Πώς λες ότι αγαπάς και θες να τους αλλάξεις;

Σίγουρα όλοι έχουμε πει πως αγαπάμε κάποιον με όλη μας την ψυχή, ακριβώς όπως είναι, μα είναι απορίας άξιο αν αυτό ανταποκρίνεται ή όχι στην πραγματικότητα. Πολλές φορές έχουμε την τάση να λέμε ψέματα. Ψέματα σε εμάς, ψέματα στους άλλους. Γιατί να πεις ότι αγαπάς κάποιον γι’ αυτό που είναι αν δεν το εννοείς; Φυσικά κανείς πέρα από σένα δεν μπορεί να ξέρει αν και πότε το εννοείς και πότε όχι. Η αγάπη θα έπρεπε να χαρακτηρίζεται από ελευθερία. Γιατί όμως τόσος εγωισμός απέναντι στα αγαπημένα μας πρόσωπα; Γιατί να ζητήσεις από κάποιον να αλλάξει όταν υποστηρίζεις ότι τον αγαπάς;

Ο γονέας αγαπάει το παιδί του ανιδιοτελώς και αυτή είναι η απόλυτη αγάπη. Κι όμως γνωρίζουμε πως μπορεί ένας υπερπροστατευτικός γονέας να στερήσει από το παιδί -χωρίς να το κάνει τις περισσότερες φορές συνειδητά- μέρος της ελευθερίας του και της μοναδικότητάς του, ενισχύοντας την ανάγκη του για αποδοχή και προσπαθώντας να περάσει τη δική του γνώμη με την πρόφαση πως το κάνει για το καλό του. Πώς απομακρύνεις όμως το παιδί σου επειδή είναι διαφορετικό από σένα; Επειδή θέλει να γίνει ηθοποιός κι όχι δικηγόρος, επειδή θέλει να κόψει τα μαλλιά ή να τα μακρύνει, επειδή έχει διαφορετικές προτιμήσεις; Το προσωπικό μας γούστο σε όλα τα θέματα είναι ακριβώς αυτό που λέει η λέξη. Προσωπικό! Είναι άδικο να θέλεις να αλλάξεις κάποιον μόνο και μόνο επειδή θέλεις να τον αγαπάς έτσι όπως σου αρέσει. Γιατί ακριβώς αυτό προσπαθείς να κάνεις, να τον φέρεις στα μέτρα σου. Η ζωή σου είναι δική σου και η ζωή των άλλων δική τους. Είναι εγωιστικό να θέλεις να αλλάξεις κάποιον, γιατί έτσι νιώθεις καλύτερα εσύ μαζί του. Τελικά ποιανού ευτυχία αποζητάς;

Δεν υπάρχει αγάπη για τα μέτρα όλων, είναι έννοια αυτονόητη και αυτούσια. Δεν υπάρχουν διαφορετικοί τρόποι ν’ αγαπάς.  Κι αν ο δικός σου είναι με το να βλάπτεις τον άλλο, θα έπρεπε να γίνει αποδεκτός; Είναι δύσκολο να μάθουμε να ζούμε ελεύθερα σε μια κοινωνία που μας έμαθε να ζούμε με κανόνες. Στην ανθρώπινη φύση μας είναι να ξεχνάμε πως δεν έχουμε αιώνες μπροστά μας να ζήσουμε. Νιώθουμε πως πρέπει να χωρέσουμε και να προσαρμοστούμε στα κουτάκια που μας έχουν χαρίσει. Μας έχουν δείξει τι θέλουν από εμάς, με αποτέλεσμα να έχουμε την εικόνα πως αυτός είναι ο προορισμός μας. Ο προορισμός σου όμως είσαι εσύ κι ό,τι πρεσβεύεις. Και πρέπει να αποδεχτείς ότι ο προορισμός του αγαπημένου σου φίλου ή του γείτονά σου είναι ο δικός του και μπορεί οι δρόμοι σας να μη συναντηθούν ποτέ.

Γι’ αυτό αγάπησε τον άλλον γι’ αυτό που είναι, η γοητεία αυτού του κόσμου είναι η διαφορετικότητα. Μακάρι ο κόσμος να μπορούσε να ήταν λίγο πιο ανοιχτός και να άφηνε την κριτική στην άκρη, σαν ένα μικρό παιδί που δε σκέφτεται ταμπέλες και ταμπού, κανόνες άγραφους και κοινωνικούς φραγμούς. Ένα παιδί που θα σε αγκαλιάσει χωρίς να ρωτήσει γιατί. Γιατί πρέπει να υπάρχει συγκεκριμένος λόγος για να αγκαλιάσεις κάποιον άλλωστε;

Πόσο ουτοπικά ακούγονται όλα αυτά, αλλά ας προσπαθήσουμε μαζί να κάνουμε τον κόσμο μας λίγο πιο ευτυχισμένο. Για μένα. Για σένα. Μου το χρωστάω. Σου το χρωστάς. Μέχρι τότε ελπίζω να είσαι καλά και υγιής. Εις το επανιδείν.