτή τη φάση είναι να χαθεί το πείσμα και να βρεθεί η αποδοχή.
Δεν είναι απαραίτητο να φταίει κάποιος, ούτε να φτάσουμε να απεχθανόμαστε τον άνθρωπο με το που χωρίζουν οι δρόμοι μας, ούτε και να νιώθουμε προσβεβλημένοι από όλο αυτό σε βαθμό που να κολλήσει το κεφάλι μας και να μη μας επιτρέπει να ζήσουμε. Οι ανθρώπινες σχέσεις έχουν χαιρετισμούς αλλά κι αποχαιρετισμούς κι όλο το κόνσεπτ της ζωής, βασικά, είναι φτιαγμένο έτσι. Όσο πιο γρήγορα το κατανοήσουμε, τόσο πιο εύκολα θα βοηθάμε το μυαλό μας να έχει ηρεμία. Και κυρίως, να προχωράει παρακάτω.
Συντάκτης: Ειρήνη Χριστοδούλου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
