Τα 4 βήματα για να ξεπεράσεις μια φιλία που διαλύθηκε

Η φιλία είναι αγαθό πολύτιμο και όσο είμαστε μικροί λειτουργεί σαν τις βοηθητικές ρόδες που μας μαθαίνουν για πρώτη φορά να κινούμαστε αυτόνομα. Μας βοηθάει να κοινωνικοποιηθούμε, να μάθουμε να μοιραζόμαστε, να αγαπάμε και να φροντίζουμε, από πριν καλά-καλά μάθουμε το τι σημαίνουν όλες αυτές οι λέξεις. Οι δεσμοί που δημιουργούνται είναι πολύ ισχυροί και πολλές φορές για μια ολόκληρη ζωή, γι’ αυτό άλλωστε θεωρείται «η δεύτερη οικογένειά μας». Υπάρχουν όμως και περιπτώσεις που τα πράγματα δεν καταλήγουν έτσι όπως τα περιμέναμε και οι σχέσεις με ανθρώπους που αγαπάμε διαταράσσονται ή και διαλύονται. Και εξ ορισμού κάθε φορά που πονάς στρέφεσαι στον φίλο σου για βοήθεια, όταν όμως χάσεις αυτόν χάνεις ταυτόχρονα το στήριγμά σου, δεν έχεις πλέον πού να στραφείς και νιώθεις να πονάει διπλά. Υπάρχουν τρόποι όμως να βρούμε τη δύναμη να συνέλθουμε. Υπάρχουν μάλιστα τέσσερα βήματα που ίσως να βοηθήσουν να ξεδιαλύνει η εικόνα όταν συμβαίνει κάτι τέτοιο.

1. Αυτοκριτική και ανάληψη ευθυνών

Το πρώτο βήμα είναι η σκέψη συνοδευόμενη από μια ειλικρινή συζήτηση με τον εαυτό μας. Να τον ρωτήσουμε για αρχή τι ακριβώς πιστεύουμε ότι δεν πήγε καλά και να βρούμε το θάρρος να ανοίξουμε τα αυτιά μας και να ακούσουμε την απάντηση ακόμη κι αν αυτή δε μας συμφέρει καθόλου. Μήπως βάλαμε κι εμείς το χεράκι μας στην όποια παρεξήγηση; Μήπως ρίξαμε λίγο περισσότερο βάρος στα όσα ενόχλησαν εμάς και αγνοήσαμε εσκεμμένα τα όσα ενόχλησαν τον φίλο μας; Η ειλικρίνεια είναι πολύ σημαντική γι’ αυτό το βήμα. Αν κατανοήσουμε πού ακριβώς έγιναν τα λάθη και καταφέρουμε να ισορροπήσουμε τη ζυγαριά των ευθυνών στο μυαλό μας, θα μπορούσε να παροτρυνθεί και μια συζήτηση για να λυθούν τα πράγματα εφόσον είναι επιθυμητό κάτι τέτοιο κι από τις δύο πλευρές. Αν δεν υπάρχει τέτοια διάθεση ωστόσο, προχωράμε στο επόμενο βήμα με γρήγορο ρυθμό.

2. Αποδοχή της κατάστασης

Όταν έχουν εξαντληθεί οι ελπίδες και πλέον η λύση ή η ανακωχή μοιάζει σαν σενάριο για ταινία που δεν πρόκειται ποτέ να γυριστεί, τότε οι επιλογές μας είναι είτε να δώσουμε χρόνο και να ελπίζουμε στο αδύνατο, είτε να πάρουμε απόφαση ότι οι διαφορετικοί δρόμοι είναι τελικά μονόδρομος. Η επιθυμία από μόνη της δεν αρκεί. Όταν κάτι γλιστράει από το χέρι μας λες και είναι πασαλειμμένο με λάδι, δεν έχει κάποιο νόημα να παλεύουμε να το κρατήσουμε βάζοντας περισσότερη δύναμη. Καλύτερο είναι να αποδεχτούμε τα πράγματα ως έχουν και να αποφύγουμε το ρόλο του σωτήρα που παλεύει να σώσει κάτι που τελικά δε θέλει να σωθεί. Έτσι κι αλλιώς από τις ενοχές και την υπερανάλυση δε βγαίνει ποτέ τίποτα καλό.

3. Παραδοχή της πληγής

Φαντάσου έναν σεφ που ρίχνει πάνω του καυτό νερό και αντί να περιποιηθεί το κάψιμο, κατεβάζει το μανίκι και συνεχίζει τη δουλειά. Δεν είναι καθόλου σοφό να κρύβουμε ότι έχουμε πληγωθεί. Είναι άλλωστε το απολύτως φυσιολογικό. Δε λένε άδικα ότι οι φίλοι είναι οι πιο κοντινοί μας άνθρωποι, το περίεργο θα ήταν να μη μας φανεί επίπονο. Μπορεί να υπάρξουν συναισθήματα οργής, πόνου, λύπης και γενικότερα υπάρχει η πιθανότητα τα συναισθήματά μας να ανεβοκατεβαίνουν πιο γρήγορα και από ασανσέρ σε πολυκατάστημα, κάποια στιγμή όμως η παραδοχή θα επιτευχθεί. Ο εγωισμός είναι επίσης πολύ ισχυρός σε τέτοιες καταστάσεις, ας μην τον αφήσουμε όμως να λειτουργήσει σαν κουρτίνα μην αφήνοντάς μας να δούμε τι υπάρχει από πίσω. Βλέπω την πληγή σημαίνει μπορώ να πάρω επιτέλους το βαμβάκι και να αρχίσω να την περιποιούμαι.

4. Συγχώρεση

Η συγχώρεση είναι το πιο σημαντικό και ταυτόχρονα το πιο δύσκολο στάδιο. Είτε υπάρχει παρεξήγηση από τη μία είτε από την άλλη μεριά, είτε υπάρχει προδοσία είτε αδιαφορία, ό,τι κι αν είναι αυτό που έφερε τη ρήξη πάντα υπάρχει η δυνατότητα να τα αφήσεις πίσω. Και δε συγχωρείς για να σε συγχωρέσουν, το κάνεις επειδή καταλαβαίνεις ότι το «οφθαλμόν αντί οφθαλμού» θα πονέσει τελικά μόνο τα δικά σου μάτια και αντίστοιχα το  «εγώ φταίω για όλα» δεν πρόκειται να σου προσφέρει τίποτα απολύτως. Δεν μπορούμε να ελέγξουμε καμία κατάσταση και συμπεριφορά πέρα από τη δική μας κι ακόμη κι αν είμαστε απογοητευμένοι από εμάς τους ίδιους, πρέπει να μάθουμε να συγχωρούμε. Συγχωρούμε εμάς, συγχωρούμε και τους άλλους κι έτσι μπορούμε να προχωρήσουμε, να ωριμάσουμε συναισθηματικά και να μάθουμε από τα λάθη μας, ή και γιατί όχι, από τα λάθη των άλλων.